NUDA NA MARSIE

Sandboxy, jak i wiele innych gatunków gier, powinny mieć jakąś fabułę. Nie przygniatającą tak zwanego gameplaya, bo wiadomo, że sandbox ma umożliwić przede wszystkim swobodną eksplorację, ale jakąś jednak tak. Zatem…

Na Marsa, skolonizowanego już dawno przez ludzi („Red Faction” nr 1) przybywa Alec Mason, poszukujący pracy górnik, czy może raczej specjalista od rozbiórek i materiałów wybuchowych. Wita go i serdecznie ściska w pasie młodszy brat Daniel.

– Cześć, jak podróż?
– Fajnie, a co u ciebie?
– Też fajnie.
– Co u mamy?
– Tęskni za tobą.

Wsiadają do samochodu, co jest faktem nie bez znaczenia, bowiem po rozległych marsjańskich piaskach poruszać się będziemy głównie licznymi i łatwo dostępnymi pojazdami.

– No sorry, że nie poleciałem na pogrzeb taty.
– Luzik, no przecież nie będziesz leciał na każdy pogrzeb przez pół Układu Słonecznego.
W tym momencie z drogi spycha ich kolumna opancerzonych pojazdów EDF (Earth Defence Force).
– Co to było?
– No oni tu teraz rządzą. Na Marsie mamy stan wojenny. Dyktatura wojskowa, łapanki, cenzura i w ogóle.

Dla podkreślenia wymowy sceny widzimy jak siepacze EDF wyłamują drzwi blaszanego baraku. W środku bezbronni cywile, słychać płacz dzieci. Po chwili padają strzały z automatu.

– No nie, tak nie może być.
– Właśnie. Co prawda dopiero przyleciałeś, ale mamy tu na Marsie taką małą organizację Red Faction i gdybyś chciał się przyłączyć…
– To ty jesteś terrorystą?
– Zaraz tam terrorystą. Czasem podkładamy bomby, strzelamy nocą do EDF. A tak w ogóle to ty też wyglądasz jak Nico Belic.
– Nic z tego. Ja jestem tylko zarobkowym emigrantem.
– Ale z nami jest najfajniejsza laska na Marsie.

Mijają list gończy, na którym opięta seksownym pancerzem terrorystka udowadnia, że Daniel mówi szczerą prawdę. Mimo wszystko Alec się waha. Na szczęście (dla scenariusza) pięć minut później Daniel zostaje bestialsko zamordowany przez EDF i Alec zyskuje jeszcze jedną, poza erotyczną, motywację, by przystąpić do szlachetnej krucjaty przeciw prawicowo-militarnym oprawcom.

Screen z gry Red Faction: Guerrilla

Uff. Bardzo czytelników przepraszam, ale to już w zasadzie koniec warstwy fabularnej „Red Faction: Guerrilla”. Coś tam się jeszcze pomiędzy levelami wydarzy – bohater zdobędzie niesamowitą broń, nawiąże trudny sojusz z zamieszkującymi pustkowia Marauderami, no i przeprowadzi do końca zwycięską rewolucję.

Wszystko to jednak nie ma większego znaczenia, bowiem według twórców „Red Faction” podstawową motywacją dla gracza ma być nie opowiedziana tu (czy raczej serwowana łopatą do głowy) historia, lecz możliwość swobodnego przemieszczania się i destrukcji otoczenia.

Screen z gry Red Faction: Guerrilla

Świat „Red Faction” to ogromna piaskownica podzielona na sześć sektorów. Na początku rozgrywki dostępny jest tylko jeden z nich, po ukończeniu drugiego rozdziału możemy już przemieszczać się po całej mapie. Eksplorację  ułatwia nam wiele rodzajów występujących w grze pojazdów – pół i całych ciężarówek, wozów terenowych, dziwnych konstrukcji Marauderów. Ich zdobycie jest banalnie proste – część czeka przy drogach, inne można po prostu zatrzymać i wysadzić kierowcę. Nawet opancerzone transportery EDF nie są wielkim wyzwaniem, tym bardziej, że ich zaatakowane załogi same z nich wysiadają… Prowadzenie pojazdów ogranicza się do sterowania WSAD-em; ich zachowanie na drogach i bezdrożach można określić jako „arkadowe”, a głównym objawem uszkodzeń jest dymienie (którego nie należy jednak lekceważyć, bo eksplodujący pojazd jest dla gracza niebezpieczny).

Przed premierą obiecano nam „niesamowitą fizykę”, i jeśli skoncentrujemy się na słowie „niesamowita”, to zapowiedź sprawdziła się w stu procentach. Fizyka „Red Faction” naprawdę zadziwia – występują tu budynki, których piętro po zniszczeniu całego parteru utrzymuje się  nad ziemiąna jednej metalowej belce.  A destrukcja to sens, treść i clou „Red Faction”. Pierwszym i podstawowym narzędziem Aleca Masona jest sporych rozmiarów młot. Z jego pomocą uda się na Marsie zniszczyć wszystko, tylko trwa to nieco dłużej niż w przypadku użycia materiałów wybuchowych. Zdumiewają możliwości tego narzędzia – wystarczą trzy uderzenia, by runęła najgrubsza żelbetowa ściana czy metalowy dźwigar wiaduktu. A nie jest to żaden „młot świetlny”. Nie – młot jak młot, tylko duży. Przydaje się również w walce na krótki dystans, w której jego skuteczność przebija większość dostępnych broni.

Screen z gry Red Faction: Guerrilla

Destrukcja otoczenia ma swoje uzasadnienie – im więcej zniszczeń zadamy infrastrukturze przemysłowej EDF, tym bardziej obniża się poziom kontroli wojskowych. Pomiędzy wysadzaniem i demolowaniem (zbiorników z gazem, elektrowni wiatrowych, posterunków) musimy też wykonywać zadania główne i poboczne. Te drugie to najczęściej uwalnianie aresztowanych bojowników, pomoc prześladowanej klasie robotniczej, zdobywanie danych, uprowadzanie pojazdów. Po walce możemy zregenerować siły i uzupełnić amunicję w jednej z licznych baz ruchu oporu, zwykle podstępnie ukrytych przed zwiadowcami EDF jakieś trzydzieści – czterdzieści metrów od głównej drogi sektora.

Screen z gry Red Faction: Guerrilla

Gdy na skutek naszych saperskich działań poziom kontroli spadnie do zera, oddziały EDF muszą się wycofać z sektora, jednak nigdy bez walki. Wtedy właśnie następują te, jakże rzadkie momenty, kiedy akcja w „Red Faction” zaczyna przyśpieszać, a gracz w końcu otrzymuje zadanie mające jakiś związek z fabułą. Niestety, zadania poboczne powtarzają się z nużącą regularnością, a skrypty odpowiedzialne za inteligencję przeciwników nie uatrakcyjniają zabawy. Po pewnym czasie nudzi też otwarta przestrzeń, tym bardziej, że marsjańska cywilizacja, przynajmniej w pierwszych sektorach, składa się głównie z baraków z blachy falistej i budynków z prefabrykatów. Bardziej wymagających użytkowników razić też może całkowity brak zagadek – rozgrywka ma czysto zręcznościowy charakter, a największym intelektualnym wyzwaniem w nowym „Red Faction” jest wybór najbardziej skutecznej broni.

Screen z gry Red Faction: Guerrilla

Przyznam się, że miałem ochotę pod koniec poznęcać się trochę nad sprzedawaną tu natrętnie lewacką ideologią i enerdowską stylistyką znaku graficznego. Jednak po zastanowieniu dochodzę do wniosku, że młot wzniesiony w zaciśniętej pięści jest doskonałą metaforą modelu rozgrywki, który przedstawili nam autorzy „Red Faction: Guerrilla”.

Ps. Pecetowa wersja „Red Faction: Guerrilla” ma tendencję do zacinania się w sposób tak dramatyczny (szczególnie w częstych momentach, gdy na ekranie pojawiają się eksplozje), że praktycznie uniemożliwia to grę. Ale od czegóż Internet, w którym jest wszystko? Tam znalazłem poradę, by zamiast w trybie pełnoekranowym, uruchomić grę w oknie. Pomogło, i to tak dobrze, że postacie zaczęły poruszać się jak w filmie z epoki Charliego Chaplina. Ten kolejny problem rozwiązało obciążenie komputera maksymalnymi ustawieniami grafiki.

Jan M. Długosz

Ocena: 55% 0% 100% Zalety: Otwarty świat, swobodna eksploracja wielkich przestrzeni. Wady: Fabuła i bohaterowie, powtarzalne zadania, inteligencja przeciwników, problemy techniczne. Dla rodziców: Gra od lat 16 (PEGI 16+), pełna brutanych scen i treści. Wymagania sprzętowe Red Faction: Guerrilla:  Procesor Core 2 Duo 3.0 GHz, karta grafiki z 256 MB (GeForce 6600 GT lub lepsza), 2 GB pamięci RAM, 15 GB HDD, Windows XP/Vista. Red faction: Guerrilla, gra akcji od lat 16 (PEGI 16+), w polskiej wersji językowej. Producent: Volition Inc, dystrybutor: CD Projekt. Cena:  119,90 zł.

Polecamy także:

„WET” – recenzja gry

„X-Men Origins: Wolverine” – recenzja gry

BLICHTR LIBERTY CITY

Trzy opowieści, trzy środowiska, jedno miasto – tak można podsumować „GTA IV” po tym, jak na rynek trafiło drugie i ostatnie z zapowiadanych rozszerzeń: „The Ballad of Gay Tony”. Po ciemnych, brudnych zaułkach i rozpadających się ruderach „Lost and Damned” rozświetlone neonami ulice, elitarne nocne kluby i luksusowe samochody sprawiają, że na nowo odkrywamy miejsca, które, jak sądziliśmy, poznaliśmy jak własną kieszeń. Twórcy z Rockstar Games po raz kolejny dowiedli, że dodatek do gry może być czymś więcej niż pakietem misji. Wyrobiwszy sobie rozpoznawalną markę nie potrzebowali skandalu, by wzbudzić zainteresowanie graczy. Mimo to z charakterystyczną dla siebie przekorą stworzyli grę, która szokuje nie tylko zawartością, ale i samym tytułem.

Bohaterem gry nie uczyniono jednak tytułowego geja Tony’ego, lecz jego ochroniarza, Luisa Lopeza. To gorącokrwisty Latynos, uwielbiający szybkie samochody, alkohol i kobiety. Nie angażuje się przesadnie w swoje związki, preferując jednorazowe przygody, a kiedy już spotyka się z kimś dłużej, nie ukrywa, że robi to głównie dla seksu. Nie musi się starać jak Carl Johnson czy Niko, by podbić serca swoich wybranek, nie zabiera ich na randki, nie kusi prezentami. W jego środowisku kobiety są wyzwolone i nie potrzebują zalotów. Luis żyje pełnią życia, ma niezłe mieszkanie w centrum miasta, o pieniądze się nie martwi. Obraca się wśród najzamożniejszych mieszkańców Liberty City. Całymi garściami czerpie korzyści z pracy dla właściciela najpopularniejszych elitarnych nocnych klubów.

Screen z gry GTA IV: The Ballad of Gay Tony

Rozwiązłość, hedonizm, rozluźnienie norm moralnych – zjawisko clubbingu zostało potraktowane w charakterystyczny dla produkcji spod znaku „GTA”, mocno przerysowany sposób. Luis szaleje w rytm mechanicznej muzyki, upija się do nieprzyjemności szampanem i chętnie korzysta z wdzięków bywalczyń klubu. Rockstar po raz kolejny wykazał się odwagą i przekorą, świadomie odchodząc od niepisanej zasady twórców growych, w myśl której przemoc w grach nikomu nie przeszkadza – jest nawet pożądana – podczas gdy kwestii nagości i erotyki unika się jak ognia. Dzięki temu prześmiewająca absurdy rzeczywistości, charakterystyczna dla  serii wizja przedstawionej w krzywym zwierciadle Ameryki stała się jeszcze pełniejsza.

Twórcy nie mają żadnych zahamowań, na nikim nie pozostawiają suchej nitki, ukazując świat, w którym wszyscy politycy są skorumpowani, telewizja odmóżdżająca, a strony internetowe karmią się skandalami i rosną w siłę dzięki głupocie użytkowników. Wystarczy przejść się do pobliskiej kafejki internetowej, poczytać uliczne billboardy, posłuchać reklam radiowych albo po prostu usiąść na kanapie w domu i włączyć telewizor, by odkryć, jak wiele pracy zostało włożone w stworzenie detali tego bogatego i przezabawnego świata. Scenarzyści z Rockstar na każdym kroku udowadniają, że są doskonałymi obserwatorami rzeczywistości i popkultury, prześmiewając trendy, mody i stereotypowe myślenie.

Screen z gry GTA IV: The Ballad of Gay Tony

Nocne imprezy w klubach stanowią jednak zaledwie sztafaż dla przedstawionej w „The Ballad of Gay Tony” historii. Punktem wyjścia jest niefortunna transakcja, której dokonał szef Luisa, w efekcie podpadając włoskiej i rosyjskiej mafii. Bohater musi pomóc Tony’emu wyplątać się z całej awantury, ponieważ ten nie jest w stanie samodzielnie zadbać o siebie – tak bardzo jest wyniszczony przez nałogi (narkomania, lekomania) i toksyczny związek ze swoim partnerem. Tak rozpoczyna się opowieść łącząca w sobie komedię sensacyjną z zabawą filmowymi konwencjami, której nie powstydziłby się Tarantino. Na swojej drodze Luis napotka galerię barwnych postaci, oddanych z takim wdziękiem i humorem, że na ich tle nasz protagonista wygląda jak szaraczek. Wystarczy wspomnieć choćby Yosufa, rozpieszczonego syna arabskiego szejka, który reprezentuje firmę ojca na amerykańskiej ziemi, przy okazji pragnąc udowodnić wszystkim dookoła swoją wyjątkowość. Czyni to kolekcjonując tak niezwykłe eksponaty, jak bojowy śmigłowiec, czołg czy wagon metra. Nie trzeba przy tym dodawać, że w powiększaniu kolekcji niemały udział ma nasz Luis.

Screen z gry GTA IV: The Ballad of Gay Tony

Co ciekawe, gra, choć z pozoru opowiada zupełnie nową historię, w rzeczywistości domyka wątki z poprzednich części. Niejednokrotnie przyjdzie nam się spotkać ze starymi znajomymi czy też nawet uczestniczyć w doskonale znanych wydarzeniach, lecz pokazanych z nowej perspektywy. Nasze działania nie tylko wyjaśniają pewne niedomówienia z „GTA IV” i „Lost and Damned”, ale również pozwalają zrozumieć np. skąd wziął się zawalony dźwig, który tarasował drogę Niko i Johnny’emu.
Rockstar zadbał o to, by pożegnanie z Liberty City odbyło się z wielkim hukiem. Potężne eksplozje, skoki spadochronowe z dachów drapaczy chmur, szalone pościgi i nie mniej szalone wyścigi to zaledwie niektóre z czekających na nas atrakcji. Rozgrywka w „The Ballad of Gay Tony” jest niczym przejazd rollercoasterem, a wypełniając kolejne misje, wciąż zastanawiamy się, czym nas jeszcze zaskoczą twórcy.

Screen z gry GTA IV: The Ballad of Gay Tony

Dopiero teraz, po premierze „The Ballad of Gay Tony” widać, że „GTA IV” wraz z dodatkami stanowi dobrze przemyślaną trylogię. To opowieść o trzech twarzach Liberty City: koszmarze rozczarowanego amerykańskim snem imigranta, popadającym w ruinę świecie żyjącego przeszłością bikera, oraz pełnym blasku, ale pozbawionym głębi, roztańczonym mieście nocnych klubów i imprez. Szkoda tylko, że Luis jako bohater jest niezwykle płytki w porównaniu z ciekawymi, wielowymiarowymi postaciami Niko i Johnny’ego.

Artur Falkowski

Ocena: 95% 0% 100% Zalety: Nowe oblicze znanego miasta; spektakularne misje; przezabawne dialogi. Wady: Główny bohater wypada nieciekawie na tle innych postaci w grze. Dla rodziców: Gra przeznaczona jest dla odbiorców dorosłych (klasyfikacja PEGI 18+); zawiera liczne elementy przemocy, przekleństwa i sceny seksu. „GTA IV: The Ballad of Gay Tony”: gra akcji (TPP); producent: Rockstar North; wydawca: Rockstar Games; platforma: Xbox 360.

Polecamy także:

„GTA IV – Lost and Damned” – recenzja gry

„Grand Theft Auto IV” – recenzja gry (PC)

„Grand Theft Auto IV” – recenzja gry