Od czasu premiery najnowszej inkarnacji „Wolfensteina” minęło już tyle czasu, że warto pokusić się nie tyle o jej recenzję, co o usytuowanie gry w nieco szerszym kontekście.

Na początek powinienem prawdopodobnie określić swój stosunek do najnowszej części słynnej franczyzy. Prawie 20 lat temu uważałem „Wolftenstein 3D” za pozycję kultową – zapewne tak jak wszyscy, którzy mieli okazję grać w tego przodka współczesnych FPS-ów. „Return to Castle Wolftenstein” z 2001 r. był mocno przetrząśniętą przeróbką poprzednika, zaś obecny „Wolfenstein” to sequel tego ostatniego.

Fot. MP

Niestety, pomimo zmiany developera z mniej doświadczonego Gray Matter Interactive na zasłużony Raven Software, gra sprawia wrażenie, jakby czas się dla niej zatrzymał. Zarówno jej struktura przestrzenna, jak i wymuszony typ rozgrywki pachną przełomem dekad, zaś wszelkie nowości – typu tryb Woalu i paranormalne zdolności – są powierzchowne i znacząco na jakość rozgrywki nie wpływają. Reasumując, osobiście uważam „Wolfensteina” za pozycję dowodzącą kompetencji twórców i stojącą na solidnym średnim poziomie, ale daleką od reklamowego hype’u oraz – chyba – sporych oczekiwań miłośników tytułu.

Podejrzewam, że odczucia wielu graczy chociaż częściowo pokrywają się z moimi. Nieco lepiej wyglądają chyba wypadkowe oceny w agregatorach recenzyjnych typu GameStats czy Metacritic, które sytuują grę w górnej strefie stanów średnich. To generalnie ciepłe przyjęcie nie powinno jednak przesłaniać faktu, iż „Wolfenstein” jest grą konserwatywną, zaś jej techniczne niedoróbki typu spadek liczby klatek na sekundę, kiedy aktywny jest Woal, są z mojej perspektywy o wiele mniej ważne niż mało oryginalna formuła opowieści.

Fot. MP

Zanim wyjaśnię, dlaczego tak uważam, muszę zrobić – być może karkołomne – założenie: moim zdaniem wraz z rozwojem gatunku FPS fabuła staje się w nim o wiele ważniejsza niż przyznałoby zrazu większość graczy i krytyków. Jeśli założymy, iż esencją formuły shooterów jest strzelanie i taktyka, to w tej warstwie różnice między poszczególnymi tytułami sprowadzają się do szczegółów technicznych. Oczywiście rozumiem, że fakt, iż w tytule A możliwe jest chowania się i turlanie, a tytuł B oferuje zupełnie nowe rodzaje uzbrojenia, fanom gatunku robi dużą różnicę i dostarcza sporo frajdy, ale na dłuższą metę i przy intensywnym zanurzeniu w konwencji cechy te tracą na znaczeniu.

Co więcej, w tej dziedzinie pole do innowacji jest ograniczone – z wyjątkiem jedynie prób osiągnięcia jak największego realizmu (zwolnione ruchy, kiedy jesteśmy ranni czy możliwość koordynowania ruchów NPC-ów). Pozostaje więc szeroko pojęta fabuła – oczywiście nie będzie ona tak złożona, jak tzw. „emergent stories” w niektórych RPG-ach czy grach typu „Myst”, ale mimo wszystko to ona i nieoczekiwane jej rewizje potrafią odsadzić tytuł od reszty peletonu. Tak było z obydwoma częściami „Aliens versus Predator”, w których oprócz kosmicznego marine gracz mógł się wcielić w jedną z dwu obcych ras, a to z kolei owocowało radykalną zmianą optyki – dosłownie i metaforycznie. Tak też było z kolejnymi częściami „Halo”, osadzonymi w niesłychanie złożonym uniwersum.

W takim kontekście „Wolfenstein” jest grą, która nie stawia wyzwań ani nie oferuje nowych perspektyw. Esesmani-potwory spod znaku trupiej czaszki, którzy stają się potworami dosłownymi, okultystyczne zainteresowania i eksperymenty niektórych notabli Trzeciej Rzeszy czy postać agenta aliantów działającego za liniami wroga – wszystko to na odległość śmierdzi wtórnością. Czy wydarzenia w grze nie mogłyby doprowadzić do wersji upadku hitleryzmu, która rozmijałaby się ze znaną nam historią? Czy możliwość wcielenia się nie tylko w Blazkowicza, ale w kogoś ze strony przeciwnej – albo chociażby działacza niemieckiego ruchu oporu uwikłanego w dwuznaczne lojalności – to zbyt ryzykowny hazard emocjonalny i tabu – szczególnie w grze o ratingu 18+? (W grach, w których tryb multiplayer na to pozwala, strona niemiecka wykastrowana jest zazwyczaj z jakiegokolwiek moralnego kontekstu i staje się jeszcze jednym pionkiem w intelektualnej grze strategii.) Zamiast tego, producent „Wolfenstein” postawił na szlachtowanie mas anonimowych hitlerowców rodem z kreskówek. Wydawałoby się, że szczególnie ze względu na wyraźne zagięcie sf tytułu, wierność pewnym modelom przedstawień historii nie jest aż tak ważna. Rozumiem złożone problemy etyczne związane z mówieniem o Trzeciej Rzeszy, ale okres jednoznacznych interpretacji mamy już za sobą – po „Wolfie” nie widać tego w ogóle.

Fot. MP

Ten konserwatyzm „Wolfenstein” jest szczególnie ewidentny w kontekście przestawień hitleryzmu w kinie, w takich filmach jak „Upadek” czy „Bękarty wojny”, który notabene ukazał się na ekranach w odstępie kilku miesięcy od „Wolfensteina”. O ile pierwszy z nich to jednak bardzo poważne spojrzenie na historię Niemiec i można by próbować dowodzić – w zupełnie uprawniony sposób, – że „Wolfenstein” nie jest miejscem do podejmowania aż tak ciężkich tematów, o tyle film Tarantino aż nadto boleśnie uwidacznia bezzasadność trzymania się w grach wyświechtanych modeli opowieści o Trzeciej Rzeszy. Popkulturowe korzenie reżysera, charakter jego wcześniejszych produkcji, czy nawet jego zamiłowanie do epatowania krwią i przemocą potencjalnie ustawiają „Bękarty wojny” w pozycji analogicznej do tytułu Raven Software. W swojej rewizji oficjalnej wersji historii, absurdalności i brawurze produkcja Tarantino jest wybitna; „Wolfenstein” – jedynie odgrzewanym, chociaż podrasowanym przyprawami, kotletem.

Argument, że tego rodzaju moralne dwuznaczności i rewizje pojawią się i w grach, tyle, że za jakiś czas, bo kinu przełamanie tabu zabrało przecież kilkadziesiąt lat, zbudowany jest na fałszywym, moim zdaniem, założeniu, że w każdym medium istnieje jakiś quasi-obiektywny okres przechodzenia od dziecięcej naiwności do złożonej dorosłości. Historia kultury zachodniej w XX w. wydaje się demonstrować coś odwrotnego – literackiej science fiction intelektualne dojrzewanie zabrało jakieś 40 czy 50 lat, ale filmowej fantastyce – już tylko około 20. Nie sugeruje bynajmniej, że według tego czasowego algorytmu gry wideo powinny już dawno wydorośleć. Nie ma jednak najmniejszego powodu, aby nie czerpały one z doświadczeń innych mediów, jeśli chodzi o konstruowanie historii.

Nie oczekuję oczywiście masowej konwersji branży wideo na dwuznaczne i moralnie skomplikowane opowieści.  Z drugiej strony, jak to pokazał Chandler w swoich kryminałach, Clint Eastwood w „Bez wybaczenia”, czy właśnie Tarantino w „Bękartach”, nawet w tzw. gatunkach popularnych (absurdalność tego określenia to temat na oddzielny felieton) możliwa jest zarówno zabawa z konwencjami, jak i obrazowanie poważnych dylematów. Oprócz dostarczania rozrywki i pompowania adrenaliny, gry wideo mają wszelkie predyspozycje, aby nawet swoje narracyjne tła przedstawiać nieszablonowo. Ze względu na zajmowaną pozycję „Wolfenstein” miał unikalną szansę, aby stać się jakimś przełomem. Szansę tą wierutnie zmarnował.

Trzymanie się wytartych schematów na dłuższą metę wcale nie zaskarbi grom wideo szerszej publiczności.Ta bowiem z czasem staje się coraz bardziej wymagająca. Producenci niezależni już dawno odrobili tę lekcję.

Paweł Frelik

W tym roku prezentujemy czytelnikom wybór najbardziej oczekiwanych gier przygotowany przez trzech autorów Technopolis. Tak się złożyło, że każdy z nas zaproponował zupełnie inny zestaw tytułów. Słusznie, bo rok 2010 zapowiada się znakomicie.

Czekają nas nie tylko wielkie premiery długo oczekiwanych (niemal) pewnych hitów, ale też wiele ciekawych produkcji niezależnych. Mamy nadzieję, że produkcja tercetu w składzie: ALF, Konrad Hildebrad i Jan M. Długosz nie wyda się Państwu zbyt egzotyczna. Zapraszamy do lektury.

Poza medialnym szumem – Nie będę się rozwodził nad wielkimi produkcjami, po pierwsze dlatego, że pisze się o nich wiele, a po drugie każdy pasjonat gier doskonale wie, czego może się po nich spodziewać. Zamiast tego zaproponuję kilka tytułów, na które czekam z nie mniejszą niecierpliwością, choć nie towarzyszy im (z małym wyjątkiem) duży szum medialny. 

Niezależne intuicje i przeczucia – Proszę nie traktować poniższej listy jako ostatecznej wyroczni czy przewodnika po świecie niezależnych gier. Jest to raczej skromny zestaw osobistych rekomendacji po tytułach, na które moim zdaniem warto zwrócić uwagę.

Ewentualni pogromcy Modern Warfare 2 – Nie mam, rzecz jasna, ambicji opisania nawet najważniejszych premier 2010. Kluczem moich poszukiwań będzie tym razem po prostu ciekawość.

Rok 2010 zapowiada się obiecująco. Przede wszystkim w jego trakcie trafią na półki gry, które miały zadebiutować w minionych miesiącach, ale z powodu kryzysu zostały opóźnione. Fani popularnych serii pokroju „God of War”, „Splinter Cell”, „Fable” czy „Final Fantasy” powinni być zadowoleni, ponieważ w końcu będą mogli zagrać w upragnione kontynuacje ulubionych marek. Światło dzienne ujrzą też gry, o których dużo się mówiło w ubiegłych latach, ale premiera wciąż była odsuwana na bliżej nieokreśloną przyszłość. W końcu dowiemy się więc, czy „Alan Wake” i „Heavy Rain” spełnią pokładane w nich oczekiwania.

Nie będę się jednak rozwodził nad wspomnianymi produkcjami, po pierwsze dlatego, że pisze się o nich wiele, a po drugie każdy pasjonat gier doskonale wie, czego może się po nich spodziewać. Zamiast tego zaproponuję kilka tytułów, na które czekam z nie mniejszą niecierpliwością, choć nie towarzyszy im (z małym wyjątkiem) duży szum medialny.

Kolejność jest całkowicie przypadkowa, więc proszę nie traktować poniższej listy jak rankingu.

1. „No More Heroes 2: Desperate Struggle” (Wii, pierwszy kwartał) – pierwsza część mnie zauroczyła, po pierwsze zrywając ze stereotypem Wii jako zabawki dla dzieci, a po drugie w ciekawy sposób żonglując konwencjami. Mieliśmy tu otwarty świat, parodie anime oraz ich fanów, otaku, nawiązania do innych gier, przezabawne dialogi i postacie, oryginalną kreskę. Tytuł opracował Goichi Suda, znany jako Suda51, genialny producent m.in. nie mniej zakręconego „Killer 7”. W grze ponownie wcielimy się w fana wrestlingu i nieuleczalnego otaku, Travisa, który trafia na ostatnią pozycję listy płatnych zabójców, stając się uczestnikiem śmiertelnej rozgrywki, w której można awansować jedynie po wyeliminowaniu znajdującego się wyżej w rankingu oponenta. Jest też dobra wiadomość dla osób nieposiadających konsoli Wii: w lutym powinna ukazać się pierwsza część „No More Heroes” w wersji na X360 i PS3.

2. „Ace Attorney Investigations: Miles Edgeworth” (DS, luty) – kontynuacja serii, która pokazała, że można zrobić dynamiczną przygodówkę bez uciekania się do elementów zręcznościowych. Do tej pory wcielaliśmy się w adwokata, który walczył na sali sądowej o prawdę i sprawiedliwość, a także uniewinnienie dla swoich klientów. Najpierw analizował miejsce zbrodni, zapoznawał się z dowodami i przesłuchiwał świadków. Następnie, na sali sądowej, wykorzystywał materiał dowodowy, by wykryć nieścisłości w zeznaniach, kłamstwa i intrygi. Genialnie napisana fabuła sprawiała, że nigdy nie było wiadomo, w którą stronę podąży sprawa, szczególnie, że niemal co krok następował zwrot akcji, niczym w dobrym kryminale. Dużo humoru, sympatyczne postacie i ciekawość tego, jak zakończy się sprawa, na długie godziny przykuwały do małej konsolki.

Fani serii z pewnością doskonale znają Milesa Edgewortha, genialnego, niezwykle inteligentnego prokuratora o nieprzeniknionym umyśle i ciętym języku, przypominającym nieco swoją determinacją i dążeniem do celu za wszelką cenę dr. Housa. Początkowo wydawał się największym oponentem bohatera, w rzeczywistości okazał się jednak jego wiernym przyjacielem, choć pewnie sam by się do tego nie przyznał. Jest niewątpliwie jednym z najciekawszych i najbardziej tajemniczych postaci sądowej serii. Najnowsza część pozwoli nam pokierować jego krokami, a to może być interesujące. Wygląda bowiem na to, że odwrócą się role i zamiast bronić, będziemy oskarżać.

3. „Split Second” (X360, PS3, PC, maj) – stworzone przez Black Rock Studio wyścigi samochodowe, które mogą wnieść nieco świeżości do skostniałego gatunku. Pomysł polega na tym, by dodać nieco dynamiki poprzez umieszczenie trasy wyścigu w dynamicznie zmieniającym się otoczeniu. Co więcej, sami kierowcy mogą na nie wpływać, powodując eksplozje tuż przed maską zaskoczonych rywali. Trzeba przyznać, że idea wygląda dość karkołomnie i mam wątpliwości, czy detonowanie nie będzie zbytnio odwracało uwagi od prowadzenia pojazdu, ale jeżeli się uda, być może doczekamy się ekscytujących wyścigów arcade na miarę „Burnouta”.

4. „Yakuza 3” (PS3, marzec) – gra pierwotnie wydana w Japonii w końcu trafi na nasz rynek. To połączenie otwartego świata, dość wiernie oddającego współczesne Tokio ze sklepami, restauracjami i innymi budynkami użytku publicznego, i gangsterskiej opowieści o tytułowej organizacji. Sam styl rozgrywki oraz rozbudowany świat jak żywo przypominają mi wspaniałe „Shenmue”, na którego kontynuację, jako niepoprawny optymista, wciąż czekam.

5. „Red Dead Redemption” (X360, PS3, kwiecień) – dzieło Rockstara, twórców „GTA”,  pozwoli nam wybrać się w przeszłość do mało eksploatowanego ostatnio w grach Dzikiego Zachodu (z polskim „Call of Juarez” jako chlubnym wyjątkiem). Olbrzymi świat, prerie, saloony, napady na banki, pojedynki o wschodzie słońca – wszystko, o czym marzy mały chłopiec drzemiący gdzieś we mnie.

6. „Monkey Island 2: LeChuck’s Revenge” w wersji na XBLA – gra nie została co prawda zapowiedziana, ale po wypowiedziach twórców wnioskuję, że wznowienie tej doskonałej przygodówki jest całkiem prawdopodobne. W ubiegłym roku z zapartym tchem przechodziłem ulepszoną wersję „Secret of Monkey Island”, dochodząc do wniosku, że w kwestii przygodówek niczego lepszego od czasów Małpiej Wyspy nie wymyślono. Połączenie niebanalnego humoru, doskonałych dialogów, barwnych postaci, intrygującego świata i wymagających zagadek to było naprawdę coś. Reedycja zdecydowanie najlepszej części serii z ulepszoną grafiką i zremasterowanymi głosami byłaby dla mnie prawdziwym spełnieniem marzeń.
 
Artur Falkowski

Przygotowanie osobistej listy najbardziej oczekiwanych gier niezależny 2010 roku jest zadaniem trudnym, przede wszystkich z dwóch względów. Po pierwsze, każe pytać, czym gra niezależna jest. Definicji jest wiele, a ja z czystej wygody postanowiłem zdać się wyłącznie na intuicje i przeczucia, wychodząc z założenia, że zawsze można znaleźć pozycję jeszcze bardziej niezależną. Od wydawcy, pieniędzy, widzów czy zdrowego rozsądku.

Po drugie, gry niezależne w większości powstają po godzinach, w ramach hobby, bez wyznaczonych terminów, a co za tym idzie, bez całego cyklu promocyjnego. O świetnej grze może być cicho niemalże aż do dnia jej premiery, a ta, o której jest głośno dzisiaj, równie dobrze może ukazać się za pół roku, jak i za dwa lata.

Tak też proszę nie traktować poniższej listy jako ostatecznej wyroczni czy przewodnika po świecie niezależnych gier. Jest to raczej skromny zestaw osobistych rekomendacji po tytułach, na które moim zdaniem warto zwrócić uwagę.

„Fret Nice”

Czy walające się po mieszkaniu plastikowe kontrolery od „Guitar Hero” utrudniają życie? Zbierają niepotrzebnie kurz? „Fret Nice” może sprawić, że znowu znajdą się w centrum zainteresowania. To rodząca się w bólach gra platformowa, która wykorzystuje gitarowy kontroler do sterowania głównym bohaterem. Kilka lat temu miałem okazję grać w pecetowy prototyp i mogę zapewnić – to działa! Gitarowe kontrolery obecne są na rynku od 2005 roku, i mimo że gry z serii „Guitar Hero” i „Rock Band” sprzedały się w milionach egzemplarzy, to nikt nie podjął się próby twórczego zagospodarowania plastikowych instrumentów. „Fret Nice” może to zmienić i dać początek nowemu gatunkowi: „platformówce muzycznej”.
Premiera gry: wkrótce
Platformy: Xbox 360, PlayStation 3

„Snapshot”

Motyw robienia zdjęć jest wykorzystywanych w grach od dawna. „Snapshot” to platformówka, w której gracz będzie musiał robić zdjęcia, aby rozwiązać różnego rodzaju zagadki. Obiekt uchwycony na fotografii może zostać przeniesiony i wklejony w innym miejscu.  Już zaprezentowany kilka miesięcy temu prototyp rozpalał wyobraźnię, więc można mieć nadzieję, że końcowy produkt jeszcze bardziej rozwinie zmyślną mechanikę.
Premiera gry: wkrótce
Plaformy: PC

„Flotilla”

„Flotilla’ to rozgrywana w symultanicznych turach strategia, w której do dyspozycji gracza oddano tytułową flotyllę kosmicznych statków. Gra kojarzy się ze znakomitą serią „Homeworld”, ale najpewniej będzie czymś znacznie skromniejszym. Zawierająca różnego rodzaju typy pancerzy, rozkazów, uzbrojenia czy samych statków, może dostarczyć pożywnej rozrywki wszystkim domorosłym strategom, którzy nie muszą toczyć jednej bitwy przez długie godziny.
Premiera gry: wkrótce
Platformy: PC, Xbox 360

„Closure”

Flashowa wersja „Closure” swoim nastrojem i mechaniką przebojem podbiła przeglądarki na całym świecie. Nowa, budowana od podstaw wersja, ma być większa, ciekawsza i oczywiście lepsza. „Closure” to kolejny dowód na to, jak wiele można osiągnąć w wydawałoby się tak ogranym gatunku jak platformówki.
Premiera : kiedy będzie skończona
Platformy: PC

„Trauma”

„Trauma” to jedyny w zestawieniu tytuł, który można by w miarę łatwo zakwalifikować do przygodówek. Trudno powiedzieć o niej więcej niż to, że zapowiada się interesująco – głównie za sprawą ciekawie projektowanych plansz, wyglądających jak futurystyczny album ze zdjęciami, który autor przegląda i poznaje historie ułożona ze znajdujących się obok siebie fotografii. Jej autorem jest urodzony w Polsce Krystian Majewski.
Premiera gry: wkrótce
Platformy: PC

„Super Meat Boy”

Flashowy „Meat Boy” nie znał litości. Gra wymagała morderczego refleksu i zręczności małpy. Szybko spotkała się z życzliwym przyjęciem graczy, które zaowocowało rozpoczęciem prac nad konsolową wersją. Znając miłość autorów do klasyki gatunku, można oczekiwać masy nawiązań do innych  platformowych pozycji i tony wciągającej, a zarazem frustrującej, rozrywki.
Premiera gry: wkrótce
Platformy: Wii

„FEZ”

„FEZ” to kolejna w zestawieniu gra platformowa , ale chyba najbardziej zakręcona. Dosłownie. Na pierwszy rzut oka rozgrywka polega na tym samym co zwykle – przeskakiwaniu z platformy na platformę. Komplikacja pojawia się wraz z wprowadzeniem możliwości skręcania na znajdujący się w głębi plan. A potem następny. I następny. Oglądając znajdujące się w sieci zwiastuny naprawdę ciężko zorientować się, co dzieje się na ekranie. I na tym polega cała zabawa.
Premiera gry: wkrótce
Platfromy: Xbox 360

Konrad Hildebrand

„Modern Warfare 2” tak przeraził wydawców gier, że kilka (co najmniej) dużych premier zostało przesuniętych na początek 2010 roku. Mieliśmy zatem w pierwszym kwartale dostać przynajmniej tyle nowych, świetnych tytułów, co przed świętami Bożego Narodzenia. Cóż, osobiście nie potrafię na razie dostrzec tego zalewu kapitalnych, innowacyjnych i wciągających gier, ale rok dopiero się zaczyna… Przyjrzyjmy się zatem temu, co, potencjalnie, trafi na sklepowe półki i do dystrybucji elektronicznej (choć wiem z doświadczenia, że wróżby z zapowiedzi wydawców i dystrybutorów mają równie wiele sensu co wróżby z fusów). Nie mam, rzecz jasna, ambicji opisania nawet najważniejszych premier 2010. Zatem kluczem moich poszukiwań będzie tym razem po prostu ciekawość.

1. „Alpha Protocol„. Pierwszy uciekinier z listy gier 2009 r. Powód ten sam, co w zeszłym roku – nie było jeszcze szpiegowskiego cRPG. Możliwe, że tytuł ten wyznaczy nowy standard, miejmy więc nadzieję, że poza tradycyjną siekaniną znajdą się tam również jakieś bardziej intelektualne wyzwania.

 
2. „Bad Company 2„. Cześć pierwszą w morzu shooterów wyróżniał humor (nie tylko koszarowy). Oby część druga nawiązywała do tej tradycji, bo FPS-y w konwencji „serio” już dawno stały się zupełnie niestrawne.
 
3. „Deus Ex 3„. Wielki powrót po latach udaje się rzadko, ale kto wie? Siłą pierwszej części była rozgrywka wzbogacona o elementy RPG i historia, , realizująca cyberpunkowy postulat 6M (Miasto, Masa, Maszyna, Medyk, Mafia, Magnum). A dawno już nie widzieliśmy niczego w klimatach nawiązujących do „Neuromancera”.

 
4. „God of War 3” i „Dante’s Inferno„. Żartowałem…
 
5. „LA Noire„. Jedna z najbardziej tajemniczych gier w produkcji, nawiązująca do stylistyki filmu noir. Wiadomości o platformach, na które zostanie wydany tytuł układają się w sekwencję: tylko na PS3, na wszystkie platformy, tylko na PS3, na PS3 i Xbox 360. Ciąg dalszy, być może, nastąpi.

 
6. „Mafia II„. Ma już nawet wyznaczoną datę premiery – 3 maja. Ciekawe, czy i tym razem obejdzie się bez obowiązkowego ostatnio happy endu.
 
7. „Max Payne 3„. Kolejny powrót legendy, której trudno będzie sprostać. Materiału do spekulacjo dostarcza jedynie kilka screenów, z których wynika, że: nie będzie śniegu (zdrada!), zamiast Nowego Jorku tłem będą modne ostatnio fawele, a sam bohater wygląda gorzej niż Nico Belic – łysy, bodaty, z nadwagą i dodatkowo w brudnym podkoszulku. Słabo to widzę…
 
8. „Metro 2033„. Rosyjski FPS z elementami cRPG (albo na odwrót). Postnuklearna apokalipsa w brawach znacznie bardziej ponurych niż w przypadku „Fallouta”. Ciekawym pomysłem twórców (a wcześniej autora literackiego pierwowzoru) jest przeniesienie w podziemny świat współczesnych nam politycznych sporów. Marzec 2010 r.

  
9. „Napoleon: Total War„. Do tej części słynnej strategii podejdę już znacznie ostrożniej. Moim zdaniem – ostatnia szansa świetnego niegdyś Total War.
 
10. „Prey 2„. Niech okaże się równie przerażający i zakręcony, jak pierwsza część przygód Irokeza Tommy’ego. W przeciwnym razie powinien pozostać (Prey) w Krainie Wielkich Łowów.
 
11.  „StarCraft II Terrans: Wings of Liberty„. Najdłużej oczekiwany powrót w kategorii RTS. Z konkurencją zrobi zapewne to samo, co „Modern Warfare 2” z FPS-ami. A to dopiero początek, bo czekają nas jeszcze dwa odrębne epizody (po jednym dla Protossów i Zergów).
 
12.  „Star Trek Online„. To Drugie Uniwersum w wersji MMO. Na pewno będzie lepsze niż ciągle jeszcze (ledwo) żywe MMO z Tego Pierwszego Uniwersum, choć popularnością z pewnością Star Wars nie przebije.

 
13.  „Star Wars: Nieznany projekt„. Nie chodzi mi o drugą część „The Force Unleashed” z cudownie odrodzonym Starkillerem, lecz (dość mętnie) zapowiadany przez prezesa LucasArts Darrela Rodrigueza reedycję jednej (?) z klasycznych pozycji Star Wars. Trzymam kciuki.
 
14.  „Tank Ace„. Pierwszy (chyba) w historii symulator czołgów, przeznaczony do rozgrywek online. No, bardzo fajny pomysł, tylko czy twórcy muszą nas na swojej stronie straszyć nazistowskim emblematem?
 
15.  „Thief 4„. Pierwsza część to matka (a może ojciec) wszystkich skradanek. Próba powtórzenia sukcesu jedynki to zadanie karkołomne, bo: „Nie każdy weźmie po Bekwarku lutniej”.

 
16.  „Wings of Prey„. Pecetowa edycja świetnego konsolowego symulatora. Sześć wielkich kampanii, 50 misji i dwa powody, by zagrać: Spitfire i Mustang.

Tu rozpoczyna się znacznie krótsza część o produkcjach niezależnych. Co prawda odrębny tekst poświęcił im Konrad Hildebrand, ale ponieważ propozycje kolegi nie pokrywają się z moimi, przedstawię kilka, wartych zainteresowania, tytułów.

1. „Aero Empire„. RPG, w którym ciemne lochy i mroczne jaskinie zastąpione zostaną otwartymi przestrzeniami świata zawieszonego ponad chmurami, a bohater będzie awansować ze zwykłego strzelca na kapitana sterowca. Całość ozdobi niezwykła szata graficzna. Bardzo jestem tej gry ciekaw. Ma ukazać się w 2010 r. Czego twórcom, Państwu i sobie życzę.

 
2. „Imperial Winter„. Tworzona przez grupę entuzjastów bezpłatna gra RTS, osadzona we wszechświecie Star Wars. Zapewne krzyk rozpaczy po „Empire at War”… Screeny wyglądają cudnie, a panowie zakodowali już ponad 80 proc. programu, może więc zdążą opublikować swoje dzieło jeszcze w tym roku. Jak okazywało się już w przeszłości, sukcesy takich inicjatyw stanowią dobry bodziec dla zawsze wiedzącego lepiej zarządu LucasArts. I dobrze.
 
3. „Oddbox„. To najlepsza od lat wiadomość dla fanów Oddworldu – Lone Lanning zapowiedział, że na początku roku pojawi się w dystrybucji elektronicznej paczka zawierająca wszystkie cztery gry studia Oddworld Inhabitants, łącznie z „Munch’s Oddysee” i „Stranger’s Wrath” na PC! Jeśli Lanning dotrzyma słowa, wszystkie pozostałe pozycje powyższego przeglądu mogą się już nie ukazać. Oczywiście – moim zdaniem.

 
4. „Zeno Clash 2„. Nie trzeba specjalnie tłumaczyć, prawda? Część pierwsza była bardziej dziełem sztuki niż FPS-em czy grą walki. I niech to się nie zmieni.

Jan M. Długosz