„Settlers 7” – recenja gry

EKONOMICZNY PODBÓJ TANDRII

„Settlers” niemieckiej firmy Blue Byte to niewątpliwie jedna z najbardziej zasłużonych serii w historii gier ekonomiczno-strategicznych. Wraz z każdą kolejną odsłoną „Osadników” fani mają nadzieję, że któraś z nich dorówna legendarnej części drugiej. Jak dotąd jednak żadnemu sequelowi nie udało się powtórzyć spektakularnego sukcesu popularnej „dwójki”. Czy część siódma ma szansę dokonać tej sztuki?

Zacznę od kwestii, która u wielu osób jeszcze przed premierą wzbudzała niepokój, czyli od nowego DRM Ubisoftu. Jak zapewne część z Was wie, zabezpieczenie owo wymaga stałego połączenia z Internetem. W dobie, gdy wielu graczy nie może obyć się bez szerokopasmowego łącza, nie wydawało mi się to wielkim problemem, wiec podszedłem do sprawy bez nadmiernej rezerwy. Rejestracja konta zajęła mi zaledwie kilkadziesiąt sekund, podobnie jak autoryzacja na serwerze. Kilka minut później mogłem się cieszyć grą. Aż do następnego wieczora. Wtedy to program odmówił posłuszeństwa, a po jego uruchomieniu witał mnie komunikat „Serwer jest niedostępny, proszę spróbować później”.

Szybko okazało się, że wielu użytkowników na całym świecie ma podobny kłopot, a błąd serwera wkrótce został ochrzczony „najgłupszym bugiem w historii gier”. Od tego czasu nowi „Settlersi” działają w około 60-70% przypadków. Ubisoft obarczył winą bliżej nieokreśloną grupę hakerów, którzy rzekomo mieli przypuszczać na główny serwer ataki typu DoS. Niezależnie od tego, jaka jest prawda, fakt pozostaje faktem – uczciwi nabywcy po raz kolejny otrzymali bolesnego prztyczka w nos.

 

Przejdźmy teraz do rzeczy przyjemniejszych. „Settlers 7” oferuje nam kilka trybów rozgrywki – kampanię, szybką rozgrywkę jednoosobową i wieloosobową oraz tryb Cesarstwo (który w istocie jest wieloosobową partią rankingową). Kampania składa się z dwunastu misji połączonych wątkiem fabularnym. Tym razem nie będziemy bronić żadnego królestwa przed złym uzurpatorem, lecz sami staniemy się najeźdźcami walczącymi o koronę Tandrii. Warstwa fabularna została całkiem fajnie pomyślana (posiada nawet zupełnie nietypowy dla serii zwrot akcji), a jej przebieg śledzimy za pośrednictwem miłych dla oka przerywników filmowych. Może się wydawać, że dwanaście misji to niewiele, ale spokojnie wystarczają one na około dwadzieścia godzin zabawy, co w pełni pozwala nacieszyć się trybem single i opanować zasady na tyle, by stanąć w szranki w żywymi przeciwnikami.

Pierwszych pięć map to, po prostu, samouczek, dzięki któremu stopniowo poznajemy tajniki rozgrywki. Kolejne siedem plansz to już standardowy wyścig z przeciwnikami o punkty zwycięstwa. Te zyskujemy dominując w jakiejś sferze osadniczego życia (może to być największa liczba osadników, najzasobniejszy skarbiec, najliczniejsze wojska etc.) lub też wykonując rozrzucone po mapach zadania. Co prawda fabularnie nie ma to sensu (dlaczego mam się poddawać kiedy przeciwnik wybudował opactwo lub otworzył szlak handlowy do Australii?), ale otwarta formuła pozwala każdemu graczowi znaleźć odpowiadającą mu taktykę i właśnie dzięki niej zwyciężać.

Również rozgrywka wieloosobowa opiera się o system zbieranie punktów zwycięstwa, choć tutaj odbywa się to znacznie szybciej – przeciętna partia zajmuje niecałą godzinę. Warto wspomnieć o trybie Cesarstwo, gdyż – pomijając fakt, że są to rozgrywki rankingowe – można byłoby go nazwać czymś w rodzaju szybkiego multiplayera. Klikamy właściwą ikonę i kilkanaście sekund później rozpoczynamy zabawę na losowej mapie z losowo dobranymi przeciwnikami.

Forma rozgrywki znacząco zmieniła się w stosunku do poprzedniczki. Twórcy wyraźnie postawili na aspekt ekonomiczny. W najnowszej odsłonie znacznie trudniej  jest stworzyć dobrze naoliwioną machinę produkcyjną, gdyż zawsze wydaje się czegoś brakować. Miłośników serii na pewno ucieszy fakt, że  Blue Byte  wyraźne wraca do korzeni. I tak cieszący się uznaniem graczy system flag z „dwójki” został zastąpiony przez magazyny. Każdy skład posiada własnych tragarzy, a stworzenie sprawnego łańcucha spichlerzy to podstawa kwitnącej ekonomii. Wrócono również do ręcznej rozbudowy dróg i ich ulepszeń. Dodatkowo pozbyto się większości naleciałości ze strategii zręcznościowych, których seria nabawiła się na przestrzeni lat. Wojska wysyłamy do walki jednym kliknięciem, a bitwy rozgrywają się w sposób automatyczny, dzięki czemu możemy w pełni skupić się na rozwoju naszej osady. Twórcy postanowili pozostać jednak przy systemie sektorów mapy znanym z części szóstej, odrobinę go ulepszając oraz ułatwiając obronę naszych włości, poprzez wprowadzenie  uproszczonego systemu fortyfikacji. Wszystko to sprawia, że w nowych „Osadników” gra się bardzo przyjemnie.

Oprawa audiowizualna stoi na dobrym poziomie, choć odnoszę wrażenie, że w kwestii grafiki poczyniono niewielki krok w tył w stosunku do poprzedniczki. Być może wiąże się to z faktem, że czasami w naszych osadach pracuje nawet kilkuset robotników, więc wydajność silnika graficznego trzeba było poprawić kosztem nieznacznego obniżenia jakości animacji. Świat przedstawiony jest baśniowo kolorowy, a obserwowanie osadników mimo wszystko sprawia radość. Udźwiękowienie jest miłe dla ucha i fajnie podkreśla wydarzenia na ekranie. W pamięć szczególnie zapadają utwory przypominające dokonania Loreeny McKennitt o lekko bajkowym zabarwieniu. Z muzyką jest jednak pewien problem – utwory są krótkie, a przez to często się powtarzają. Gdy już drugą albo trzecią godzinę słuchamy w kółko tych samych kawałków, mamy ochotę rzucić głośnikami o ścianę.

Pora odpowiedzieć na pytanie zawarte we wstępie – czy część siódma ma szansę pobić swoją legendarną poprzedniczkę? Moim zdaniem nie, ale nie dlatego, że nowa odsłona „Settlersów” jest słaba – wprost przeciwnie – lecz dlatego, że tak naprawdę trudno jest pokonać związaną z drugą częścią… nostalgię. Tęsknota za „tamtymi grami” idealizuje w naszych głowach obrazki z lat minionych, o czym zresztą można się przekonać, sięgając po wydaną na 10-lecie odświeżoną wersję „The Settlers II”. Jedno jest pewne  – „The Settlers 7: Droga do Królestwa” ma duży potencjał i w prywatnych rankingach graczy z miejsca może wskoczyć na podium. Zdanie na temat, które będzie to miejsce, najlepiej jednak wyrobić sobie samemu.

Andrzej Jakubiec
 

Ocena: 85% 0% 100% Zalety: powrót do korzeni, większy nacisk na ekonomię, przyjemna, baśniowa oprawa, duża grywalność. Wady: bardzo słaby DRM, monotonna ścieżka dźwiękowa. Dla rodziców: Gra otrzymała klasyfikację PEGI 12+. Zalecane wymagania sprzętowe gry Settlers 7: Procesor 3 GHz lub AMD XP 3000+, 2GB RAM, karta graficzna GeForce 7900 lub odpowiednik firmy ATI z 256MB RAM, Stałe łącze internetowe o przepustowści 33,6 kBit/s prędkości wychodzącej, Windows XP, Vista lub Windows 7. Settlers 7, gra RTS, od lat 12 (PEGI 12+), w polskiej wersji językowej. Deweloper: Blue Byte, dystrybutor: Ubisoft. Cena: około 110 zł.

Polecamy także:

„Majesty 2: Symulator królestwa fantasy” – recenzja gry

„Overlord II” – recenzja gry

„Grand Ages: Rome” – recenzja gry