Kolejny dzień biurowej nudy przerywa nagle dźwięk telefonu i relacja przyjaciela o dramatycznych wypadkach w kopalni:
– „…Coś pierdyknęło w jednym z podziemnych chodników! Mówią, że to jakiś samoistny wyrzut trujących gazów, których istnienia nie podejrzewano. W każdym razie zamknięto cały teren zakładów górniczych!
– Wiesz, co z Anią? Czy coś się komuś stało?
– Nie… wszyscy… woj…”
Łączność telefoniczna zostaje przerwana. Radio nadaje komunikat o wprowadzeniu stanu wyjątkowego i nawołuje do nieopuszczania domów, mieszkań i biur. Piotr obserwuje wydarzenia za oknem, ale już wie, że nic go nie powstrzyma. Musi wydostać się na zewnątrz, przecież na badania do szpitala górniczego wybierała się dziś jego narzeczona.

W ten sposób zawiązuje się akcja nowej gry Marcina M. Drewsa. Na początku bohater oprowadza nas po swoim miejscu pracy, nie szczędząc przy tym ironicznych komentarzy, pozwalających poznać nie tylko lokacje, ale też jego samego. Gdy wystąpią tajemnicze zjawiska, zaczynam się zastanawiać nad znaczeniem tytułu „Distorted”  : co też okaże się odkształcone, zdeformowane lub wypaczone? Niestety, zanim znajdę odpowiedź, demo się kończy. Ciekawe, jaką część materiału ujawnia wersja demonstracyjna  i co jeszcze ma Autor w zanadrzu… Postanawiam zasięgnąć informacji u źródła.

Marcin M. Drews:  Demo to de facto pierwszy rozdział gry. Rozdziałów ma być około siedmiu. Wśród lokacji znajdą się jeszcze: górnicza zona, kopalniane chodniki, szpital, kościół, miasto i, jeśli wszystko pójdzie dobrze, interaktywna mapa.

Tetelo: O ile wiem, wykorzystujesz w grze zarówno swoje własne zdjęcia, jak też fotografie znalezione w internecie. Muszę przyznać, że to połączenie daje zaskakująco ciekawy, a nawet momentami lekko humorystyczny efekt, szczególnie zestawienie teł z portretami postaci. Możesz powiedzieć kilka słów o zastosowanej technice?
Autorami zdjęć „tłowych” są Jascha Hoste z Holandii, Sławek Kmiecik z Wałbrzycha i ja. Wiele szczegółów pochodzi natomiast z serwisu sxc.hu , którego jestem zarejestrowanym użytkownikiem. Najpierw wykonuję kolaże w Photoshopie, a następnie filtruję je w programie Machinery. To polski soft do generowania zdjęć HDR czyli obrazów o wysokiej dynamice. Warto dodać, że autorowi programu tak spodobały się efekty uzyskane w grze, że postanowił mój projekt zareklamować za darmo na stronie Machinery.

Wspominałeś kiedyś, że czasami znalezione zdjęcie „wymusza” swoją zawartością pewne rozwiązania, na przykład dodanie zagadki lub komentarza, a nawet rozbudowę lokacji. Podejrzewam, że niezbyt rygorystycznie podchodzisz do scenariusza i modyfikujesz go w trakcie pracy.
Scenariusz ma jasno nakreśloną ogólną linię fabularną, jednakże szczegóły – takie jak zagadki, dialogi, opisy, postacie poboczne etc. – tworzę już w trakcie. Wyznaję zasadę wypraktykowaną przez Jonathana Carrolla – wymyślam bohaterów i miejsce akcji, a potem postacie ożywają i już same mówią mi, jaki jest dalszy ciąg. Oczywiście kreowanie szczegółów w grze to kompromis między zamierzeniem a fotografią. Znajduję lub robię dane zdjęcie i po wrzuceniu do Photoshopa okazuje się, że gdzieś w rogu znajduje się jakiś artefakt. Mogę spróbować go usunąć (choć nie zawsze da się dobrze wyretuszować zdjęcie) lub niejako wciągnąć na listę płac i kazać mu zagrać daną rolę. Zdarza się też oczywiście, że świadomie dokładam pewne szczegóły – nawet jeśli nie mają one bezpośredniego przełożenia na fabułę. Zdecydowałem się bowiem naszpikować grę wielkanocnymi jajkami, czyli ukrytymi odniesieniami do różnej maści popkulturowych dzieł, które były inspiracją do stworzenia „Distorted”. Jest więc i Poe…

Właśnie zauważyłam, że Edgar Allan wylądował pod zlewem…
…i Lovecraft, i King. Na ścianie budynku znaleźć można cytat z „Event Horizon”, który koresponduje po części z historią zawartą w grze. Zwykły gracz pokombinuje z przedmiotami i skończy grę – miejmy nadzieję, że z zadowoleniem. Erudyta i mól książkowy będzie miał natomiast podwójną zabawę, wyszukując odniesienia do innych tytułów. A przy okazji chcę wprowadzić więcej zagadek pobocznych, które rozwiązać można, ale których rozwiązywać nie trzeba – tak jest np. z obrączką w kolanku zlewu. To fałszywy trop, który być może sprawi, że gra wydawać się będzie nieco mniej liniowa.

Brzmiąca w tle muzyka to zapewne dzieło Łukasza Brzostka, z którym współpracowałeś wcześniej przy okazji „Magritte’a” ?
Łukasz Brzostek to człowiek, z którym będę chciał współpracować zawsze i wszędzie. Genialny kompozytor muzyki dark ambient. Nie mogę wyjść ze zdziwienia, że człowieka tego nie odkryli polscy twórcy filmowi. Rzadko kiedy muzyka w rodzimych produkcjach jest zapamiętywalna. Gdyby kompozytorem w danym filmie został Łukasz, gwarantuję, że nawet przy słabym scenariuszu widzowie zwróciliby uwagę na muzykę. Kiedy włączam TVP i zamiast Brzostka słyszę Kupichę i Wiśniewskiego, to dla mnie dowód na upadek polskiej kultury. I nie uważam, by w stwierdzeniu tym był choć cień przesady.

Czy kompozytor zapoznał się z grą i miał szansę się nią zainspirować?
Kiedy tworzyłem „Magritte’a”, Łukasz przesłał mi paczkę gotowych, ale niepublikowanych dotychczas tematów muzycznych. Pasowały tak doskonale, że nie miałem najmniejszych nawet zastrzeżeń. W przypadku „Distorted” Brzostek uparł się, że skomponuje muzykę od podstaw. Dla mnie to jak marzenie! Układ jest więc taki, że mam Łukaszowi przedstawiać lokacje z opisem, a On stworzy tło muzyczne i dźwiękowe. Dzięki temu „Distorted” będzie nie tylko pięknie grało, ale i dudniło, brzęczało czy dzwoniło w trakcie interakcji. W „Magritte” tego w ogóle nie było. Warto dodać, iż Łukasz jest pasjonatem klimatów „Silent Hill” i autorem bodaj największego serwisu poświęconego grom tej serii. Do „SH” jest mi w „Distorted” bardzo blisko, więc znakomicie się dogadujemy, tym bardziej, że Łukasz ma wprawę w pisaniu muzyki inspirowanej tymi grami.

Poproszę jeszcze o przedstawienie pozostałych współautorów.
Sławomir Kmiecik – znakomity fotografik z Wałbrzycha od lat konsekwentnie oddany klimatom industrialnym. Odpowiedział na mój apel w sieci i zaproponował swoje zdjęcia do gry. Byliśmy też razem w plenerze, fotografując kopalnię Thorez. Zdjęcia Sławka nadają grze kolorytu, podobnie jak muzyka Łukasza. A przy tym współpraca układa się naprawdę znakomicie! Kiedyś organizowałem różnej maści imprezy kulturalne. Gdybym wrócił do tego fachu, z miejsca urządziłbym Sławkowi porządną wystawę.

Jascha Hoste – Holender zrzeszony w sxc.hu. Spodobały mi się jego zdjęcia, więc za wiedzą i zgodą autora wykorzystałem je w grze. Jascha, podobnie jak Sławek, podróżuje z aparatem, uwieczniając stare fabryki, kopalnie i opuszczone zony.

Rafał Szłapa – utalentowany grafik komiksowy, autor Blera. Absolwent wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Podobnie jak Sławek, odpowiedział na mój internetowy apel i będzie tworzył do gry komiksowe przerywniki. Warto dodać, że Rafał publikował swe prace w „Arenie Komiks”, „Nowej Fantastyce, „Przekroju” czy „Gazecie Wyborczej”.

Czy jest coś, czego nie udało się zrealizować, z czego z tych czy innych względów musiałeś zrezygnować?
W grze miały być przerywniki filmowe z żywymi aktorami. Niestety, nie mam na to pieniędzy i logistycznie mnie to przerosło, bo przeprowadziłem się do Wrocławia, więc mieszkam z dala od kopalni, gdzie chciałem kręcić. Że nie wspomnę o postawie biura prasowego KGHM, które rzucało mi kłody pod nogi. Pomocną dłoń wyciągnął jednak do mnie Rafał Szłapa. Wzorem Maksa Payne’a zrobimy więc komiksowe intro i „cut sceny”. Myślę, że to fajny pomysł – na pewno doskonale sprawdzony w większych produkcjach.

Domyślam się, że dla autora niezależnego tworzenie gry to nie tylko artystyczna przygoda, ale też pokonywanie własnych słabości i codzienne mobilizowanie się do walki z przeciwnościami. Co stanowi dla Ciebie największą trudność?
Najtrudniejsze jest techniczne spinanie tego w całość. Marzę o małym deweloperskim teamie, w którym zajmowałbym się scenariuszem i reżyserią – ale nie kodowaniem Nie jestem programistą, a silnik Adventure Maker, choć nie wymaga pisania gry od podstaw, zmusza do wielu matematycznych obliczeń. Jeden drobny błąd we wprowadzaniu zmiennych to katastrofa dla całej gry. Kiedy więc robię zdjęcia, obrabiam je i piszę scenariusz, jestem szczęśliwy, bo to zajęcie kreatywne – opowiadam w ten sposób wymyśloną przez siebie historię. Ale gdy siadam do programowania, załamuję się, gdyż jest to, kolokwialnie mówiąc, obłędna dłubanina, żeby nie powiedzieć – robota głupiego. Na pewno można to zrobić prościej, ale, powtarzam, nie jestem programistą i stąd główny mój problem.

Co w takim razie podnosi na duchu w chwilach zwątpienia i pozwala się podnieść po ewentualnych upadkach?
W momentach zwątpienia motywują mnie gracze, którzy do mnie piszą, oraz to, czym się otaczam na co dzień – książki, książki i jeszcze raz książki, a także filmy i gry. Chłonę niczym gąbka wszelkie klimaty, ładuję akumulatory i potem mam siły, by snuć własną opowieść. Dodatkowym bodźcem jest fakt, iż gra nie jest robiona pod dyktando biznesu, więc nie jestem skrępowany poprawnością polityczną i prawami rynku. Ja nie tworzę tej gry dla wszystkich – tworzę ją dla podobnych sobie.

Skoro już wspomniałeś o lekturach, czy któraś z nich szczególnie Cię zainspirowała lub może na zasadzie kontrastu odprężyła w trakcie pracy nad „Distorted”?
Zazwyczaj czytam dwie, trzy książki jednocześnie. Jedną z obecnie konsumowanych pozycji jest „Ludzka przystań” Lindqvista. To cudowna powieść, która odkrywa surowe, mroczne piękno Skandynawii. Od lat ciągnie mnie w te okolice. Niedawno zresztą dowiedziałem się, że moi przodkowie pochodzą prawdopodobnie ze Szwecji. Nic więc dziwnego, iż jestem tak nostalgiczny w stosunku do Skandynawii. A książka Lindqvista jednocześnie wzmaga tęsknotę i odpręża, sycąc mnie przepięknymi opisami szwedzkiego archipelagu.

Jak postępują pracę nad angielską wersją „Distorted”? Coś mi się zdaje, że niektóre kwestie (np. komentarz dotyczący twórczości Kinga) trzeba będzie nie tyle przetłumaczyć, co napisać od nowa.
Podstawowym problemem jest to, jak Adventure Maker lokuje teksty w grze. Wszystkie kwestie pisane są rozsiane w kodzie kilkudziesięciu, a czasem kilkuset plików, które trzeba otwierać poprzez Notatnik i ręcznie przeszukiwać. Na szczęście jeden z bardziej aktywnych użytkowników forum AM, Grek o pseudonimie Lyberodoggy, pracuje nad aplikacją, która ma automatycznie sczytywać wszystkie teksty w grze, eksportować je do jednego pliku i umożliwiać tłumaczenie. To znacznie ułatwi pracę. Natomiast, jak trafnie zauważyłaś, osobną kwestią jest merytoryka tekstów. Niektóre polskie kwestie są po prostu nieprzetłumaczalne. W takich przypadkach tworzę zupełnie nowe teksty, dostosowane do języka angielskiego.

Jak byś określił stan zaawansowania gry?
Scenariusz jest gotowy, z zastrzeżeniem tego, o czym wspomniałem wyżej – szczegóły pojawiają się na bieżąco. Komplet fotografii czeka na obróbkę. A co mamy do zrobienia jako bohater gry? Musimy dostać się do szpitala, który stoi na terenie zakładów górniczych. Żeby to zrobić, trzeba będzie znaleźć alternatywną trasę poprzez industrialną zonę, którą poprowadzi nas ktoś w rodzaju stalkera. Oczywiście za stosowną opłatą, co nie będzie proste, bo zaskoczeni sytuacją nie mamy przy sobie grosza przy duszy. Potem bezowocna próba współpracy z wojskiem i odkrycie pierwszej wielkiej tajemnicy. Potem musimy dokonać poważnego wyboru, a jeśli zdecydujemy się walczyć z okolicznościami, czeka nas eksploracja kopalni i finał w… wyjątkowym miejscu. Główne zakończenia są dwa i oba wyjątkowo…

Wystarczy, na razie nie chcę wiedzieć nic więcej! Jeszcze tylko jedno, zapewne przedwczesne pytanie: kiedy możemy oczekiwać premiery?
Mel Brooks w jednej ze swych ról filmowych powiedział: „Jak Bóg da, będą Kosmiczne jaja 2”. Wszystko zależy od czasu, pieniędzy i sił wyższych, kim lub czymkolwiek one są. Brakuje mi sponsora, który wsparłby mnie finansowo. Bilety, benzyna – to wszystko kosztuje. Nie mówiąc już o tym, że z chęcią zapłaciłbym za pracę wspomnianym wyżej twórcom, bo mam wyrzuty sumienia patrząc, jak za darmo starają się wspierać mój pomysł. Ale do rzeczy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, oddam grę w prezencie pod choinkę. Jeśli wszyscy będą trzymać kciuki.

Trzymam mocno i dziękuję za rozmowę.

Z Marcinem M. Drewesem rozmawiała Tetelo

Z papieru na ekran
Jak przy pierwszej i drugiej części Wiedźmina wyglądała współpraca z Andrzejem Sapkowskim, czy w ogóle jakaś była?
Tomasz Gop: Tak naprawdę tu nie ma wiele do opowiadania. Broń boże nie ma między nami żadnej złej krwi –  prawda jest taka, że Andrzej Sapkowski nie jest zainteresowany grami w ogóle. Jest on do tego stopnia zdystansowany do tzw. nowych mediów, że wątpię, by w ogóle dał się namówić żeby grać w Wiedźmina, nie sądzę też żeby miał komputer będący w stanie Wiedźmina drugiego udźwignąć.

Ale wspominałeś, że przy pierwszej części była jakaś współpraca.
Przy pierwszej części bardzo nam zależało na opinii Andrzeja Sapkowskiego, na stosunkowo wczesnym etapie produkcji gry zaprosiliśmy go do studia. Był, obejrzał, pochwalił, co było  zresztą bardzo miłe, a oprócz tego pod koniec gry konsultowaliśmy z nim na przykład mapę, bestiariusz, nazwy postaci.

W dwójce po pierwsze nie było już przede wszystkim takiej potrzeby, a po drugie (trudno mi ten jego dystans ocenić, nie jestem Andrzejem Sapkowskim, ani jakimś jego bliskim znajomym) nowe media go nie interesują. On woli przeczytać książkę albo porobić cokolwiek innego. Dla nas jest ważne, że mamy jego prozę, z której możemy czerpać. Jesteśmy mu za to naprawdę wdzięczni.

Co do prozy, to bardziej się nią inspirowaliście produkując pierwszą czy drugą część?
W związku z tym, że historia z gry i książek nie jest dokładnie tym samym, a gra tylko bazuje na tym co się działo w książkach, to mniej więcej tak samo.

Podczas prezentacji w Collegium Civitas dałeś przykład jak pracowaliście nad lokacjami mówiąc o krasnoludzkiej wiosce Vergen. Mając w książce jedno zdanie dotyczące danego miejsca opieraliście tę lokację pod względem głównego motywu, a potem budowaliście całą resztę. Czy to mniej więcej tak wyglądało?
Nie do końca. Akurat w przykładzie Vergen chodziło o to, że są rzeczy, które my od samego początku chcieliśmy zrobić. Na przykład przełomowym tematem było dla nas właśnie Vergen, bo wiedzieliśmy, że po raz pierwszy chcemy kompleksowo podejść do zrobienia prawdziwej, wypasionej, krasnoludzkiej osady. Może kiedyś zrobimy na przykład Dolinę Kwiatów – jeżeli się zdecydujemy, to mamy do dyspozycji świetny materiał literacki. 

Krytyka
Słyszałem od Ciebie, że czasem już mieliście dosyć tego, jak ludzie z góry traktowali waszą pracę, jak zakładali, że z pewnością się nie uda. Powiedz mi, czy to jest tak, że traktujecie taką krytykę jako normalną rzecz, czy może to Was chwilami naprawdę denerwuje? Chodzi mi konkretnie o relacje z fanami. Czy to jest tak, że Wasze duże zaangażowanie w mediach wynika z chęci wyprzedzenia takiej krytyki,  że może chodzi o to, żeby ludzie dobrze zrozumieli co właściwie znajdą w Wiedźminie?
Weź pod uwagę, że jeżeli inwestujesz w zrobienie gry kilkadziesiąt milionów złotych, to musisz się upewnić, że robisz wszystko, żeby ta inwestycja się zwróciła. Na pewno część tego jest kampanią reklamową. Nie zamierzam tego ukrywać, że chcemy tę grę sprzedać, chcemy na niej zarobić, żebyśmy mogli na przykład robić następną. Z chęcią występujemy w mediach, bo możemy zyskać nowych klientów, natomiast druga strona jest taka, że te media się do nas dość często odzywają. Akurat ja jestem człowiekiem, który większość wywiadów bierze na siebie, bo nie chcę żeby DEV-owie zajmowali się czymś innym niż DEV-owanie, czyli tworzenie gry. Jest też tak, że sporo zmieniło się w porównaniu do jedynki – teraz cały mainstream naprawdę się zaciekawił, zdał sobie sprawę, że robienie gier to jest taka branża, nie nisza, że to nie tylko zabawki dla dzieci, ale że to naprawdę jest biznes. A co do fanów, którzy narzekają, to można się do tego przyzwyczaić.

Fakt, że na początku, kiedy w 2006 zaczynałem pracę w studiu RED było to demotywujące. Pamiętam jak dziś któryś z wieczorów przed premierą jedynki, to był 2007 rok, kończyliśmy już pierwszego Wiedźmina i to były też dni kiedy strasznie długo siedzieliśmy w pracy – pod koniec projektu zawsze tak jest, że zdarza się czasem zarwać noce w pracy. Pamiętam, że któregoś dnia byłem już wycieńczony, miałem już tego dosyć i pokusiłem się o napisanie takiego niefajnego komentarza. I później żałowałem, bo napisałem wtedy coś takiego, że człowiek pracuje 20 godzin, wraca do domu i naprawdę miałby ochotę trochę się wyluzować, a zagląda na to forum i widzi takich malkontentów i naprawdę nie chce nam się tego komentować, a bo wy się potem dziwicie, że DEV-owie tak rzadko wchodzą na to forum, żeby odpierać wasze ataki. Czasem naprawdę nie mamy na to siły.

Żałujesz że odpisałeś na ten post?
Tak, bo prawda jest taka, że nawet Ci którzy krytykują, chcą jak najlepiej. To jest tak, że są ludzie, którzy jak jest ok. to są zadowoleni, krzyczą wszędzie, ogłaszają i w ogóle wszystkim mówią, że to świetne i chwalą. Ale są też tacy, którzy jak jest ok. to albo nie mówią nic, albo mówią: jest ok., ale zawsze mogło być lepiej.

Są też tacy, którzy chcą dobrze, a mimo to ciągle się czepiają i to nie o to chodzi, że to są źli ludzie, nigdy tak nie uważałem i naprawdę potrzeba do tego trochę dystansu. A tak poza tym, to PR-owo dużo lepiej się wychodzi na tym, jeżeli się reaguje na wszystkie prztyczki i uwagi z pokorą. My nie jesteśmy bogami. Naprawdę jesteśmy zwykłymi ludźmi  – jeżeli coś można zrobić lepiej i ktoś sensownie to uzasadni pisząc jakiś komentarz, to zostaje mu tylko przyznać rację. Na niektóre rzeczy oczywiście nie ma czasu albo pieniędzy, do niektórych nie było ludzi i tak dalej. Wiadomo, że można to było teoretycznie zrobić lepiej. I nie ma sensu się spierać – Ci ludzie narzekają i będą narzekać. Kiedyś uważałem, że to jest polska mentalność, ale teraz myślę, że bardziej chodzi po prostu o charakter człowieka.

Silnik i planowanie
Stworzyliście do Wiedźmina 2 zupełnie nowy silnik, od początku dedykowany tej grze. Inaczej było w jedynce, tam robiliście silnik rozwijając Aurorę Bioware. Czy tworząc silnik do drugiej części Wiedźmina myśleliście o tym, żeby był funkcjonalny tylko i wyłącznie dla tej gry, czy myślicie już o użyciu go w przyszłych produkcjach?
Myślimy, tylko działa to w ten sposób, że robiąc Wiedźmina 2 myślimy o rzeczach które będą dla nas pryncypiami w dalszej perspektywie. Najważniejszy teraz jest Wiedźmin 2. Silnik RED engine, który powstał specjalnie dla tego tytułu, jest na pewno silnikiem na którym w tej chwili najwygodniej, najlepiej, najsprawniej jest zrobić Wiedźmina drugiego, choć w przyszłości bez dwóch zdań na pewno chcielibyśmy używać tego narzędzia do innych projektów.

Jak patrzysz wstecz, do początku procesu koncepcyjnego drugiej części, to czy jest coś o czym byś powiedział, że zaangażowaliście w to już jakąś energię, pracę i w pewnym momencie powiedzieliście, że jednak to nie pasuje, to się w Wiedźminie drugim nie znajdzie?
Tak, zawsze tak jest. Zarówno z jedynki jak i z dwójki mogę znaleźć masę takich rzeczy.

Powiedz o dwójce.
Dwójkę mieliśmy trochę lepiej zaplanowaną niż jedynkę, bo na ten projekt było mniej czasu i mieliśmy już trochę bardziej wykwalifikowaną kadrę – to byli ludzie którzy skończyli już pierwszą część.
Przykładowo mieliśmy parę fajnych pomysłów gameplayowych, które nie weszły. Większość tego nie znalazła się w dwójce głównie dlatego, że nie było na to czasu. Na początku mieliśmy takie założenie, że zrobimy na przykład 50 fajnych funkcji w rozgrywce, ale jak zrobiliśmy te pierwsze fokus testy na prototypach, to się okazało, że połowę z nich trzeba zmienić, a z pozostałej połowy pewnie połowa wypadnie, bo nie będzie na nie czasu.

Alchemia przykładowo miała mieć super funkcjonalność, która mi się strasznie podobała  – taka mini gierka alchemiczna – podczas warzenia mikstury można by było wziąć manualny udział w warzeniu i jeżeli się miało trochę szczęścia, można było uzyskać mikstury o unikalnych własnościach.

A co w jedynce miało wejść, nie weszło i czy spróbowaliście te porzucone pomysły przenieść do dwójki?
Pierwsze założenie jedynki z 2003 roku przewidywało chyba sto lokacji, ostatecznie było 28, także skala jest gigantyczna. Pamiętaj, że byliśmy wtedy w pewnym sensie nowicjuszami.
Jedynka i tak była gigantyczna, ale była robiona (w zależności od tego, jak by to liczyć) od czterech do sześciu lat. Wiedźmin 2 jest robiony przez trzy i pół roku razem z napisaniem własnego silnika, więc jest to przedsięwzięcie trochę w innej skali. 

Polskie podwórko
Jak to jest robić w Polsce gry z przekleństwami?
Wiesz, to jest ciekawe – w jedynce faktycznie było to, o co pewnie chciałbyś zapytać. Przy niej faktycznie trochę się baliśmy. Natomiast przy dwójce byliśmy już mądrzejsi, o takie czysto komunikacyjne pomysły, podejście i politykę. Od samego początku skupiliśmy się na tym, żeby w każdym opisie gry, nawet jeżeli jest pięciozdaniowy, w każdym dokumencie streszczającym co to w ogóle za gra jest,  zawsze bardzo mocno podkreślaliśmy, że jest to tytuł dla dorosłych. Dlatego ostatecznie po tym roku czy dwóch latach developmentu jak już mieliśmy okazję pokazać pierwsze fragmenty gry?

Nie było takiego szoku.
Nie, bo jak się okazuje, opłaca się od początku pewnie rzeczy jasno deklarować. I to właśnie na szczęście się udało i teraz już nie jest trudno w Polsce robić takie gry z przekleństwami, jeżeli robi się to z głową. Nikogo już w tej chwili nie dziwi, że dziwka przykładowo powie: „zapierdalam jak dyliżans”, widziałem coś takiego w grze, podchodzi do niej żołdak i mówi: „ej jesteś wolna”? A ona: „nie, zapierdalam jak dyliżans.” Nikogo to w tej chwili w grze nie dziwi, bo Sapkowski napisałby w książce prawdopodobnie co najmniej podobnie.

Czy patrząc na polską branżę gier elektronicznych masz poczucie, że pierwszy Wiedźmin zrobił coś bardzo ważnego – w sensie zmiany świadomości o grach, szczególnie w Polsce?
Faktycznie są dwie rzeczy  – jedna to jest to, co przeciętny Kowalski myśli o grach komputerowych, a druga, to czy cały świat graczy, czy wszyscy gracze na świecie wiedzą cokolwiek o polskich grach.

Najpierw pytam o Polskę. Czy coś się ważnego stało?
Nie wiem jak duży był ten krok, ale jestem przekonany, że poszliśmy dalej niż ktokolwiek z tego powodu, że zrobiliśmy grę, która jest bardzo słowiańska. Był „Call of Juarez”, „Painkiller”, było parę polskich gier, które się na świecie przebiły, ale żadna z nich nie była grą polsko-polską.

A ta gra taka była i nawet udało się nam ją wzbogacić o te smaczki – przykładowo, zdarzało się, że elfy w pierwszym Wiedźminie miały elementy strojów góralskich naszych polskich górali. Starczyło nam kreatywności, żeby faktycznie przedstawić nieco tej polskości, w dobrym sensie oczywiście, nie tylko picia na umór. Pod  tym względem było tego więcej niż gdziekolwiek do tej pory.

A co z odbiorem na świecie – czy macie wrażenie, że pierwszy Wiedźmin przetarł jakieś ścieżki w świadomości tego, jak ludzie na świecie zaczęli odbierać polskie gry? Że u nas też mogą robić dobre tytuły?
Na pewno były już przykłady, świat już wiedział, że Polacy umieją robić dobre gry. Zagrywałem się w „Painkillera” i wszyscy wiedzieli, że to była polska gra, nikt tego nie ukrywał. Ale jest też taka różnica, że Wiedźmin był robiony i w pewnym sensie też opłacony przez Polaków – także w tym sensie było to nowością, bo nie musieliśmy sobie znaleźć na przykład Electronic Arts, THQ czy Ubisoftu – kogokolwiek, żeby móc zrobić grę. Nam udało się zrobić to w całości samemu.

Plany?
Myśleliście, myślicie o MMO w uniwersum Wiedźmina?
Pewnie byłoby to możliwe, tylko że robienie MMO to gigantyczna inwestycja. Myśmy nigdy tego nie robili, podejście do czegoś takiego to zrobienie gigantycznego rekonesansu i prototypowanie. Na razie to co robimy wychodzi nam całkiem nieźle – jest to dla nas świetna zabawa i chcemy to robić dalej.

Czyli na razie nie mówisz tak albo nie?
Nie mówię tak ani nie, ale w tej chwili nie planujemy robienia żadnego MMO.

A był taki pomysł?
Wielu ludzi nam go podsuwało, ale myśmy nigdy nie mieli czasu ani siły się nim zająć.

Czy jest już w planach Wiedźmin 3?
Nie mogę powiedzieć, ale na pewno nie skończyliśmy jeszcze z Wiedźminem, mamy jeszcze sporo pomysłów i bardzo chcielibyśmy je zrealizować.

Na koniec chciałem się jeszcze zapytać  – jak widzisz przyszłość CD Projektu; w jakie projekty chcecie się teraz zaangażować i, choć po części trochę mi już na to pytanie odpowiedziałeś, to powiedz czy myślicie tylko o Wiedźminie, czy też o innych projektach? Czy możesz już o tym coś powiedzieć?
Na razie myślimy o Wiedźminie, mamy studio, zbiór najlepszych w Polsce profesjonalistów od robienia gier i to jest zespół, który świetnie się sprawdza przy robieniu konkretnego tytułu. Dlatego chcielibyśmy na razie robić Wiedźmina. Jest spora szansa, że następnym projektem, który będziemy robić będzie konsolowa wersja Wiedźmina drugiego. Co potem? Także chcielibyśmy robić coś w Wiedźminie – czy będzie to trójka czy jakieś rozszerzanie dwójki, nie wiem jeszcze.

A seria gier dotyczącej sagi Sapkowskiego? Gier opartych bardzo ściśle o fabułę książek?
Chyba jesteśmy trochę bardziej kreatywni (śmiech).

Bardzo dziękuję.

Rozmawiał Adam Szymczyk

Rozmowa z Tomaszem Gopem o Wiedźmine 2 – część pierwsza