„Singularity” – recenzja gry

OSTROŻNE ZABAWY CZASEM

Raven wreszcie pochwalił się własną marką – pierwszą od czasu „Soldier of Fortune” sprzed dekady. To niewątpliwie sprawni rzemieślnicy od tworzenia przyzwoitych strzelanin FPP, a na wartość dodaną „Singularity” wybrali tytułową osobliwość i związane z nią zawirowania czasu. Amerykański oddział specjalny leci na wyspę na Morzu Ochockim, która w połowie ubiegłego wieku była tajnym sowieckim poligonem badań nad substancją wpływającą na czasoprzestrzeń.

Jeden z eksperymentów w 1955 roku skończył się katastrofą, rozległymi zniszczeniami kompleksu i mutacją wszystkiego, co żywe. Po obowiązkowym rozbiciu amerykańskiego śmigłowca gra oddaje w nasze ręce kapitana Nathaniela Renko, którego oczyma obejrzymy bazę. Ponieważ powstała ponad pół wieku wcześniej anomalia wciąż jest aktywna, bohater skacze między „teraz” a „wtedy”, walcząc z ówczesnymi, radzieckimi, strażnikami oraz żołnierzami Specnazu i paskudnymi mutantami.

Gwoździem programu jest znalezienie przez Renko naręcznego manipulatora czasowego. Jego działanie ogranicza się do pojedynczych obiektów albo niewielkich obszarów – to sprytna zagrywka pozwalająca twórcom trzymać swoją zabawkę na uwięzi. Nie pomyśleli o tym choćby autorzy gry „Timeshift”, nieostrożnie roztaczając wizje ogromu możliwości taktycznych płynących z funkcji zatrzymywania, spowalniania i cofania czasu w całym otoczeniu bohatera. W końcu musieli zadać sobie pytanie, kto przewidzi i zaprojektuje reakcje gry na wszystkie pomysły odbiorców. Manipulacje czasem zostały okrojone do wybranych sytuacji, a gracze o rozbuchanych oczekiwaniach poczuli zawód.

 

Raven dla odmiany od dawna zaznaczał, że „Singularity” będzie przede wszystkim strzelaniną, bez piętrowych łamigłówek czasoprzestrzennych. Można tu odmłodzić zniszczoną skrzynkę, by znów zawierała apteczki (bohater nie ma samoodnawialnego zdrowia, co mnie cieszy). Można na nowo ustawić zawalone schody, odczytać to, co ktoś dawno temu napisał na tablicy, albo zamienić przeciwnika w stare, zasuszone zwłoki. Nie ma płynnej regulacji przesunięcia obiektu w czasie, ot, wciśnięcie klawisza i już. Spowalnianie akcji jest z kolei ograniczone do niedużej półkuli. Ta przydaje się do chwilowego uwięzienia i bezpiecznego ostrzelania wrogów albo przejścia między łopatkami wiatraka. Nie ma także obawy o wywołanie paradoksu funkcją przenoszenia przedmiotów i ciskania nimi (w stylu gravity guna z „Half-Life 2”) oraz energetyczną falą uderzeniową, szatkującą wrogów znajdujących się bezpośrednio przed bohaterem.

Reszta czasoprzestrzennych anomalii to elementy raczej fabuły niż mechaniki – występują w chwilach zaplanowanych przez twórców. Duże operacje, takie jak podniesienie z dna zardzewiałego wraku okrętu, wykonujemy sporadycznie i w wyznaczonych miejscach. Szczeliny czasowe, którymi można przejść do tego samego pomieszczenia 55 lat wcześniej (lub na odwrót), są rzadkie i najczęściej przekraczamy je raz, pędząc dalej. Nie ma tu – bo i nie miało być – kreatywnego obmyślania, jak przemeblować otoczenie w przeszłości, by w teraźniejszości otworzyło się przejście albo uruchomiło urządzenie. Od czasu do czasu nad wyspą przechodzi fala przenosząca wszystko między dwoma okresami, a scenki dialogowe półprzejrzystych postaci przesączające się z przeszłości służą do opowiadania historii bazy.

W cieniu anomalii toczy się walka. Specnaz trafia pociskami z podziwu godnych odległości, zmutowane potwory szarżują na bohatera, by potężnie przyłożyć łapskiem, eksplodować albo zniesmaczyć fontanną trzewi. W arsenale Renko znajdują się archetypy broni palnej o podrasowanym wyglądzie. Niektóre także ciekawie zmodyfikowane – granatnik ma funkcję ręcznego toczenia pocisku po ziemi w czasoprzestrzennej kulce. Moim bohaterem rozdania stał się karabin snajperski potrafiący to, czego zawsze pragnąłem – na chwilę spowalniać czas w trakcie celowania lunetą. Przez sporą część gry wkładałem karabin automatyczny do umownej kieszeni i biegałem ze snajperskim. W innych grach byłbym zbyt powolny i niecelny, żeby w ten sposób oczyścić nowe miejsce z żołnierzy, zanim podziurawią mnie jak sito. Tutaj – malina. Jeden strzał, jeden denat, powinienem dostać medal za oszczędność amunicji. A tych przeciwników, którzy podbiegli za blisko, kontrowałem impulsem energii. Niemało radości sprawiła też dostępna sporadycznie pukawka pozwalająca sterować lotem kuli.

Manipulator czasoprzestrzenny dodaje swoje trzy grosze do walki. Bańka czasowa sprawdza się jako przenośna tarcza. Beczki rzucone przez mutantów, granaty i pociski rakietowe żołnierzy można przechwycić w locie i odrzucić. Postarzona betonowa osłona zamienia się w proch, odsłaniając ostrzeliwujących się zza niej przeciwników. Dalsze atrakcje znajdują się w module multiplayer. Drużyna żołnierzy ma do wyboru kilka klas z rozdzielonymi między nie manipulacjami, a drugi team wchodzi w skórę potworów obserwowanych zza pleców. Uczestnicy stosują przeskoki w przestrzeni, chwilową niewidzialność, bądź przejmowanie kontroli nad przeciwnikiem.

Kampania solo umiejętnie zaś dawkuje tempo – po szybkich walkach proponuje napiętą eksplorację, makabryczne wspomnienia po katastrofie z 1955 roku (półprzejrzysty flashback pokazuje alarm w klasie szkolnej, nauczycielkę mówiącą dzieciom, by schowały się pod biurkami – i faktycznie, leżą tam skulone od dekad ciała), czytanie notek, słuchanie taśm, łowienie skrawków informacji z dopieszczonego graficzne otoczenia pełnego komunistycznych symboli. Tu najbardziej widać unoszącą się nad grą inspirację „Bioshockiem”. To kolejna „odrobina więcej” decydująca o tym, że chce się strzelać dalej.

Rafał Belke

Ocena: 80% 0% 100% Zalety: wprowadza anomalie czasoprzestrzenne, nie przestając być rasową strzelaniną. Wady: za mało okazji do czasomanipulowania obiektami o skali okrętu. Dla rodziców: Pegi 18+. Krew się leje, głowy pękają, kończyny odpadają. Bez wątpienia dla dorosłych.  Wymagania sprzętowe gry Singularity: Procesor dwurdzeniowy 2,8 GHz, 1 GB pamięci RAM, karta grafiki 256 MB, 8 GB wolnej przestrzeni na dysku twardym, Windows XP/Vista/7. Singularity, gra FPS na platformy PC, Xbox 360, PS3, od lat 18. Producent: Raven Software; polski wydawca: LEM; cena wersji PC: około 120 zł.

Polecamy także:

„Timeshift” – recenzja gry

„Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena” – recenzja gry

„Cryostasis: Arktyczny Sen” – recenzja gry