„Sniper: Ghost Warrior” – pierwsze wrażenia

„Sniper: Ghost Warrior” to chyba najbardziej oczekiwana polska gra tego roku, i z pewnością najbardziej oczekiwany tytuł w historii City Interactive. „Snajper” jest dla warszawskiego studia projektem zarazem prestiżowym i przełomowym – jego ewentualny sukces może przyczynić się do awansu do znacznie wyższej, deweloperskiej ligi.

Dzięki życzliwości City Interactive wydelegowany przez Technopolis niżej podpisany redaktor jeszcze przed dzisiejszą (25 czerwca) premierą miał okazję zapoznać się z pełną wersją gry, dzięki czemu możemy zaprezentować sporą porcję wrażeń z rozgrywki.

„Sniper: Ghost Warrior” jest połączeniem programu FPS z dużą dawką taktycznego skradania i dodatkiem nieortodoksyjnej symulacji snajperskiej. Ta nieortodoksyjność dotyczy przede wszystkim dystansu, na którym rozgrywa się walka. Twórcy, mający wybór pomiędzy realizmem (czyli strzałami oddawanymi z odległości nawet 1 tys. metrów), a dynamiką, postawili, i chyba słusznie, na tę drugą.

 

Ponad 90 procent czasu gry to skradanie się i wyszukiwanie miejsca, z którego najłatwiej będzie nam oddać skuteczny strzał. Do dyspozycji dano nam dwa rodzaje broni palnej – 12-strzałowy pistolet z tłumikiem, którego używamy w walce na krótkie odległości, oraz jeden z czterech dostępnych karabinów wyborowych (można zamienić na coś bardziej szybkostrzelnego, ale uwierzcie mi – nie warto). Chociaż, jak poucza wszystkowiedząca Wikipedia, zasięg każdego z nich przekracza 800 metrów, największy dystans, na jaki oddamy strzał w grze nie przekroczy około 250 wirtualnych metrów.

Wbrew pozorom i doświadczeniom z wielu innych gier, obsługa karabinu wyborowego w „Sniper: Ghost Warrior” nie jest, przynajmniej na początku, taka łatwa. Już na średnim poziomie trudności musimy uwzględniać takie czynniki jak: siła i kierunek wiatru, opadanie pocisku, puls strzelca i ruch celu. Po nabyciu pewnej wprawy, celny strzał z trudnej pozycji, oddany z dużej odległości daje naprawdę sporą satysfakcję, tym bardziej, że precyzyjny headshot jest nagradzany efektownym bullet-time.

Przekradanie się nocą pomiędzy wrogimi patrolami jest emocjonujące, ale jeszcze więcej wrażeń dostarcza nam, niestety, pewna dziwna właściwość przeciwników – otóż z tej samej odległości, z której nasz zamaskowany protagonista oddaje śmiertelny strzał ze swojego zawodowego karabinu, potrafią oni nie tylko go dostrzec – i nie pomagają żadne krzaki – ale i nawet trafić z jakiejś chińskiej czy koreańskiej wersji AKS 74. Głównym podejrzanym jest tu, doskonały skądinąd, silnik Chrome – w CoJ również zdarzali się tacy nieprzeciętnie celni strzelcy… Z galerii najczęstszych i najbardziej irytujących błędów wymienić trzeba niewidzialne ściany, przenikające się obiekty i światła latarek – sierot po zabitych nocą wrogach.

  
Zdecydowanie trudniej niż w trybie snajpera walczy się z bliska, tym bardziej, że w gęstej dżungli wrogów niełatwo dostrzec, i często spotkanie z nimi jest niemiłym zaskoczeniem. Trzeba tu porzucić nawyki nabyte w setkach shooterów i szybko nauczyć się korzystania z pistoletu lub noża, bo karabin, którego luneta przesłania całe pole widzenia, nie nadaje się do toczenia pojedynków czy walki w pomieszczeniach. Dla spragnionych nieco intensywniejszej akcji twórcy przygotowali też poziomy o zdecydowanie FPS-owej proweniencji, w których sterując żołnierzem drużyny szturmowej mamy okazję odreagować skradankowy stres i postrzelać sobie z automatu. Ta chwilowa zmiana dramaturgii może i wyszłaby programowi na dobre, gdyby nie zbyt wyraźne podobieństwo (misja na platformie wiertniczej) do ostatniej odsłony CoD.

Grafikę w „Sniper: Ghost Warrior” porównywano, nieco na wyrost, z „Crysisem”. Trochę w tym przesady, ale nowa gra City Interactive wygląda zaskakująco dobrze – szczególnie tworzące wrażenie przestrzeni plany ogólne, przejrzysta woda, w której dostrzeżecie nieśmiałego krokodyla (chciałem sprawdzić, czy też jest „aktywny”, ale uciekł), zmienne warunki atmosferyczne, świetnie wykonana gęsta roślinność, starannie opracowani przeciwnicy i uzbrojenie. Czy „Sniper” jest ładniejszy od zrealizowanego również na Chrome CoJ (nie da się uciec od tego porównania), trudno stwierdzić – to jednak zupełnie inne stylistyki, ale z pewnością nie wygląda gorzej. Należą się też ukłony za optymalizację – mimo mnóstwa szczegółów program chodzi płynnie i, co też ważne, ładuje się błyskawicznie. Czyli można. 

Najbardziej podoba mi się w tej grze odwołanie, chyba celowe, do korzeni gatunku – drogocenne apteczki zamiast powszechnego dziś „autouzdrawiania”, quicksave zamiast autozapisu, dobrze wyważony poziom trudności obsługi karabinu oraz będąca wyzwaniem skradankowa mechanika rozdziałów snajperskich (nad fabułą, która raczej nie zachwyci narratologów, będziemy się pastwić w bardziej szczegółowej recenzji). Bez wątpienia „Sniper: Ghost Warrior” wyróżnia się na tle innych, podobnych do siebie strzelanek – tematyką, mechaniką i przywiązaniem do tradycji magicznego quicksave’a. Teraz należy sobie tylko życzyć jak najszybszego wydania patcha, naprawiającego najbardziej dokuczliwe błędy. „Sniper” jest krokiem we właściwym kierunku. Z pewnością warto zagrać.

Jan M. Długosz