„Call of Duty: Black Ops” – recenzja kampanii dla jednego gracza

Łowcy jeleni

O problemach technicznych, trochę jak o wstydliwej chorobie, niewiele się w recenzjach wspomina. Chyba się nie zdarza (poprawcie mnie, jeśli się mylę), by recenzent napisał otwartym tekstem – „program jest niegrywalny i ocenić się go nie da inaczej niż na szkolną pałę”. Bo przecież to przyznanie się do całkowitej bezradności wobec skomplikowanej architektury PC-ta, świadectwo absolutnego lamerstwa w kwestiach banalnych – jak wpisanie odpowiedniego kodu w konsolę gry, żonglerki sterownikami i ustawieniami wydajności kart wszelakich – czy wreszcie (najgorszy z możliwych scenariusz) świadectwo niedoskonałości własnego PC.

Jest zresztą w tej niechęci recenzentów pewne źdźbło racjonalności – co czytelnika obchodzą techniczne kłopoty z moim komputerem, skoro wśród miliarda możliwych konfiguracji może na większości z nich program działa bez zarzutu? Poza tym, recenzja zawieszona w Internecie może żyć jeszcze długo po udostępnieniu przez Treyarch patcha, niwelującego wszystkie programistyczne niedociągnięcia. Czy właśnie dlatego wśród 24 ocen „Call of Duty: Black Ops” (średnia 84/100) zamieszczonych w serwisie Metacritic nie ma ani jednej nieprzychylnej? Jednak dziwnym trafem wśród ocen wystawianych przez użytkowników zdecydowanie dominują te z przedziału 0-3. Czyżby spisek fanbojów „Medal of Honor”?

„Black Ops” w warstwie technicznej jest programem wykonanym po prostu skandalicznie. Crashe, freeze, lagi w trybie multiplayer, na które najczęściej skarżą się użytkownicy, zdarzają się nie tylko na komputerach osobistych, ale też, co jest prawdziwym ewenementem, również na dysponujących zamkniętą architekturą konsolach (użytkownicy PS3 posunęli się tak daleko, że zbierają w Internecie podpisy pod petycją żądającą od wydawcy zwrotu pieniędzy za zakupione egzemplarze).
  
Czy zatem zrecenzowanie tak źle wykonanego programu jest w ogóle możliwe? Czy w ogóle da się go ukończyć? Przymuszony twardą koniecznością, dokonałem obu tych czynów. Niech jednak czytelnik ma na uwadze, że choć staram się nałożyć filtr zmiękczający moją opinię, to jednak dwadzieścia trzy godziny pokonywania kampanii, która nie powinna trwać dłużej niż godzin osiem, z których większość spędziłem restartując komputer, musiały jakoś odcisnąć się na moim do „Black Ops” – nazwijmy to tak – stosunku.

 

Historia opowiedziana w „Black Ops”, o czym wszyscy już wiedzą, toczy się w latach 1961-1968, czyli w trakcie największego natężenia nie takiej znów zimnej wojny. Początek wygląda intrygująco – Alex Mason, najważniejsza postać „Black Ops”, jest przesłuchiwany w sali będącej współczesnym odpowiednikiem średniowiecznej izby tortur. Przymocowany do krzesła skórzanymi pasami, w otoczeniu monitorów wyświetlających ciągi tajemniczych liczb, jest przesłuchiwany i rażony prądem przez śledczych, których nie może zobaczyć. Tu zaczyna się retrospekcja – wymuszona wstrząsami elektrycznymi podróż Masona do czasów i miejsc związanych z tajemnicą, którą śledczy usiłują wydrzeć z zakamarków umysłu bohatera.

   

W ten sposób poznajemy większą część historii, zaczynając od kubańskiej misji, w której Mason i dwaj inni zabójcy z CIA mają zlikwidować znienawidzonego przez United Fruit i mafię Fidela Castro. Zadanie zostaje wykonane połowicznie – okazuje się, że życie stracił jeden z sobowtórów el Comendante, zaś Mason, by uratować kolegów… wyskakuje z pędzącego po płycie lotniska samolotu i z pomocą przeciwlotniczej armaty usuwa przeszkody z pasa startowego. Brzmi głupio? Ależ to dopiero początek opowieści, w której nie takie cuda przyjdzie nam oglądać. Mason spędzi dwa upojne lata na rosyjskiej Kołymie, z której w brawurowy sposób ucieknie – pomocy udzieli mu znany miłośnikom serii weteran Armii Czerwonej Viktor Reznov, owładnięty chęcią zemsty na złowrogim, wyzbytym wszelkich ludzkich uczuć i lojalności wobec Partii generale Dragovichu (skąd oni biorą te rosyjskie nazwiska? Przecież wystarczy książka telefoniczna…).

W tym momencie można już zarzucić wszelką nadzieję, że „Black Ops” będzie pierwszą topową grą, poważnie traktującą niewykorzystany temat zimnej wojny. To oczekiwanie nie było do końca bezzasadne – wszak „World of War” trzymał się blisko historycznego gruntu, a czas, w którym toczy się akcja „Black Ops”, jest już definitywnie dokonany. Panowie z Treyarch i Activision uznali jednak, że te kubańskie kryzysy, berlińskie mury, wojny w Indochinach, sueskie i panamskie kanały, karaibskie przewroty, Golicyn i Philby – reasumując – wszystko, co może kojarzyć się z realnymi działaniami wrogich sobie potęg, jest zbyt mało emocjonujące, by dało się z tego wykroić scenariusz na, powiedzmy, sześciogodzinną kampanię. Do napisania tego dzieła zatrudniono zatem Davida S. Goyera (był on jednym z kilku twórców historii, można go zatem jedynie (w)skazać za współudział), hollywoodzkiego speca od przerabiania komiksów na kinowe blockbustery („Batman Begins”, ale i „Ghost Rider”). I zgodnie z tradycją serii dostaliśmy opowieść z rodzaju „zabili go i uciekł”, w której główną stawką jest przetrwanie zachodniej cywilizacji.

Przyznać trzeba, że rozgrywka nadąża za toczącą się w zawrotnym tempie historią. Pierwszych pięć poziomów jest frontalnym atakiem na wytrzymałość i zdrowy rozsądek gracza – krzywa natężenia akcji wznosi się tak stromo, że „Black Ops” przywołuje skojarzenie z przygodami Strusia Pędziwiatra. To, co zwykle nazywamy „światem przedstawionym”, tu jest jego karykaturą, zaludnioną przez nie znających strachu, ale głupich jak but przeciwników, znikających jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki po przekroczeniu linii działania skryptu. Gra jest, jak na współczesny standard, dość trudna (szczególnie na wyższych poziomach), ale to ten typ trudności, który osiąga się za pomocą umieszczenia punktu zapisu po, a nie przed gwałtownym zagęszczeniem akcji i absurdalnej celności cyfrowych przeciwników.

Ten pik natężenia akcji utrzymuje się aż do końca wietnamskiego etapu gry (bitwa o obóz w Khe Sanh), by dość niespodziewanie opaść. Następne levele są już o niebo lepsze – rozgrywający się w deszczu, wśród gęstej zabudowy Hong-Kongu; nieco niepokojący, szkoda, że tak krótki epizod w podziemnych tunelach w Laosie (w którym możemy się dowiedzieć, że kula z rewolweru Python zawsze urwie przeciwnikowi rękę lub nogę, nawet jeśli trafimy go w głowę), zręcznościowe latanie radzieckim śmigłowcem. A już niezwykle dynamiczny (nawet na tle całej gry) nocny atak na łodzi motorowej, okraszony rozbrzmiewającym w tle „Sympathy For The Devil” jest moim zdaniem najlepszą celownikową sceną całej serii „Call of Duty”. Nieco inaczej prezentuje się niezbyt udany cytat z „Łowcy jeleni” i na siłę doklejona sekwencja tuż przed końcem gry, w której Mason pokonuje długi korytarz, będąca, jak rozumiem, metaforą podróży w głąb własnego umysłu.

Pomijając wpisane w ten typ rozrywki nonsensy (sześćset sztuk amunicji w plecaku, broń nieistniejąca jeszcze w opisywanym czasie) i logiczne płycizny (skąd agent Hudson wiedział w lutym 1968 roku, że rozpoczęta miesiąc wcześniej ofensywa Tet oznacza przegraną USA w wojnie w Wietnamie?), spowolniony do w miarę normalnego tempa drugi etap „Black Ops” jest już dość przyzwoitą grą – rzecz jasna w ramach stworzonego przez serię Call of Duty gatunku „szybciej, szybciej”. O tym jednak może naprawdę przekonać się ktoś, komu cyfrowe bóstwa sprzyjać będą na tyle, by oszczędzić mu opisanej na początku tekstu technicznej zgryzoty.

Wreszcie na koniec – gdyby ktoś zapytał, jak wypadają konkurencyjne wobec siebie „Black Ops” i „MoH 2010”, odpowiedziałbym, że w ogóle nie wypadają. Obie te gry są skierowane do zupełnie różnego rodzaju odbiorców i posługują się zupełnie inną stylistyką. Używając filmowego przykładu – to mniej więcej tak, jakby porównywać ze sobą „Pluton” z „Zaginionym w akcji”.
 
Jan M. Długosz   
   

Ocena: 65% (jeśli program działa) 0% 100% Zalety: gra dla miłośników szybkiego tempa, muzyka. Wady: skandaliczny poziom techniczny programu, brzydka jak na dzisiejsze standardy, fabuła jak z kiepskiego filmu. Dla rodziców: Pegi 18+ Krwawa, okrutna, pełna wulgaryzmów. Minimalne wymagania sprzętowe gry Call of Duty: Black Ops: Procesor Core 2 Duo 2.4 GHz, 2 GB pamięci RAM, karta grafiki z 256 MB (GeForce 8600 GT lub lepsza), 12 GB wolnej przestrzeni na dysku twardym, Windows XP/Vista/7. „Call of Duty: Black Ops”, gra FPS, od 18 lat (Pegi 18+). Producent: Treyarch; polski wydawca: Lem; cena wersji PC: około 120 zł.

Polecamy także:

„Call of Duty: Modern Warfare 2” – recenzja gry

„Medal of Honor 2010” – recenzja kampanii dla jednego gracza

„Battlefield: Bad Company 2” – recenzja gry