„Torchlight” – recenzja gry

ROZRYWKOWY AUTOPLAGIAT

Czy da się pisać o grze w stylu niezapomnianego „Diablo” napisać bez powoływania się naowe „Diablo”? Zwłaszcza, gdy jej twórcy współtworzyli dwie pierwsze części tej legendarnej gry? Nie da się, ale światło „Torchlight” przebija się przez cień wielkiego poprzednika i zaprasza do zabawy.

W tytułowym górniczym miasteczku źle się dzieje. Znajdujące się pod nim kopalnie opanowały agresywne ratliny i varkoliny, z zakopanych niżej antycznych krypt wypełzli nieumarli, i nikt nie wie, jakie szkaradztwa kryją się głębiej. Wiadomo tylko, że całe zamieszanie spowodowane jest emberem – magicznym surowcem wydobywanym przez tutejszych górników, którego właściwości i wpływ na istoty żywe nie zostały jeszcze do końca poznane.

W tak przygotowaną scenografię wkracza gracz w jednym z trzech kostiumów (do wyboru) – mocnego w walce kontaktowej Destroyera, mistrzyni wszelkiej broni rażącej znanej jako Vanquisher oraz Alchemista – magika, który potrafi przywoływać do pomocy golemy. Brzmi znajomo? Przez moment można odnieść wrażenie, że od czasu przygód Wojownika, Łuczniczki i Maga niewiele się w gatunku zmieniło – samotny śmiałek przerąbuje się przez losowe generowane poziomy wypełnione przeciwnikami, zbiera przedmioty, zdobywa punkty doświadczenia i staje się coraz potężniejszy. Zespół Runic Games, w którego skład wchodzą między innymi odpowiedzialni za obie części „Diablo” bracia Schaefer, stworzył coś w rodzaju „Diablo 1 i pół” – syntezę najlepszych cech następców pierwowzoru, która jednak w żaden sposób nie pcha gatunku na przód.

 

Każda z klas definiowana jest przez szereg unikalnych umiejętności, które sprawiają, że jest lepsza w danym stylu gry. Zdolności jest na tyle dużo, że daną postać można rozwijać według kilku różnych taktyk, a przy pewnej dozie samozaparcia nic też nie stoi na przeszkodzie, aby z Destroyera zrobić maga, a z Alchemista walczącego w zwarciu wojownika. Wszystko dlatego, że część umiejętności jest taka sama dla wszystkich trzech klas. Dodatkowo, w trakcie wędrówki gracz znajdzie zwoje, z których będzie mógł się nauczyć niedostępnych w inny sposób czarów – jak miotanie kuli ognia, zwiększanie szybkości czy przywoływanie hord szkieletów. Każda z postaci w danym momencie może zapamiętać zawartość jedynie czterech zwojów, co znowu wymusza wybory i opracowanie określonej taktyki. Postacie nie różnią się pomiędzy sobą aż tak diametralnie jak w „Diablo 2”, ale umożliwiają o wiele większe ich dostosowanie do stylu gracza.

Główną zaletą „Torchlight” jest jego przystępność. Twórcy dołożyli sporo starań, aby uczynić walkę jak najbardziej przyjemną, a pozostałe czynności jak najmniej problematycznym. Podczas gdy w poprzednich grach trzeba było co jakiś czas wracać do miasta, aby sprzedać zgromadzone przedmioty, tutaj gracz do swojej dyspozycji ma zwierzaka (psa lub kota), który w swoim plecaku może zanosić przedmioty do sklepów na powierzchni i przynosić z powrotem pieniądze. Z czteronożnym towarzyszem wiąże się też minigra w łowienie ryb, podobna nieco do tej z „World of Warcraft”.

 

Nakarmienie zwierzaka złowioną rybą przemienia go na jakiś czas w potężniejsze stworzenie, które może bardzo ułatwić walkę. W mieście znajdują się dwie całkiem obszerne skrzynie, które umożliwiają gromadzenie przedmiotów i przekazywanie ich między różnymi postaciami tego samego gracza. Przedmioty można niemalże bez końca ulepszać, czy to płacąc magowi za nakładanie na nie kolejnych zaklęć, czy ozdabiając je potężniejszymi kamieniami magicznymi.

Ze względu na tempo prac, Runic Games zrezygnowało z prób uczynienia z „Torchlight” gry wieloosobowej. Wpłynie to znacząco na długowieczność gry, ale w zamian twórcy zadbali, aby tworzenie nowych postaci było łatwiejsze i znowu – przyjemne. Mechanizm jest prosty: gdy gracz swoim bohaterem pokona Finałowego Złego po raz pierwszy, otrzyma możliwość przejścia na emeryturę i przekazania swojemu potomkowi jednego przedmiotu, którego magiczne właściwości zostaną ulepszone, a wymagania obniżone, tak że nowa postać będzie mogła z niego skorzystać wcześniej. Dodatkowo, każdy kolejny bohater z rodu startuje z jednym darmowym, dodatkowym punktem umiejętności, ze względu na pozycję i sławę rodziny. Proste, sprytne i otwierające masę możliwości, bo rodowe precjoza można przekazywać wielokrotnie, bez ustanku podbijając ich właściwości.

Siłą „Torchlight” jest jego otwartość i łatwość modyfikacji. Autorzy po prostu udostępnili za darmo zestaw narzędzi, które sami wykorzystywali przy tworzeniu gry. Za ich pomocą każdy może tworzyć nowe przedmioty, postaci czy całe poziomy. Tytuł obecny jest na rynku od niecałych dwóch miesięcy, a gracze już zdążyli opracować ponad setkę różnego rodzaju i jakości modów. Większość z nich to drobiazgi – kilka dodatkowych poziomów, parę przedmiotów, inny model postaci czy zwierzaka. Część fascynatów jednak podjęła się znacznie ambitniejszego zadania – uczynienia z „Torchlight” gry wieloosobowej i w chwili, w której to piszę, dysponują już pierwszymi działającymi prototypami rozszerzenia, więc można mieć nadzieję, że z czasem tytuł urośnie do znacznie większych rozmiarów niż z początku zakładali twórcy. Niektóre modyfikacje są zresztą przygotowywane przez członków Runic Games, co jest nieco dziwnym posunięciem, skoro wszelkie usprawnienia można przecież umieścić w darmowych łatkach, do których z reguły łatwiej dotrzeć niż do modów.

Obecnie najnowsza wersja „Torchlight” podpisywana jest numerkiem 1.14, co biorąc pod uwagę krótki czas od premiery dobrze pokazuje, że szybkie tempo prac jednak odbiło się na jakości końcowego produktów. Różnego rodzaju niedociągnięć jest mnóstwo – celowanie jest niedokładne, zwłaszcza w przeciwników stojących na schodach, niektóre czary mają tendencje do zacinania się w najbardziej krytycznych momentach. Warstwa graficzna, mimo że bardzo zgrabna i wyróżniająca się swoim własnym, kreskówkowym stylem, przy większych starciach okazuje się nieczytelna i trudno się zorientować, co tak właściwie się dzieje.

Przy okazji recenzji ‚Borderlands” narzekałem na nudę i schematyczność rozgrywki i wiele podnoszonych wtedy przeze mnie zarzutów można odnieść również do „Torchlight” – fabuła jest ledwie szkicem, zadania są schematyczne i mało urozmaicone i przede wszystkim – ciągle robi się to samo. A mimo to gra Runic Games wciągnęła mnie znacznie mocniej i intensywniej niż dzieło Gearbox. Być może gwóźdź programu tkwi w dostępności – nie trzeba błądzić po pustkowiach czy przejmować się amunicją. W „Torchlight” wszystko dostępne jest niemalże od ręki. Brak może szczególnie widowiskowych starć kompensuje ogólnie wysoki poziom intensywności rozgrywki – przeciwnicy napływają całymi hordami, a na wyższych poziomach trudności trzeba się mocno napocić, aby wyjść cało z opresji. Fascynuje otwarta struktura gry. Można zwiedzać lochy z głównego wątku fabularnego, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby od kupić sklepikarza zwój z zaklęciem portalu prowadzącego do innego, mniejszego lochu – w sam raz na pół godziny radosnego łupienia przeciwników. Z kolei autorzy modów wstawiają do miasta sprzedawców, z następnymi portalami do nowych miejsc. Możliwości dodawania nowych lokacji zdają się być nieograniczone. Dodatkowo po przejściu gry swoje wrota otwierają tzw. Nieskończone Podziemia, które, cóż, są nieskończonymi podziemiami. Pozbawione walk z unikalnymi, potężniejszymi przeciwnikami, ciągną się do granicy wytrzymałości gracza – rzecz dla najbardziej wytrwałych.

„Diablo” to ewenement w historii elektronicznej rozrywki; tytuł, który zdefiniował i wyznaczył ramy gatunku. Każdy kolejny produkt określa się mianem jego klonu. „Torchlight”, mimo że jest znakomitym źródłem rozrywki na dobre kilkadziesiąt godzin, nie jest na tyle dopracowane, aby móc mocniej zapisać się w świadomości graczy czekających na trzecią cześć „Diablo”. Dla Runic Games wydanie „Torchlight” było sposobem na zdobycie marki i środków na następną grę toczącą się w tym samym świecie, tym razem już MMO, więc można mieć pewność, że jeszcze będzie o nich głośno.

Konrad Hildebrand

Ocena: 65%  0% 100% Zalety: Stosunkowo niskie wymagania sprzętowe, klimat, szerokie możliwości modyfikacji, niska cena. Wady: Brak trybu dla wielu graczy, różne uciążliwe błędy związane z celowaniem, małe urozmaicenie zadań. Dla rodziców: Gra jest pełna przemocy, ale dzięki przerysowanej warstwie graficznej nie jest ona zbyt dosłowna. Dodatkowo można wyłączyć wyświetlanie krwi. Wymagania sprzętowe gry Torchlight: Procesor Pentium III 800 GHz, 512 MB pamięci RAM, karta grafiki 64 MB, Windows 2000/XP/Vista. Torchlight, gra cRPG (FPS), od lat 16 (PEGI 16+), w polskiej wersji językowej. Producent: Runic Games. Cena: około 20 dolarów.

Polecamy także:

„Dragon Age: Początek” – recenzja gry

„Venetica” – recenzja gry