„Left 4 Dead 2” – recenzja gry

JATKA CO SIĘ ZOWIE

W życiu liczą się proste przyjemności. Kieliszek dobrego wina, fortepian Glenna Goulda, „Jesienna opowieść” Rohmera, i – o tak, tak – poddawanie zombich obróbce skrawaniem!

Druga część „Left4Dead”, dzieła zasłużonego studia VALVE (kanoniczny „Half Life”), cieszy wszystkie zmysły rozbudzone niezdrowo przez część pierwszą. Podobnie też jak w poprzedniczce, tak i w tej podstawowy tryb rozgrywki przedstawia historię czwórki ocalałych z apokaliptycznej zarazy bohaterów, którzy ogniem, mieczem i patelnią wyżynają sobie drogę ku ocaleniu, prąc przez hordy żywych trupów.

„L4D2” cieszy wzrok – spowitymi bagiennymi, malarycznymi oparami krajobrazami południa Stanów Zjednoczonych oraz chorobliwym, lekko jakby tanecznym powabem (vide Bohdan Łazuka z korbą rozrusznika z pamiętnego „Nie lubię poniedziałku”) truposzy. Cieszy też słuch – radośnie szowinistycznymi, bluesowymi tonami Luizjany (a la Tarantino?) i oprawą dźwiękową rodem z najgorszych snów Wesa Cravena. I niemal realnie drażni smak i węch – zanurzając gracza w świecie produktów mięsnych trzeciej świeżości, w uniwersum płynów ustrojowych we wszystkich kolorach tęczy. To się nazywa dogłębne zanurzenie. Po zakończonej rozgrywce producent zaleca ablucję.

   

Gracz wymagający (ponoć są tacy) spełni swe perwersyjne zachcianki w walce przeciwko osobnikom wprawdzie martwym, ale zachwycająco inteligentnym – zwłaszcza w przypadku zbiorowym. Hordy zombich są czujne, agresywne i bezwzględne, co sprawia, że – zwłaszcza w opcjach zaawansowanych – marsz naprzód przyrównać można tylko do obłędnego, nieustającego szturmu, gdy decyzje o bieżących strategiach podejmować należy w ułamku sekundy.

 

W świecie „L4D2”, gdzie człowiek człowiekowi zombim, cień szansy na przetrwanie daje wyłącznie współpraca, rzekłbym nawet – solidarność. Wejrzyj w siebie, zdają się mówić twórcy gry, znajdź w sobie Rambo, znajdź w sobie dobrego samarytanina, połącz te istoty w jedno, a z małą pomocą przyjaciół będziesz ocalony. O przyjaciół trzeba więc dbać jak o, nie przymierzając, PIN do bankomatu, bo śmierć każdego z nich dramatycznie przybliża ryzyko letalnej porażki. Jakże to chrześcijańskie przesłanie tej szatańsko grywalnej gry.

Pełnokrwiści (dosłownie i nie tylko) bohaterowie, silny akcent na współpracę, wysoki iloraz inteligencji przeciwnika, kinematograficzne klimaty, oraz niewymuszony, smolisty, nierzadko absurdalny humor – słowem: jatka co się zowie! Co godne dodatkowej pochwały – jatka stylistycznie spójna i bezpretensjonalna, bo zrealizowana z pełną świadomością i w jasno określonych ramach zawadiackiej konwencji zadanej przez pierwszą część „L4D”.

Żal niewymowny, że za sprawą polityki Microsoftu, gracze w Polsce dostają zaledwie kadłubek, nomen omen, pełnej gry. Brak legalnego dostępu do usługi Xbox Live uniemożliwia wykorzystanie jakichkolwiek trybów rozgrywki poza tymi najbardziej podstawowymi.

Karol Jałochowski

Ocena: 90% 0% 100% Zalety: Bezpretensjonalność, klimat, tempo, humor. Wady: Wtórność wobec pierwszej części? Nie – prostych przyjemności nigdy za mało. Dla rodziców: Pegi 18 +. Produkt trzymać w miejscach niedostępnych dla dzieci. Left 4 Dead 2, gra akcji (TPP), od lat 18 (PEGI 18+). Deweloper: Valve, Dystrybutor: Electronic Arts; platforma: Xbox 360; cena: około 200 zł.

 Polecamy także:

„Bayonetta” – recenzja gry

„James Cameron’s Avatar: The Game” – recenzja gry

„Machinarium” – recenzja gry