„The Big Bang Theory” – historie o miłości

Wiecie o co chodziło w myślowym eksperymencie określanym potocznie jako „kot Schrodingera”? Jeśli nie, są zabawniejsze sposoby na wypełnienie tej edukacyjnej luki niż wizyta w Wikipedii.

Istnieje około 60 % szans na to, że kontakt z kwantowym, jednocześnie żyjącym i zdechłym kotem z pudełka zawdzięczacie wykładowi dr. Sheldona Coopera, „radykalnego fizyka” z Caltech (California Institute of Technology) w słonecznej Pasadenie, która dzięki niemu kojarzy się nam dziś już nie tylko z przygodami Philipa Marlowe’a.

Oczywiście, znakomitej większości czytelników Technopolis ani dr. Sheldona Coopera, ani jego nieco tylko lepiej przystosowanych społecznie kolegów przedstawiać nie trzeba, ale skoro raz słowo się rzekło, a monity napływają z najbardziej nieoczekiwanych stron w okolicznościach, jakie nie przyszłyby do głowy nawet scenarzystom „The Big Bang Theory” (np. w trakcie rozgrywki w „The Old Republic” na kanale gildii), pozwolę sobie skreślić słów kilka na temat tego najbardziej growego ze wszystkich, jakże przez nas kochanych, nerdowsko-geekowskich seriali.

„The Big Bang Theory” (jakże twórczo przetłumaczony na polski jako „Teoria wielkiego podrywu”)  jest typowym przedstawicielem gatunku nielubianych przez kulturowych purystów amerykańskich sitcomów – z krótkimi, dwudziestominutowymi odcinkami, granym niemal zawsze w studiu, ze śmiechem z taśmy mającym pomóc mniej rozgarniętym widzom w zorientowaniu się, w których momentach śmiać się można (lub zareagować na bardziej wzruszającą scenę przeciągłym aaaa…), a w których nie należy. Mimo wszystko, ten należący do segmentu mniej wyszukanej telewizyjnej rozrywki (gdzie mu tam do superprodukcji HBO) tytuł jest jednym z najinteligentniejszych seriali ostatnich lat. Z konieczności, można by dodać, bo grupą docelową są, przede wszystkim, nerdy i geeki którym, podobnie jak bohaterom Big Banga, niełatwo było żyć w świecie zdominowanym przez miłośników sportów zespołowych oraz ludzi nie mających zasadniczych problemów w nawiązywaniu kontaktów nie tylko werbalnych z przedstawicielami (choć bardziej chodzi tu jednak o przedstawicielki) płci przeciwnej.

W Big Bangu reprezentantką tejże płci przeciwnej jest niezwykle atrakcyjna Penny („boska siksa nie jest boginią – modlimy się na niej, a nie do niej” – to jeden z tysiąca mizoginistycznych żartów Howarda Wolowitza, znającego się na kobietach równie dobrze, jak na konstrukcji kosmicznych toalet), kelnerka/aktorka, nowa atrakcyjna sąsiadka, burząca życie dwóch, mieszkających naprzeciwko („to znaczy w dwóch osobnych, heteroseksualnych sypialniach”) fizyków.

Na marginesie – w pierwszym, odrzuconym przez CBS pilocie obaj bohaterowie – Sheldon i Leonard konkurowali o wdzięki Katie (granej prze Amandę Walsh) reprezentującej zupełnie inny, zupełnie pozbawiony słodyczy typ kobiecości. Miłośników serialu może też zaskoczyć informacja, że w tym pierwszym pilocie Sheldon został sportretowany jako fizyk uprawiający jednak seks z kobietami („na comic-con, oczywiście oboje byliśmy w kostiumach”). Ten nieudany pilot, zawierający również ikoniczną scenę z banku spermy dla wybitnie inteligentnych, jest dość trudno dostępny, ale prawdziwi fani z pewnością zdołają wygrzebać go w sieci.

Wracając do słodkiej jak cukierek, ale trochę puszczalskiej Penny (to nie mój mizoginizm – piękna Penny sama tak o sobie mówi) – zderzenie mało rozgarniętej, ale twardo stojącej na ziemi i potrafiącej nawiązywać normalne relacje interpersonalne panny z bez wątpienia genialnymi społecznymi idiotami jest główną siłą napędzającą bigbangowy komizm. Są tu oczywiście i inne prześmieszne rzeczy, związane najczęściej z aktorskimi szarżami Jima Parsonsa, prezentującego tysiące natręctw i dziwactw dr. Coopera ocierających się o szaleństwo („nie jestem szalony, mama robiła mi testy”), choć prawdę mówiąc motyw ten jest już tak wyeksploatowany, że ten koszmarny tyran i egocentryk zaczął budzić moje autentyczne współczucie. Zresztą, dr Cooper, poza rozległą wiedzą z dziedziny Star Treka ma też inne zalety – jest hojny, lojalny wobec przyjaciół (inna sprawa, w jaki sposób ich traktuje), hojny – nie, to już było – no może przed końcem przyjdzie mi do głowy jakaś jego zaleta numer trzy…

Poza ekranową sugestią, że każdy z człowiek płci męskiejmoże zdobyć prawdziwą dziewczynę, zachwyt geeków wywołuje też szerokie spectrum pozanaukowych zainteresowań naszych nieporadnych geniuszy. Poza wspomnianym już Star Trekiem (Leonard ma w szafie dwa startrekowe kostiumy, które nosi nie tylko w Halloween – co, jak się okazuje, raczej odstrasza kobiety; Sheldon często używa vulkańskiego salutu „live long and prosper”), panowie oglądają też Gwiezdne Wojny (dziwne, bo te dwie skłonności wykluczają się w naturze), Battlestar Galactica (ale już nie Babilon 5), Indianę Jonesa (szczególnie wersję wydłużoną o dodatkowe dwadzieścia jeden sekund), Kroniki Sary Connor, Hulka, Batmana… Nie zapominajmy o kultowym Firefly, którego zdjęcie z anteny Sheldon odczuł tak boleśnie. Oczywiście kolekcjonują też komiksy (najcenniejsze Sheldon trzyma w bankowej skrytce), kupowane w przecudnym sklepie prowadzonym przez neurotycznego Stuarta. Bohaterowie Marvela dostarczają okazji do pouczających dyskusji, np.: „kto jest odważniejszy – lekarz przeprowadzający badanie prostaty Wolverinowi, czy pacjent, któremu rzeczone badanie przeprowadza Wolverine”? Rzecz jasna, nie cała popkultura jest przedmiotem zainteresowania naszych bohaterów – Sheldon i Leonard nie tylko nie wiedzą, jaka gwiazda zaśpiewała „Oops I Did It Again”, ale też zapytani przez Penny „cio ziobacił ptasiek Tweety?” odpowiedzieli chórem – „Romulanina”!!!

Jednak najważniejszą, z punktu widzenia Czytelnika Technopolis, pasją czwórki przyjaciół (bo nie  wspomniano jeszcze o „brązowym dynamicie” Rajeshu Koothrappalim, astrofizyku z Delhi, którego mutyzm wybiórczy objawia się w ten sposób, że z kobietami może rozmawiać wyłącznie po kielichu, i zwykle wtedy wychodzi z niego kawał chama gorszego nawet od Howarda) są gry. I nie chodzi ani o gry planszowe wymyślane przez Sheldona, ani nawet o paintball, będący obok puszczania latawców jedyną dopuszczalna w tym towarzystwie formą fizycznej aktywności, ale o nasze ulubione gry, jak najbardziej, wideo. Poniżej stosowny film.

(Ale „Umieszczanie filmu na stronach zostało wyłączone na żądanie„)

Ta prosta wyliczanka nie jest jedynym dowodem na znajomość growego kontekstu – gry wideo są integralną częścią życia geniuszy z Caltechu, którzy potrafią się ekscytować czymś tak banalnym jak rozgrywka w Halo (nawet jeśli najlepszym graczem okaże się słodka Penny), bardziej złożonym jak MMO – w słynnym odcinku o uzależnieniu słodkiej Penny od Age of Conan lub epizodzie opowiadającym o kradzieży bojowego strusia z konta Sheldona (i odzyskania go w realu przez słodką Penny za pomocą dobrze wymierzonego kopniaka), wreszcie – czymś tak ekskluzywnym jak Zork – wczesna wersja, z błędami (w którą słodka Penny nie grała).

Tu jednak czas zaatakować miłośników „The Big Bang Theory” dość prostą, choć obrazoburczą konstatacją – mimo pojawiających się na pierwszym lub drugim planie Star Treka, komiksów o superbohaterach, a nawet dyskusji o wyższości teorii strun nad pętlową grawitacją kwantową, Big Bang jest przede wszystkim opowieścią o miłości pomiędzy przedstawicielami dwóch wrogich rodów – pięknych, pewnych siebie i powszechnie pożądanych, choć niezbyt lotnych dziewcząt i introwertycznych, żyjących we własnym świecie mózgowców, niezdolnych do zrobienia choćby pięciu pompek, co skutecznie niweluje ich szanse na nawiązanie kontaktu – czy to na balkonie, przy którym „słowik to, a nie skowronek wzywa”, czy na klatce schodowej z windą wysadzoną paliwem rakietowym. Bo o tym właśnie Big Bang jest – o miłości, a nie o grach.

Ach, znalazłem tę trzecią zaletę Sheldona – jest on, wedle własnej opinii, figlarny…

Jan M. Długosz

Wszystkie ilustracje pochodzą ze strony oficjalnej serialu.