„Wings of Prey: Skrzydła chwały” – recenzja gry

BADYCI NA DWUNASTEJ!

Usiąść za sterami myśliwca – Spitfire’a albo Mustanga – takie marzenie z lat chłopięcych spełnić może bardzo niewielu (autentyczna maszyna z czasów II wojny kosztuje ponad milion dolarów, nie mówiąc już o koniecznych do jej prowadzenia umiejętnościach). Reszcie, sklejającej w młodości plastikowe modele i zaczytującej się w książkach Bohdana Arcta, pozostają wirtualne kokpity i bitowe niebo. Szczęśliwie gry lotnicze coraz lepiej symulują pilotowanie prawdziwych samolotów, czego świetnym przykładem „Wings of Prey”.

Ten duchowy spadkobierca legendarnego już „Sturmovika” jest pecetową wersją wydanej niedawno gry „Birds of Prey”, będącej z kolei wcale udaną próbą przeszczepienia lotniczej symulacji do nieprzyjaznego jej dotąd świata konsol. Należy tu od razu uspokoić komputerowych purystów – „Wings of Prey”, mimo swego konsolowego pochodzenia spełnia zarówno wymagania miłośników niezobowiązujących programów arcade, jak i (większości) fanów prawdziwej symulacji.

Twórcy „Wings of Prey” zaoferowali nam w istocie nie jedną, ale dwie niemal całkowicie różne gry. Pierwsza nie ma nic wspólnego z symulatorem – z racji wybitnie zręcznościowego charakteru, a rodzajem rozgrywki przypomina takie tytuły jak „Blazing Angels” czy „Heroes over Europe”, z tym jednak zastrzeżeniem, że jest od nich dużo, dużo lepsza.

 

Kampania to sześć wielkich powietrznych bitew (wielkich w znaczeniu historycznym), toczących się od 1940 do 1945 roku. „Alianckie” i „rosyjskie” poziomy przeplatają się ze sobą – najpierw walczymy w bitwie o Anglię, następnie toczymy boje z Luftwaffe nad Stalingradem, bierzemy udział w desancie na Sycylię (1943), ofensywie korsuńskiej (1944), powietrznej bitwie nad Ardenami i wreszcie w operacji berlińskiej. Kampania ma jedną zasadniczą wadę – zawiera zaledwie dwadzieścia misji, z których każdą można przejść w góra kilkanaście minut, czyli jest, po prostu, za krótka!

Panowie z Gaijin z pewnością doskonale znają historię wojny powietrznej i świetnie poruszają się w gęstwinie informacji o osiągach i zaletach ówczesnych samolotów, ale w obu tych sprawach, delikatnie rzecz ujmując, nie przywiązują wagi do szczegółów. Najlepszym przykładem jest intro gry, złożone z fragmentów historycznych kronik wojennych: mimo, że tryb kampanii jest sprawiedliwie podzielony pomiędzy aliantów i Rosjan, jakieś 80 proc. samolotów na filmach ma na skrzydłach wymalowane gwiazdy. Kampanię rosyjską rozpoczynamy za sterami I 16, który szybko wykazuje zdecydowaną przewagę (Stalingrad, 1942 r.!, i ani słowa o tym, co działo się na rosyjskim froncie od czerwca 1941 r.) nad niemieckimi Bf 109, a na stronie oficjalnej gry można przeczytać, że najlepszym myśliwcem II wojny z silnikiem tłokowym był Ła-7. Tak się, proszę Państwa, robi politykę historyczną!

Gra ma kilku różnych bohaterów, o których w zasadzie niczego się nie dowiadujemy – każdy z nich w wewnętrznej encyklopedii „Wings of Prey” jest opisany raptem dwoma zdaniami. Jasne, że najważniejszą rzeczą w symulatorach jest latanie, ale szkoda, że producent nie pokusił się o jakieś rozwiązanie, które choć odrobinę pogłębiłoby immersję i związało gracza z postaciami bohaterów czy wirtualnych kolegów-pilotów. Nie zobaczymy też scen odpraw, które tak doskonale podkreślały klimat choćby w „European Air War”. Zostawmy jednak nieobecną fabułę i skupmy się na tym, co w grach lotniczych najważniejsze: lataniu i maszynach.

W „Wings of Prey” nawet tryb zręcznościowy nie jest pozbawiony elementów symulacji. Świat gry możemy oglądać z kokpitu, zza ogona samolotu lub przez wirtualny HUD. Działa tu, choć w ograniczonym zakresie, fizyka – pociski nie lecą po prostej (punkt poprawki jest zaznaczony na ekranie), można też, choć z rzadka, przeciągnąć maszynę. Bardzo jestem też wdzięczny twórcom scenariusza, że nie umieścili nim żadnej „zręcznościowej” misji, w rodzaju strzelania do min na czas („Heroes over Europe”) czy wysadzania agentki na dach pociągu z lecącego 200 mil na godzinę Spitfire’a („Blazing Angels 2”)…

Dwa kolejne tryby – realistyczny i symulator, są dużo bardziej wymagające. Tu największym zagrożeniem dla gracza nie jest (wyraźnie lepsza) sztuczna inteligencja przeciwników czy większa wrażliwość na uszkodzenia, ale sama maszyna, która nie wybacza błędów w sztuce pilotażu. Jego opanowanie jest zadaniem znacznie trudniejszym niż walka powietrzna – każdy gwałtowny a nieprzemyślany manewr powoduje utratę sterowności. Pół biedy, gdy jesteście wysoko – przy odrobinie szczęścia i umiejętności udaje się wtedy uratować maszynę przed zderzeniem z ziemią. Jeśli jednak spotka was to w trakcie walki kołowej na małej wysokości, najprawdopodobniej zakończycie lot piękną eksplozją… Tryb realistyczny, poza „wsparciem mechaniki lotu” pozbawiony jest wielu ułatwień, na przykład otwarcie ognia powoduje wyhamowanie samolotu, nie jest widoczny wskaźnik poprawki, a po wykonaniu gwałtownego manewru ekran się zaciemnia (co symuluje prześladujący pilotów efekt chwilowej utraty wzroku na skutek silnego przeciążenia). Tryb symulacyjny pozbawiony jest wszelkiego wsparcia, wymaga też od nas zastosowania wszystkich opcji i całej tablicy zaawansowanego sterowania – klap, trymerów, hamulców aerodynamicznych i podobnych rzeczy, znanych fanom hardcorowych gier lotniczych. Realizm jednak nie jest pełny – odejściem od symulatorowej ortodoksji jest nielimitowana amunicja, brak kokpitów w bombowcach czy możliwości sterowania oddzielnie każdym silnikiem.

Walka w kampanii „Wings of Prey” jest szybka, widowiskowa i piekielnie dynamiczna. Autorzy słusznie zrezygnowali z historycznego realizmu na rzecz grywalności. W niemal każdej misji możemy strącić od kilkunastu do kilkudziesięciu przeciwników, wykonując kilkustopniowe zadania. Najłatwiejsze jest, oczywiście, strzelanie do latających w zwartych formacjach bombowców (choć nawet powolne Ju 87 potrafią się odgryzać ogniem tylnych strzelców), czego nauczymy się walcząc w bitwie o Anglię. Na drugim miejscu skali trudności znajduje się walka z niemieckimi i włoskimi myśliwcami – z tymi drugimi zapoznamy się bliżej w trakcie lądowania na Sycylii, i zapewniam, że lekceważenie ich jest dużym błędem – umiejętnościami nie ustępują swoim niemieckim kolegom, a ich zwrotne Macchi C.202 mogą sprawić niemiłą niespodziankę. Jednak najbardziej wymagające są zadania szturmowe, szczególnie gdy siedzimy za sterami wytrzymałego, ale potwornie ciężkiego Iła-2.  Na szczęście zawsze latamy w towarzystwie skrzydłowych (ich pomocy jest konieczna do wykonania części zadań), którym można wydać rozkaz osłony naszej maszyny lub ataku na konkretny, wskazany cel. 

W całym „Wings of Prey” znajdziemy 24 samoloty (z czego aż 21 niemieckich), jednak w kampanii możemy zapoznać się tylko z kilkoma z nich. Są to wyłącznie maszyny alianckie i rosyjskie – Hurricane i Spitfire, I-16, IŁ-2, Mustang i Ła-7. Reszta, w tym samoloty niemieckie i włoski Macci,  dostępna jest w trybie treningowym, gdzie wybieramy nie tylko maszynę swoją i przeciwnika, ale też ustawiamy szereg innych parametrów (mapę, czas, liczbę przeciwników, model lotu, ilość paliwa i amunicji i tak dalej). Trzeba przyznać, że samoloty wyglądają znakomicie – modele są szczegółowe, w kokpitach siedzą wirtualni piloci, widoczne są uszkodzenia, przestrzeliny w skrzydłach, dym z silników, a kiedy otwieramy ogień, ze skrzydeł sypią się karabinowe łuski. Gdy przelatujemy przez chmury, na owiewkach pojawiają się krople deszczu, a po celnym strzale z niewielkiej odległości chlapie na  nas olej z uszkodzonych silników przeciwnika. Ważne są też oczywiście charakterystyki poszczególnych samolotów – szybkość, wznoszenie, zwrotność i siła uzbrojenia mają decydujące znaczenie zarówno w walce, jak i w pilotażu – na przykład zwrotny Mustang daje początkującemu pilotowi większe szanse niż potężny, ale ciężki Thunderbolt.

Zapewne właśnie zwrotny Mustang albo chyży Spitfire będzie ulubioną maszyną tych graczy, którzy zdecydują się wziąć udział w rozgrywkach sieciowych. Jako pretendent do roli następcy kultowego Sturmovika, „Wings of Prey” posiada oczywiście tryb multiplayer. Twórcy zaproponowali cztery typy rozgrywki – walka kołowa, czyli „sam przeciw wszystkim”; bitwę drużynową; nalot, czyli bombardowanie na czas i zdobycie lotniska, w którym zwycięża się przez wylądowanie na lądowisku wroga. Jak wynika z zapowiedzi twórców, gra ma mieć (w niesprecyzowanej dotąd) przyszłości dedykowane serwery, tryb kooperacji, edytor misji i możliwość tworzenia modów.

Największym problemem, z jakim borykają się użytkownicy, jest sterowanie. Na całe nasze szczęście, gra obsługuje joysticki (można też korzystać z joypada lub klawiatury), ale domyślnie skonfigurowane są cztery modele Thrustmastera i dwa Saiteka. Każdy gracz posiadający inny model kontrolera musi sam skonfigurować sterowanie. Niestety, ta funkcja nie jest przyjazna dla użytkownika. Nie dość, że konfigurowanie nie jest intuicyjne, to jeszcze gra potrafi zgubić ustawienia. Zważywszy, że wprowadzanie ustawień może trwać dobre pół godziny, jest to więcej niż irytujące. Ze sterowaniem łączy się też kwestia instrukcji, która w takim programie powinna być wyjątkowo wyczerpująca, a nie jest. W ramach oszczędności zarzucono też dobry, stary obyczaj dodawania do symulatorów tablic sterowania, bardzo przydatnych szczególnie w pierwszych godzinach rozgrywki.

Jednak te dwie uwagi (plus wspomniana już krótka kampania) wyczerpują listę wad „Wings of Prey” – kapitalnej, szybkiej, pięknej graficznie i dobrze zoptymalizowanej gry lotniczej, łączącej w sobie cechy programu arcade i rasowego symulatora. Z pewnością warto skusić się na ten zakup, tym bardziej, że jeśli deweloper dotrzyma złożonych przed społecznością obietnic, „Wings of Prey” czeka długie życie.

Jan M. Długosz

Ocena: 85% 0% 100% Zalety: Dwie gry – arcade i 99 procentowy symulator na jednej płycie, mnóstwo samolotów, dynamiczne walki, piękna grafika i modele maszyn, świetna optymalizacja. Wady: Krótka kampania, praktycznie brak fabuły, zbyt zręcznościowy model pilotowania bombowców, za skromna instrukcja, kłopoty z definiowaniem sterowania. Dla rodziców: Gra została sklasyfikowana jako Pegi 7+. Polecamy młodym pilotom. Zalecane wymagania sprzętowe gry Wings of Prey: Dwurdzeniowy procesor 2,4 GHz, 2 GB pamięci RAM, karta grafiki z 512 MB pamięci, 10 GB wolnej przestrzeni na dysku twardym, system operacyjny XP/Vista/ Windows 7. Gra wymaga aktywacji przez Internet. Wings of Prey, symulacja/arcade, od lat 7 (PEGI 7+), w polskiej wersji językowej (napisy). Wydawca: Gaijin Entertainment, polski dystrybutor: Cenega. Cena: 119,99 zł.

Polecamy także:

„IL-2 Sturmovik: Birds of Prey” – recenzja gry (teatralna)

„Tom Clancy’s H.A.W.X” – recenzja gry