„Amnesia: the Dark Descent” – recenzja gry

W STRASZNYM DWORKU

„Lęk – negatywny stan emocjonalny związany z przewidywaniem nadchodzącego z zewnątrz lub pochodzącego z wewnątrz organizmu niebezpieczeństwa, objawiający się jako niepokój, uczucie napięcia, skrępowania, zagrożenia. W odróżnieniu od strachu jest on procesem wewnętrznym, nie związanym z bezpośrednim zagrożeniem lub bólem.”

Opis „Amnesia: the Dark Descent” zacząłem nietypowo, od przytoczenia fragmentu z encyklopedii, ponieważ odniosłem wrażenie, że gdyby zastąpić słowo „lęk” tytułem tej gry, uzyskalibyśmy całkiem akuratną definicję. Dawno już nie obcowałem z programem na tyle silnie działającym na zmysły, by utrzymywać mnie w stanie stałego napięcia nerwowego. Nie ma w tym w sumie nic dziwnego, bo procesem developerskim zajęła się firma Frictional Games, ta sama, która stworzyła całkiem niezłą „Penumbrę”. Po tym wstępnie łatwo się domyślić, że „Amnesia” to produkcja z gatunku survival horror i być może najznamienitszy jego przedstawiciel od czasu „Silent Hillów”.

Nasz koszmar rozpoczynamy, gdy protagonista, Daniel, traci pamięć. Nie wie, gdzie jest i w jakim celu znalazł się w tym miejscu. Ostatecznie zapomina nawet, kim jest. Niedługo później znajduje jednak list od samego siebie, w którym czytamy, że został mu podany środek mający na celu wywołanie amnezji. Tak oto rozpoczyna się jego kilkugodzinna tułaczka po lochach pełnych osobliwości i niebezpieczeństw. Kolejne części historii poznajemy, z rozrzuconych po całym zamczysku fragmentów pamiętnika. Z nich dowiadujemy się, co łączyło Daniela z ponurym dworem. Ogólnie rzecz biorąc cała fabuła jest odrobinę zbyt zagmatwana, a przez to pełna dziur. Nawet po ukończeniu gry nie jestem na przykład w stanie stwierdzić, dlaczego ściany porasta dziwna, żyjąca narośl, a po korytarzach pałętają się szkaradne potwory. Kulminacją tego jest bledziutkie zakończenie, które co prawda można obejrzeć w trzech różnych odsłonach, ale zawsze zostawia nas z cisnącym się na usta: „Co u licha..?”.

 

Świat przedstawiony obserwujemy oczami bohatera. Ograniczone pole widzenie naturalnie przyczynia się do pogłębienia uczucia strachu, jakie towarzyszy nam nieustannie podczas eksploracji zamczyska. Dodatkowo niemal wszystkie pomieszczenia skąpane są w mroku, a liczba źródeł światła jest nadzwyczaj skąpa. Nigdy nie możemy mieć pewności, czy coś nie czai się za rogiem lub czyha za naszymi plecami. W interakcję z otoczeniem wchodzimy nakierowując wskaźnik dłoni na przedmioty. Niestety, liczba obiektów, jakie możemy ze sobą zabrać, jest bardzo ograniczona. Pozostałe w najlepszym wypadku da się podnieść i nimi rzucić.

Wychodzi przy tym dość paskudna wada gry – liniowość. Przykładowo, podczas jednej ze scen jesteśmy zmuszeni wykorzystać linę. I choć zwoje powrozu walają się po podziemiach, to ten jeden konkretny musimy odszukać w najdalszym zakątku mapy. Podobny absurd tyczy się oświetlenia. Już na początku przygody zdobywamy latarnię olejową, jednak paliwo do niej jest dość rzadkie i z reguły szybko się kończy. W trakcie gry odwiedzamy jednak dziesiątki pomieszczeń, gdzie natrafiamy na świece (nawet całe kandelabry) i pochodnie, ale żadnej z nich wziąć ze sobą nie możemy. Nie i basta.

Warto jednak wspomnieć, że pomimo ograniczonej interakcji z przedmiotami, te zachowują swoje naturalnie właściwości. Prawa fizyki działają jak należy, więc gdy wrzucamy do wody drewnianą, pustą skrzynię, to możemy spodziewać się, że będzie się ona unosić na powierzchni. Z kolei mniejszy kamień jesteśmy w stanie rzucić znacznie wyżej i dalej, niż ten większy i cięższy. Jest to o tyle fajne, że kilka zagadek należy rozwiązać opierając się właśnie o wspomniane wcześniej prawa, co przydaje łamigłówkom logicznej spójności. Skoro już wspomniałem o zagadkach, to trzeba przyznać, że należy je ocenić pozytywnie. Nie dominują rozgrywki, co pozwala w pełni skupić się na uczuciu osamotnienia w mrocznym zamczysku i strachu.

Grafika w żadnym wypadku nie powala na kolana. Wręcz przeciwnie – można by uznać ją za marną. Długie, ciemne korytarze są do siebie bliźniaczo podobne i łatwo się w nich zgubić. Jeszcze gorzej jest z postaciami – są brzydkie i słabo animowane. Na szczęście, o wiele lepiej wypada oprawa dźwiękowa. Stale dochodzą nas niepokojące odgłosy, dziwne pomruki i wycie wiatru. Autorzy od samego początku sugerują, by do komputera zasiadać z wygaszonymi światłami oraz słuchawkami na uszach. Efekt jest piorunujący, ale lojalnie ostrzegam, że jest to propozycja dla hardkorów. Ludziom o słabszych nerwach proponuje, żeby obok komputera zapalili sobie chociaż lampkę.

„Amnesia: the Dark Descent” miała być mroczna i straszna. Plan ten został wykonany w stu procentach, bo najnowsza produkcja Frictional Games trzyma w napięciu przez cały czas. Stan ten nie trwa może zbyt długo, bo grę spokojnie można ukończyć w jakieś 7-8 godzin, ale w zupełności wystarcza to, żeby najeść się wirtualnego strachu na najbliższe pół roku. „Amnesia” straszy głównie dzięki umiejętnie budowanemu napięciu oraz silnemu poczuciu osamotnienia. Nawet pomimo nienajlepszej oprawy graficznej oraz niespójnej warstwy fabularnej przypominającej wypociny H. P. Lovecrafta z niższej półki, to przy odrobinie szczęścia „Amnesia” ma szansę kandydować do najstraszniejszej gry ostatniej dekady. W moim przekonaniu już zasłużyła sobie na miano „horroru roku”. Warto się o tym przekonać na własnej skórze, tym bardziej, że plotki mówią, iż gra trafi na polski rynek już niedługo w rodzimej wersji językowej. Do tego czasu proponuję uzbroić się w większą dawkę waleriany. Może się przydać.

Andrzej Jakubiec

Ocena: 85% 0% 100% Zalety: Trzyma w napięciu!; zagadki nie przeszkadzają w straszeniu; świetna fizyka. Wady: niespójna i dziurawa fabuła; za krótka. Dla rodziców: Stanowczo jest to gra dla dorosłych odbiorców. Nie tylko ze względu na wywoływany lęk, ale także na kilka dość drastycznych scen.  Wymagania sprzętowe gry Amnesia: the Dark Descent: Procesor Pentium 4 2 GHz, 1 GB pamięci RAM, karta grafiki 512 MB (GeForce 9600 lub lepsza), 2 GB HDD, Windows XP/Vista/7. Amnesia: the Dark Descent, gra przygodowa/horror na komputery PC od lat 18. Producent: Frictional Games; cena: około 60 zł.

 Polecamy także:

„The Black Mirror 2” – recenzja gry 

„The Lost Crown” – recenzja gry

„Still Life 2” – recenzja gry