RAGE – recenzja gry

John Carmack jest nie tylko legendarnym programistą, ale też autorem równie legendarnego bon motu: „Fabuła w grach jest równie niezbędna jak w filmach porno”. RAGE, najnowsze dzieło Carmacka i jego id Software, jest wielce zabawnym, choć trwającym jakieś osiem-dziesięć godzin komentarzem do tego zdania.

Ta hybryda FPS-a, RPG i gry wyścigowej jest kolejną opowieścią (to może za duże słowo) o świecie w okolicznościach post-apokalipsy. Punkt wyjścia tym różni się od ikonicznego Fallouta, że rzeczoną apokalipsę sprowadza na słoneczną Kalifornię (?) nie bomba atomowa, ale platetoida 99942 o mitologicznym przydomku Apophis (to taki wąż-demon z mitologii egipskiej), czyli punkt dla id Software za oryginalność. Na marginesie – żeby Wam oszczędzić wycieczki do Wikipedii, którą sam odbyłem – prawdopodobieństwo uderzenia Apophisa w Ziemię w przeciągu najbliższych stu lat wynosi 0,0000074, ale ewentualny kontakt zakończyłby się wyzwoleniem energii rzędu 540 megaton.

W RAGE asteroida wywołuje katastrofę zmiatającą z powierzchni Ziemi niemal całą ludzką populację. Jedyną nadzieją dla świata są ukryte pod ziemią Arki – kapsuły z zahibernowanymi wybitnymi jednostkami, których zadaniem jest zainicjowanie Projektu Eden, czyli odbudowy ludzkiej cywilizacji. W 106 lat po uderzeniu jedna z nich się wynurza (wykopuje?), a sterowany przez nas bohater budzi się w kompletnie niezrozumiałej rzeczywistości (i jeśli chodzi o autora tekstu, stan ten niewiele się zmienił aż do końca gry).

Pierwszą napotkaną przez nas osobą jest wódź małej osady ocalonych (w wersji angielskiej dubbingowany przez Johna Goodmana, którego nie potrafi podrobić żaden polski aktor). Wprowadza nas on w realia, zlecając pierwsze, proste zadania – kolega Gwóźdź napisałby „typu Fedex”, ja pozostanę przy staropolskim „przynieś, podaj, pozamiataj” – zapoznając nas przy okazji z mieszaną mechaniką. Mieszaną, ale tylko trochę, bowiem RAGE jest w zdecydowanej większości klasycznym FPS-em, a roleplejowe i wyścigowe dodatki mają nam jedynie zamydlić oczy pozornymi wyborami, nie mającymi większego wpływu na rozgrywkę (i żadnego na historię).

Jazda każdym z kilku dostępnych pojazdów jest czysto zręcznościowa, i prawdę mówiąc, gdyby nie możliwość szybkiego podróżowania po dość rozległych przestrzeniach, potrzebne by one były jak przysłowiowemu zającowi dzwonek. (Żeby było jasne – rozległość wirtualnej przestrzeni w RAGE jest oczywiście zależna od tego, do czego ją porównujemy – świat Borderlands jest jednak znacznie większy.) Zadania, które stawia przed nami gra (nie tylko te poboczne), nie są spojone ze sobą cementem bezwzględnej logiki i najczęściej pozwalają nam po prostu zdobyć nagrodę, którą przeznaczymy na usprawnienia broni i wehikułów. Jest w tej roleplejowej części jakiś ewidentnie niewykorzystany potencjał – wiele razy RAGE frustruje niemożliwością nawiązania kontaktu z ciekawie zarysowanymi postaciami czy niemożliwością swobodnej eksploracji. No i jeszcze te wspaniałe steampunkowe sterowce – jak można być takim sadystą, żeby umieścić je w grze, ale nie pozwolić dotknąć i pozwiedzać?! Zadania poboczne, drugoplanowi bohaterowie i zlecane przez nich questy bez wątpienia wzbogacają rozgrywkę, ale stanowią jednak tylko ozdobę zawieszoną na FPS-owym rdzeniu tytułu.

 
A strzelanie jest najfajniejszą częścią RAGE, co nie powinno dziwić, skoro gra powstała w legendarnym id Software. Po opuszczeniu mniej lub bardziej miejskiego huba (zwiedza się zresztą bardzo miło) dostajemy oldschoolową, liniową i oskryptowaną strzelaninę, klimatycznie postapokaliptyczną, lekko klaustrofobiczną i delikatnie horrorowatą. Z szybkimi i dość wymagającymi przeciwnikami, ograniczoną ilością amunicji i pomysłowo zaprojektowanymi pułapkami na naiwnego w swym poczuciu siły gracza. Zróżnicowany styl gry narzuca nam pan Carmack żonglując przeciwnikami – inaczej walczy się z pozbawionymi instynktu samozachowawczego mutantami, inaczej z używającymi zaawansowanej broni i taktyki żołnierzami złowieszczej Władzy. Bardzo fajnym pomysłem, mocno uatrakcyjniającym rozgrywkę, jest ograniczenie zasobów – przede wszystkim cenniejszej od złota amunicji, na którą wydawać należy większość zarobionej gotówki. No i mamy jeszcze możliwość konstruowania przydatnych przedmiotów (zdalnie sterowanych bomb, przegryzarek do zamków, bandaży) ze znajdowanych na pustkowiach śmieci. Wśród plusów dodatnich trzeba jeszcze koniecznie uwypuklić jakość wyświetlanego obrazu i kompletność graficznej wizji zniszczonego świata – RAGE jest z pewnością (jakkolwiek dziwnie to brzmi) najpiękniejszą postapokaliptyczną grą w historii (i choć Internet pełen jest opowieści o niedogrywających się teksturach, ja sam niemal nie doświadczyłem technicznych problemów, a program działał szybko i bez zgrzytów – po prostu świetny kawał kodu).

Niestety, świetne rzemiosło projektantów leveli nie przełożyło się na odbiór całości – mam wręcz wrażenie, że ostateczna kolejność poziomów nie odpowiadała początkowemu zamysłowi scenarzysty… Zupełnie zaś nie rozumiem, dlaczego ostatni level pozbawiony był poważniejszych wyzwań, a największy i najtwardszy boss występował mniej więcej w środku gry. No i tu przechodzimy do przywołanego na początku filmu porno – RAGE pokazuje, że zmiksowanie nawet bardzo atrakcyjnych składników nie tworzy jeszcze opowieści, a pozbawiona fabularnego napięcia gra jest tylko zbiorem luźno połączonych epizodów. Może zatem fabuła w grach ma do spełnienia pewną rolę? Wywołanie immersji? Zainteresowanie historią? Utożsamienie z postacią głównego bohatera?

Choć doceniam mistrzowski poziom programistów, grafików i projektantów, uważam RAGE za produkt jednorazowy – nie bardzo wiem, po co miałbym do jego świata powracać po jednym ukończeniu gry. Zupełnie inaczej niż w przypadku Borderlands, o Falloucie już nie wspominając.

Jan M. Długosz