„Anomaly: Warzone Earth” – recenzja gry

Tak się jakoś złożyło, że do świadomości ogółu graczy nie przebiły się zapowiedzi tytułu, który ma szanse stać się najciekawszą polską pozycją roku 2011. Nikogo chyba nie ominął hype związany z Wiedźminem II Własnosilnikowym, Bulletstormem Bezmyślnym, Call of Juarezem Współczesnym ani nawet Dead Islandem Ledwo-Zapowiedzianym-A-Już-Wstrząsającym. A tymczasem newsy o „Anomaly: Warzone Earth” jakoś przemknęły bokiem – być może tytuł okazał się na tyle wydziwny, że jakoś się te wiadomości odfiltrowały, a być może po prostu o grach małych się tyle nie mówi i już.

Więc gdy dwa tygodnie temu przeczytałem na Technopolis wywiad z jednym z twórców tej nowości, – byłem – delikatnie mówiąc – zaskoczony. Jak to? Ktoś robi grę, o jakiej zawsze marzyłem wyżynając fale obcych potworów w przeróżnych klonach tower defense? Ale w naszym pięknym kraju? O jejku jej, żeby tylko nie zepsuł takiego rewelacyjnego pomysłu kiepskim wykonaniem… Pełen obaw i nadziei rozpocząłem niecierpliwe oczekiwanie na premierę gry i własnoręczne testy tej nowości.

W końcu miałem możliwość zagrać i przekonać się, co z tego pomysłu wyszło.

„Anomaly…” jest swego rodzaju RTS-em. Dość specyficznym – jest bowiem odwróceniem reguł  tower defense, w których gracz ma za zadanie obwarować wieżami strzelniczymi ścieżkę po której do celu przesuwają się kolejne fale raczej bezmyślnych przeciwników. TD są zazwyczaj połączeniem problemów wręcz matematycznie strategicznych, wymagających precyzyjnego wyboru, jakie wieże i gdzie postawić i szybkiego (nieraz nawet zręcznościowego) reagowania na postępy wroga. W grze studia 11bit role się odwracają – gracz określa skład i trasę plutonu wozów bojowych przemieszczających się między wrogimi wieżyczkami i steruje wspomagającym pluton komandosem – wymagania jednak pozostają podobne. Liczy się przede wszystkim taktyka i szacowanie bilansu zysków i strat przy wyborze takiej a nie innej trasy i typów pojazdów i w niewielkim tylko stopniu refleks podczas obrony własnego konwoju. Gra polegająca wyłącznie na początkowym zadeklarowaniu składu i ścieżki, a później puszczeniu go na żywioł i patrzeniu, co się stanie, byłaby chyba po prostu nudna – dlatego też autorzy „Anomaly” zdecydowali się na umożliwienie zmian trasy i wozów w trakcie gry, a także wprowadzili dodatkową, sterowaną przez gracza postać, która pomaga oddziałowi rzucając wabiki i zasłony dymne albo naprawiając uszkodzone pojazdy.

 
Pod pewnymi względami gra przypomina więc takie bardziej klasyczne RTSy, czy to poprzez wprowadzenie ekonomii opartej o „dolary” pozyskiwane ze zniszczonych wież i z przydrożnych kupek tutejszej odmiany unobtainium, czy też przez charakter misji polegający na przeprowadzeniu oddziału z A do B z jakimiś celami pobocznymi. Nie uległa również odwróceniu jedna z zasadniczych cech zwykłych tower defensów: normalnie mamy kilka-kilkanaście wież, które bronią nas przed dziesiątkami, jeśli nie setkami, wrogów. W „Anomaly” jednak zamiast wypuszczać falę za falą słabych a licznych jednostek przeciwko nielicznym, ale potężnym systemom obronnym, prowadzimy niewielki, mocny oddział niszcząc dziesiątki wież. Troszkę szkoda, i w sumie ciężko powiedzieć, czy zostało to podyktowane względami fabularnymi czy też autorzy przetestowali różne pomysły i wybrali taki, który dawał najwięcej frajdy graczom.

Tak, jak każda szanująca się gra, „Anomaly” ma oczywiście warstwę fabularną, której największym plusem jest to, że 11bit Studio nie pozwoliło, aby konieczność zadbania o jej realizm zaszkodziła rozgrywce i zabawie. W dużym skrócie, fabuła ma służyć bardziej wprowadzeniu, wytłumaczeniu celów misji i dodaniu walorów ogólnoartystycznych niż być celem samym w sobie:

W 2018 roku na Ziemi rozbija się statek kosmiczny, w dwóch fragmentach: w Bagdadzie i w Tokio. Miejsca uderzeń otoczone zostają kulistymi anomaliami wewnątrz których wyrastają złowrogie systemy obronne. Gracz prowadzi legendarny Pluton Czternasty, który ma za zadanie zbadać anomalie i pokazać najeźdźcom, że z homo sapiens się nie zadziera.

Fabuła i jej rola w grze jest tak do bólu prosta i tak bardzo przypomina równie absurdalne scenariusze produkcji ośmiobitowych, że nie sposób oprzeć się nostalgii za starymi dobrymi czasami, gdy reguły były jasne i liczyła się tylko dobra zabawa. Wydawałoby się, że z podobnym podejściem spotykamy się we wszelakiej maści flashówkach, często pisanych niechlujnie i bez dbałości o takie „drobiazgi”, ale tych dwóch rzeczy nie można absolutnie mylić. W „Anomaly” mamy bowiem do czynienia ze spójną, przemyślaną i dopracowaną wizją tego, jak gra ma wyglądać i co sobą przedstawiać, a nawet nieprawdopodobność fabuły sprawia wrażenie głęboko przemyślanego zabiegu. Trzeba też powiedzieć, że i tak rozgrywka i fabuła świetnie się tutaj uzupełniają i wzajemnie tłumaczą.

Już wydany w 2009 roku „Defense Grid: Awakening” udowodnił, że także pozornie casualowy gatunek tower-defense można przedstawić w solidnej i atrakcyjnej formie – i ludzie będą zachwyceni mogąc taki produkt kupić. Nie sposób więc uniknąć porównań między tymi dwoma tytułami: mamy dwie solidne produkcje, każda na swój sposób ciekawa i chociaż rozgrywka w „Defense Grid” jest bardziej zróżnicowania i oferuje więcej rodzajów zarówno wież obronnych jak i atakujących jednostek, a także wprowadza trzeci wymiar (wysokość) i oferuje ścieżki o kątach inne niż proste, to „Anomaly” góruje zarówno dynamiką rozgrywki jak i spójnością z fabułą. Polska produkcja jest też mniej chaotyczna – nie tylko dlatego, że cały interesujący obszar akcji mieści się ciągle na jednym ekranie, ale też dzięki możliwości spauzowania gry przez przejście do mapy taktycznej i spokojnego planowania kolejnych ruchów. Również pod względem wizualnym „Anomaly” bije na głowę wszystko, co dotąd widziałem w tower-defense’ach – grafika jest z jednej strony bardzo przejrzysta i wyraźnie podkreślająca interesujące obiekty, a z drugiej bardzo ładna i zrealizowana z ogromną dbałością o szczegóły, włącznie ze snopami świateł rzucanymi z obracających się wieżyczek. 

Podsumowując i wracając do obaw sprzed dwóch tygodni: gdybym teraz powiedział, że chłopaki nie zepsuli pomysłu, byłbym bardzo niesprawiedliwy. Mało tego, że 11bit studio tego pomysłu nie  zepsuło, ale wręcz zrobiło produkt co najmniej bardzo dobry.

 
Powiem więcej – nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałem równie bezbłędnie napisany program komputerowy z równie przejrzystym interfejsem użytkownika i ogólną przyjemnością płynącą z jego obsługi. Mimo kilkudziesięciu lat rozwoju branży rozrywki komputerowej, tzw. User eXperience (UX, ISO 9241-210) jest ciągle piętą achillesową gier na całym świecie. Począwszy od długich czasów wczytywania, poprzez nieczytelny i nieintuicyjny interfejs, a skończywszy wręcz na błędach oprogramowania – wszystko to zbyt często zniechęca użytkowników do korzystania ze skądinąd wartościowego programu czy usługi komputerowej. Jest to bolączka zarówno wielkich tytułów (poległ tu sromotnie między innymi i pierwszy „Witcher” i najnowszy „Fallout”) jak i mniejszych produkcji indie, gdzie jest to wręcz plagą skutecznie odrzucającą od odważniejszych przygód z grami niezależnymi (żeby wspomnieć chociażby „Magickę”, która miała szanse stać się rewelacją sezonu). Tymczasem twórcy „Anomaly: Warzone Earth” wzięli sobie ten problem do serca i zaprezentowali nam produkt nie tylko solidny i stabilny, ale również szybki, sprawny, a do tego opatrzony eleganckim, czytelnym i jednocześnie efektownym interfejsem oraz świetną oprawą audio-wizualną.

Gorąco polecam ten kawałek solidnego rozrywkowego software’u zarówno fanom tower-defensów jak i innych strategii czasu rzeczywistego. Małe, a cieszy.

Jakub Gwóźdź

Ocena: 95%

Zalety: Ciekawy pomysł i niebanalna realizacja
Wady: Drobne problemy z balansem: Istnieje pewien uniwersalny zestaw kilku pojazdów, które poradzą sobie z większością zadań nawet na najtrudniejszym poziomie

Wymagania sprzetowe gry Anomaly: Warzone Earth: Procesor Intel Pentium 4 2.4GHz lub AMD Athlon 64 +2800; 1 GB pamięci RAM; karta grafiki NVIDIA GeForce 7600 / ATI Radeon X1800 lub podobna; 1 GB wolnej przestrzeni na dysku twardym. Dostępne są również wersje MAC i na tablety.