„Stormrise” – recenzja gry

PRAWIE PIĘKNA KATASTROFA

„Stormrise” to jest katastrofa. Ale za to jaka – prawie piękna! Winnym podobnej porażki wręcz chciałoby się wybaczyć, że powołali do życia coś niemal całkowicie bezużytecznego; wynalazek, który nie tylko wyprzedził swój czas (chyba), ale minął się ze swoim właściwym przeznaczeniem (na pewno). Klęskę łatwiej usprawiedliwić, wiedząc, że panom z Creative Assembly przyświecały iście demiurgiczne cele. Chcieli odmienić oblicze gatunku gier taktyczno-strategicznych rozgrywających się w czasie rzeczywistym. Jednym susem próbowali pokonać trzy stopnie.

Po pierwsze – do płaskich światów klasycznych erteesów dołożyli trzeci wymiar. Wyszło wspaniale. Oddziały wrogich frakcji poruszają się po ziemi, po dachach budynków, unoszą w powietrzu, przemykają pod ziemią. Trójwymiarowy, wielopoziomowy świat przecinających się wojennych ścieżek ma w sobie coś nieodparcie realnego. W szczycie rozgrywki jest jak ogarnięta gorączką walki, futurystyczna termitiera.

Screen z gry Stormrise

Po drugie – na rzeczywistość przedstawioną w „Stormrise” nie można spojrzeć z obiektywnego punktu widzenia brodatego jegomościa na chmurce, jak w innych erteesach, mając przed oczami mapę działań wojennych. Można natomiast spoglądać na świat subiektywnie, podpatrywać własne i cudze oddziały sponad głów walczących. Historia wojny, którą toczy zaawansowana technologicznie rasa Echelon i plemiona mutantów Sai, bliższa jest (przynajmniej w teorii) rutynie żołnierskiego znoju niż dylematom wyfiokowanych dowódców wyższego stopnia. To zamysł zgodny z intelektualnym klimatem epoki (naszej), ale w świecie gier wideo, a szczególnie erteesów – nowy, prawie rewolucyjny.

 

Po trzecie – „Stormrise” to strategia czasu rzeczywistego zaprojektowana z myślą o (a fuj!) konsolach. Lekarstwem na niemanie klawiatury ma być zaskakująco oryginalny i bardzo efektowny sposób przełączania punktu widzenia. Jedno smagnięcie bicza (dżojstika) i posyłamy nasze sauroniczne ślepie z jednego końca przestrzeni rozgrywki na drugi, znad jednego oddziału nad inny. Lewo w okamgnieniu zamienia się w prawo, tył w przód – na tej karuzeli kierunków zatęsknimy za bezwzględnym układem odniesienia znanym z płaskich strategii, ale jest w tym pomyśle jakiś rozmach, jest dynamika. Grając, jednocześnie budujemy wielowątkową, dynamicznie montowaną transmisję ze starcia wrogich sił. Kawał przyzwoitego kina akcji realizowanego jednym palcem.

Screen z gry Stormrise

I za te trzy pomysły należy się jak najbardziej poważny szacunek (wręcz szacun). Tym bardziej, że jak przekonywająco wyznają sami autorzy gry (www.sega.com/stormrise), przyświecała im chęć szczera stworzenia nowego formatu, a nie tylko wyrachowanie, by ziemie zdobyte pecetową serią „Total War” poszerzyć o terytoria zamieszkiwane przez nieokrzesanych użytkowników konsol. Rzeczywistych motywacji nie sposób dociec, lecz wynik tej eskapady jest oczywisty, a jest nim blok z lastryko: „Tu spoczywa pierwszy rozgrywający się w trzech wymiarach, konsolowy ertees z subiektywnym punktem widzenia. Miał chłopak potencjał. Pokój jego pamięci”.

Screen z gry Stormrise

Oto krótka lista uchybień, które prowadzą do klęski. Przełączanie „oka” między oddziałami jest łatwe, o ile ich liczba nie przekracza trzech bądź czterech i pozostają one w spoczynku, w przeciwnym razie zaczyna przypominać chwytanie żwawych kijanek w mętnej kałuży (tym bardziej, że w jednej chwili można wydawać rozkazy zaledwie jednemu zgrupowaniu liczącemu nie więcej niż trzy oddziały). Trójwymiarowa, na wpół przezroczysta mapa jest śliczna jak cukierek, lecz niemal całkowicie bezużyteczna, i gracz pozostaje, jak bohaterowie pewnego filmu, lost in space. Wrodzony, niezależny od gracza, spryt naszych oddziałów dorównuje rezolutności oddziałów nieprzyjaciela i plasuje wszystkie w piątym centylu skali inteligencji; a wszyscy i tak kończą zwykle jak seler w zupie.

Screen z gry Stormrise

Pozbawiona suspensu fabuła nie wykorzystuje potencjału dramatycznego wynikającego z dwuznacznej moralnie ofensywy Echelonu (który przeczekał globalną katastrofę w stanie uśpienia, jak jakieś karaluchy, pod powierzchnią Ziemi) przeciwko istotom Sai (będącymi dowodem zdumiewających zdolności adaptacyjnych form białka), czyli w zasadzie prawowitym władcom planety.

O żołnierzach Legii Cudzoziemskiej zwykło się mawiać, że nie ponoszą klęski, oni tylko zostają zabici. Noszący znamiona wielkości „Stormrise” został zabity na śmierć nadmiarem świetnych, z zarazem całkiem chybionych (w kontekście gatunku) pomysłów. Można tylko mieć nadzieję, że powstanie ze zmarłych w innym, bardziej grywalnym kontekście i wtedy dołoży konkurencji.

Karol Jałochowski

Wszystkie screeny pochodzą ze strony oficjalnej gry.

Ocena: 40%   0% 100% Ocena: Dysonans poznawczy. Dwa punkty za grywalność, dziesięć za zamysł (zwykła średnia, arytmetyczna, czyli sześć, wydaje się oceną na wyrost). Wspaniałe narzędzie służy do snucia nieinteresującej i nieczytelnej opowieści. Może przyda się jako silnik do machinimy? Zalety: Rewolucyjny metoda budowania narracji (skaczące oko). Trzeci wymiar erteesa. Być może, podkreślam, być może, jakieś miłe niespodzianki kryje także tryb wieloosobowy, pod warunkiem wszakże, że wokół „Stormrise” zwiąże się dostatecznie liczna społeczność.   Wady: Wszystko poza zaletami. Dla rodziców: Teoretycznie od 16. roku życia, ale grafika jest tak grubo ciosana, a zamieszanie związane z przeskokami punktu widzenia tak wielkie, że wszelka przemoc przechodzi prawie niezauważona. Młodszych graczy mogą jednak przygnębiać epizody, w których całe oddziały kładą się pokotem bez powodu, jakby ilustrując powiedzenie, że pan Bóg kule nosi ? także te, których nikt nie wystrzelił. Czasem też żołnierze potykają się o niewidzialne przeszkody lub przenikają przez kolegów, mogąc wprowadzić młodego gracza w stan egzystencjalnego niepokoju. „Stormrise”: gatunek: RTS; projekt i wykonanie: Creative Assembly; producent: SEGA dla Microsoft; dystrybutor CD Projekt; sugerowana cena wersji Xbox 360: 299 zł.

Przeczytaj także recenzje innych gier strategicznych:

„Empire: Total War”

„Men of War”

„War Leaders: Clash of Nations”