„Vanquish” – recenzja gry

Vanquish znaczy zwyciężać

W pierwszych słowach mej recenzji z radością donoszę, że są jeszcze gry znakomite. Niespecjalnie reklamowany, nienachalnie promowany „Vanquish” jest jedną z tych propozycji, które same proszą się, by je jak najszybciej skończyć (bo są porywające), a zarazem taką, którą skończyć szkoda (bo chciałoby się, żeby frajda trwała dłużej).

Fabuła tego trzecioosobowego, wyreżyserowanego przez Shinji Mikamiego „Vanquish” shootera nie rozpieszcza wprawdzie oryginalnością, ale też jest na tyle klarowna, że przystajemy na nią z ochotą. Przyjmujemy ją jako umowną kanwę zabawy proponowanej przez twórców. Amerykanie są ok, Rosjanie be – tak można ją streścić. Ale już sceneria, w której została osadzona, jest wspaniale monumentalna, rzekłbym, że chwilami wizjonerska. Amerykańska stacja orbitalna, kolonia przeludnionej Ziemi, gigantyczny cylinder, wewnątrz którego przychodzi nam odpierać ataki niecnych Czerwonych (dosłownie i w przenośni) przywodzi na myśl szkice futurystów z przełomu XIX i XX wieku, czy propozycje Freemana Dysona, sędziwego już fizyka amerykańskiego. Czy takie były źródła inspiracji Mikamiego? Pewności nie ma. Bez wątpienia natomiast czerpał on garściami z „Casshern”, intrygującej nawet umiarkowanych miłośników anime serii filmów ze studia Tatsunoko Productions. Efekt jest pierwszorzędny. Tym bardziej, że wykorzystany optymalnie silnik Havoca płynnie i wiarygodnie oddaje przyprawiające o zawrót głowy perspektywy powietrzne.

W takich okolicznościach przyrody przychodzi działać Samowi Gideonowi, naszemu bohaterowi, którego cechuje totalna nonszalancja oraz pancerne wdzianko z atomowym napędem. Dzięki niemu porusza się szybciej niż pozostali wojacy. Więcej też może wziąć na klatę. A brać jest co. Rosjanie usiłujący opanować orbitujący cylinder wysyłają do akcji kolejne przykłady radzieckiej myśli technicznej. Najpierw zmyślne małe roboty – z nimi rozprawić się stosunkowo łatwo, choć nie można im odmówić inteligencji.

Potem trafimy na większe, wręcz wielgachne, transformujące się stalowe golemy czy kraby, których unieruchomienie wymaga chytrości, cierpliwości i celności. Sam musi również stawić czoła amorficznym, samoskładającym się mechapająkom, których ubicie stanowi nie lada wyzwanie, i nieco mniej bystrym mechanicznym maszynom zagłady o rozmiarach Pałacu Kultury. Bardzo ograniczone zasoby amunicji oraz dostępnych rodzajów broni wymuszają aktywowanie ośrodka taktycznego w mózgu, uśpionego przez kontakty z innymi produkcjami gatunku.

 

Tempo szturmów i pojedynków jest nierzadko, bez przesady, iście obłąkańcze. I w przeciwieństwie do niektórych tegorocznych przebojów świata gier (vide samoprzechodzący się „Call of Duty: Black Ops”), nasz aktywny w nich udział jest kluczowy dla sukcesu całej akcji. Ta natomiast podzielona jest na niedługie, emocjonujące etapy i przepleciona w zgrabnych proporcjach ze scenami – umownej, jak już wspomniałem – fabuły. Całości towarzyszą przaśne, ale niepozbawione ironii dialogi. Punkty zapisu rozmieszczone są ze znajomością psychiki i wytrzymałości gracza. Czego chcieć więcej?

Lepsze jest wrogiem dobrego – i Mikami to chyba wie. W „Vanquish” próżno szukać jakichkolwiek fajerwerków. To osadzony w fantastyczno naukowej konwencji, dopieszczony wizualnie shooter czystej krwi – zrodzony, jak się zdaje, z pasji – i z szacunku dla doświadczenia oraz inteligencji gracza. Ostatnio przykleiłem się tak ściśle do telewizora dawno, dawno temu, kiedy ojciec przemycili zza żelaznej kurtyny szarą skrzynkę z napisem Atari 130XE.   

Karol Jałochowski

Ocena: 95% 0% 100% Zalety: Wspaniała grywalność, obłąkańcze tempo, i wiele innych. Wady: Nie dostrzegam. 5 procent dzielące ocenę od 100 sygnalizuje szlachetnie nierewolucyjny charakter gry. Dla rodziców:  PEGI 18 – nieco na wyrost. „Vanquish”: gra TPS; od 18 lat; deweloper – Platinum Games; wydawca – Sega; dystrybutor w Polsce – CD Projekt; cena wersji Xbox 360 – około 200 złotych.

Polecamy także:

„Front Mission Evolved” – recenzja gry

„Star Wars: The Force Unleashed 2” – recenzja gry

„Kane & Lynch 2, Dog Days” – recenzja gry