StarCraft II – pierwsze wrażenia

Wielu graczy czekało na 27 lipca 2010 r. Bo jak tu nie czekać na premierę kontynuacji gry, której popularność nie spada od 12 lat?

Dziś jeszcze wspominam godziny spędzone przy komputerze w akademiku zamiast na wykładach. Epicką kosmiczną opowieść o Jimie Raynorze, Sarze Kerrigan, Protosach i Zergach. Kojarzę jeszcze strategie grania w trybie jednoosobowym („zbuduj 3 eskadry po 8 najmocniejszych jednostek latających i wyślij je na bazę przeciwnika” działało prawie zawsze) i wieloosobowym (powstrzymaj przeciwnika zanim rozbuduje się na tyle, żeby ci zaszkodzić). Pamiętam, jak wówczas-jeszcze-nie-żona budząc się rano mówiła, że przez godziny spędzone w StarCrafcie śnią jej się zergowe „latadełka”. No i jaki straszny łomot dostałem zalogowawszy się do ówczesnego Battle.neta. Gdy piszę te słowa, teraz-już-żona akurat zainstalowała sobie tego oryginalnego StarCrafta i klika coś w menu. Teść, który właśnie zadzwonił  mówi: „O! Słyszę StarCraft!” Tę grę po prostu się pamięta i nie trzeba do tego być Koreańczykiem 🙂

Nic dziwnego, że my – gracze – czekaliśmy „dwójki” jak kania dżdżu. „Hype’u” nie studziły nawet pojawiające się co chwilę smutne informacje, jak ta, że nie da się bawić w sieci lokalnej; że nawet do trybu pojedynczego trzeba być online; że gra nawet w Polsce będzie kosztować blisko 200 złotych; że będzie żenująco źle spolszczona i w końcu że będzie zawierać tylko jedną kampanię – Terran…

W końcu nadszedł dzień premiery, można było grę odebrać ze sklepu / ściągnąć z sieci, zainstalować i aktywować. I pobrać pierwsze łatki (o tempora, o mores). I jak „StarCraft II” wygląda w oczach weterana „jedynki”? Jak, wiecie, tego… ŁAŁ. Opisując swoje wrażenia skupię się na trybie jednoosobowym, bo tylko tego zdążyłem przez pierwsze kilka godzin zabawy zasmakować. A tryb jednoosobowy to…

 

Klimat! Klimat jest niesamowity i wzbudza zachwyt od pierwszych minut. Grafika jest śliczna, muzyka jeszcze śliczniejsza – ale ich rolą jest przede wszystkim budowanie nastroju, a nie bezmyślne walenie po oczach efektownymi bajerami.

Przede wszystkim bardzo rozbudowana została warstwa fabularna – do tego stopnia, że tak naprawdę nie wiadomo, czy jest ona przerywnikiem właściwej gry RTS-owej, czy raczej to taktyczno-strategiczno-zręcznościowe klikanie jednostek jest przerywnikiem epickiej opowieści, w której Jim Raynor snuje się po statku, rozmawia z towarzyszami podróży lub sączy jakiegoś sikacza oglądając newsy i słuchając klimatycznej muzyki. Weterani antycznego już  „Wing Commandera” pewnie nawet uronią łezkę na widok stojącego w kantynie automatu do gry typu „arcade”. Ja w każdym razie się wzruszyłem.

Szkoda, że ten wyśmienity nastrój trochę burzy haniebne spolszczenie, pełne głupich kalek językowych („Kerrigan (…) zaszyła się w złowieszczym milczeniu”) a nieraz rażących rozbieżności między tym, co jest w podpisach, a co jest czytane przez aktorów – już cieszę się na myśl, że będę mógł ściągnąć sobie z sieci klienta angielskiego. Tym bardziej, że żal mi tych smaczków-nawiązań, z których słynie Blizzard. Niestety, w stosunku do pięknie spolszczonego „Warcrafta 3” w SC2 mamy do czynienia z przykrym w odbiorze regresem.

A w samej grze? Przeszedłem dopiero jakieś 8 misji i początkowo miałem pewne wrażenie chaosu w tym, co się dzieje na ekranie, ale powoli zaczynam się  orientować. Jest… bardzo podobnie do jedynki, tylko ładniej. Trochę nowych jednostek, trochę motywów znanych ze wspomnianego „Warcrafta 3” (np. najemnicy), ale ogólne zasady się nie zmieniły. Nawet głupie zachowania jednostek pozostały głupie – np. zaczynają strzelać we wroga od razu po wejściu w zasięg strzału, nie przejmując się tym, że blokują drogę jednostkom będącym z tyłu. Cóż – taki urok gatunku.

Misje są za to zdecydowanie bardziej zróżnicowane – w zasadzie nie trafiłem jeszcze na taką stereotypową „ty masz bazę, przeciwnik ma bazę, weź mu ją zburz”. Dużą zaletą są autosave’y w krytycznych momentach misji – oszczędzają zdenerwowania, gdy coś pójdzie wybitnie nie po naszej myśli. Niestety, nie zawsze można na nich polegać: jak wspomniałem, program wymaga ciągłego podłączenia do Battle.Net. W momencie, gdy takie połączenie „padnie” (a to się na razie zdarza, bo serwery w dzień po premierze są momentami przeciążone, a i my przecież możemy na chwilę utracić np. zasięg WiFi), już nagrane autosave’y mają skłonność do znikania. Prawdę powiedziawszy warto wtedy po prostu zrestartować grę, bo połączenie samo nie wróci i system nie będzie uznawał tzw. „osiągnięć”, o czym przekonałem się na własnej skórze. Za to, dopóki działa, możemy rozmawiać ze znajomymi, którzy akurat grają w StarCrafta, nawet jeśli też bawią się samodzielnie . Miłe, bo łatwiej się wtedy umówić na wspólną partyjkę. Ale dość psioczenia, niech te drobne techniczne niedogodności nie przesłonią nam świetnego klimatu i innych zalet „StarCrafta II”.

Co napisawszy, zmykam znowu się nim (StarCrafem)nacieszyć. Pooglądać świat zmęczonymi oczami Jima Raynora i posłuchać świetnej muzyki.

Hmmm… Wspomniałem już, że muzyka jest świetna? Bo jest. Czasem żywcem nawiązuje do tej, którą znamy z klasycznego „StarCrafta”, czasem przypomina klimaty pogranicza z serialu „Firefly” bądź kompozycje Johna Carpentera z filmu „Wampiry”. A czasem po prostu w kantynie z szafy grającej poleci „Sweet Home Alabama”. (W tym momencie tv nadawało akurat transmisję ze statku z uchodźcami, „Lynyrd II” – TAK! To są te kochane przeze mnie smaczki w grach Blizzarda).

… A w nocy śniły mi się oddziały space marines próbujące przecisnąć się między blokującymi drogę pojazdami…

Jakub Gwóźdź