„Władca Pierścieni – Podbój” – recenzja gry

Z GRACJĄ OLIFANTA

Tolkienowskie Śródziemie stało się, podobnie jak wiele innych popularnych światów literackich, marką służącą producentom filmów, gier i zabawek do uzyskiwania gigantycznych dochodów. Sukces komercyjny filmowych adaptacji wyreżyserowanych przez Petera Jacksona otworzył nowe możliwości dla twórców gier, zaś potężna machina marketingowa doprowadziła do wielokrotnego wykorzystania licencji w grach. Były wśród nich zarówno tytuły dobre (obie części „Bitwy o Śródziemie”), jak i zupełnie nietrafione, a będące jedynie koniecznymi towarzyszami filmowych produkcji.

Charakterystyczne, że część adaptacji odbiega bardzo daleko od książkowego pierwowzoru  nie tylko fabularnie, ale też poprzez wprowadzanie elementów zmieniających charakter przedstawionego świata. Kulminacją tego trendu jest „Władca Pierścieni – Podbój” – gra akcji, w której kierując żołnierzem z perspektywy trzeciej osoby, uczestniczymy w największych bitwach Wojny o Pierścień.

Koncepcja ta jest pod wieloma względami wtórna, szczególnie zaś przywodzi na myśl obie części „Star Wars: Battlefront”. Jak się okazuje – nie bezpodstawnie, bowiem została stworzona przez ten sam zespół. Czy jednak zastosowane rozwiązania pasują do świata heroicznej fantasy i zapewniają atrakcyjną rozrywkę?

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

Tryb pojedynczego gracza to przede wszystkim dwie kampanie – pierwsza będąca odtworzeniem starć znanych z filmów i zgodna z chronologią „Władcy Pierścieni”, druga zaś umożliwia stanięcie po stronie Saurona i przedstawia jak mogłyby potoczyć się wydarzenia, gdyby Frodo nie wykonał swej misji. Uwagę zwraca głównie filmowość kampanii i zachowanie rozmachu znanego z dzieł Petera Jacksona.

Na początku rozgrywki duże wrażenie robią  bitwy, wiarygodnie odtworzone lokacje i możliwość sterowania nie tylko  jedną z podstawowych klas, ale też okazjonalne wcielenie się w któregoś z bohaterów Drużyny Pierścienia czy nawet drzewiastego giganta – Enta. Jednak po kilku godzinach  coraz wyraźniej widać szwy spajające  produkcję, zaś  nieustająca jatka zaczyna po prostu nudzić.

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

Wtedy też opada czar filmowej rozgrywki, ustępując miejsca nużącej walce z wyśrubowanym poziomem trudności i przekleństwom miotanym pod adresem „sztucznej inteligencji”. Biorąc pod uwagę głupotę komputerowych przeciwników, to tryb szybkiej bitwy, (w istocie rozgrywka na sieciowych mapach przeciwko komputerowym botom i bez otoczki fabularnej), nie ma większego sensu.

W potyczkach uczestniczyć możemy jako wojownik, łucznik, zwiadowca lub mag. O ile pierwsi trzej są kanoniczni dla świata Śródziemia, o tyle ofensywny czarodziej nie pasuje do niego zupełnie – zarówno w książkach, jak i filmach nie ma żadnej wzmianki o rzeszach magów bojowych miotających błyskawice na polu walki, podkreślona jest za to wyjątkowość mocy wykorzystywanych przez Gandalfa i Sarumana.

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

Jeśli dodamy do tego, że każdy wojownik dzierży magiczny miecz, łucznik strzela płonącymi i zatrutymi strzałami, a zwiadowca używa bomb prochowych, to zobaczymy wyraźnie, że nie jest to świat znany z kart powieści. Co gorsza, idzie za tym bardzo słabe wyważenie możliwości poszczególnych klas, przechylające szalę mocno na stronę tych używających broni dystansowych.

Szczególnie razi  to w trybie multiplayer, gdzie wojownicy notorycznie przegrywają z ową mobilną artylerią. Nieciekawe mapy, praktycznie nie zawierające elementów, które można wykorzystać taktycznie, sprowadzają rozgrywkę sieciową do bezmyślnej bitki.

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

I tutaj widać kolejną poważną wadę: o ile w trybie kampanii sterowanych przez komputer żołnierzy jest na ekranie całe mnóstwo, przez co mamy wrażenie uczestniczenia w prawdziwej bitwie, to w trybie multiplayer na jednej mapie grać może  jednocześnie do 32 użytkowników. Powoduje to, że zamiast bitew mamy krótkie potyczki, dalekie od epickiego rozmachu filmów Jacksona.

Każda z klas posiada odmienny zestaw ataków i zdolności aktywowane przyciskami myszy i klawiaturą. Ataki w większości stopniowane są według schematu: szybki i słaby, średni, potężny i wolny. Wyjątkiem tutaj jest Mag, którego najszybszy atak można stopniować pod względem czasu i siły przez przytrzymanie przycisku myszy, zaś inne moce różnią się raczej zasięgiem i obszarem działania.

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

Większość postaci ma również możliwość obrony czy to blokiem, jak wojownicy i zwiadowcy, czy magiczną sferą ochrony przed strzałami i magią w przypadku czarodziejów. W sumie każdy dysponuje 5-6 umiejętnościami, zaś ich użycie można łączyć w kombinacje, zwane tutaj „taktykami”. Wymagają one użycia poszczególnych efektów w odpowiedniej sekwencji, a skutecznie wykonane  nie dają się zablokować. Repertuar ciosów nie jest porażający, chociaż dobrze zachowano odmienność stylów walki.

Opracowanie graficzne stoi na wysokim poziomie jeśli chodzi o modele postaci, a dość przeciętnym w odniesieniu do lokacji. Duże znaczenie ma tutaj szybkość akcji, bo dopóki trwa bitwa, a wokół  lecą ogniste strzały i błyskawice, to nie zwracamy uwagi na niedopracowane mapy. Gdy jednak przyjrzeć się dobrze, okazuje się, że są one nie tylko średnio wykonane, ale i bardzo ograniczone przestrzennie.

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

Muzyce niewiele można zarzucić, dźwięki pasują do jazgotu starcia,  a głos Hugo Weavinga świetnie sprawdza się w narracji przerywników filmowych. Za to głos angielski komentujący rozwój bitwy i wyznaczający nowe cele nie dość, że powtarza wciąż te same kwestie, to jeszcze nieodparcie przywodzi na myśl komentatora sportowego. Niezbyt dobrego, dodajmy.

Podejście do „Władcy Pierścieni – Podboju” zmienia się proporcjonalnie do spędzonych przy nim godzin. Krótkie, choć bardzo wymagające pod względem poziomu trudności kampanie można przejść w jeden wieczór. Im dalej jednak zagłębiamy się w rozgrywkę, tym  częściej dochodzimy do wniosku, że mamy do czynienia z więcej niż jedną łyżką dziegciu w beczce miodu. Wydaje się, że każdej z zalet (epickości kampanii, szybkiej akcji, efektownym bohaterom) towarzyszy co najmniej jedna wada.

Screen z gry Władca Pierścieni – Podbój

Nade wszystko program szybko nam się nudzi, bo ileż można zdobywać kolejne punkty kontrolne wykorzystując bezmyślnie te same kombinacje wciskanych przycisków?

Mimo że tytuł jest w dużej mierze skierowany na multiplayer, to ten aspekt gry jest zdecydowanie mniej dopracowany od trybu kampanii. W ten sposób nowy „LOTR” wpisuje się w kategorię gier, które korzystają z marki Śródziemia nieudolnie, rozmijając się zarówno z magią pierwowzoru jak, i atrakcyjnością realizacji.
 
 
Łukasz Fedorowicz
 

Ocena: 45% 0% 100% Zalety: Szybka akcja, epickie bitwy w trybie kampanii, dopracowane modele postaci, filmowa rozgrywka. Wady: Nużąca powtarzalność, niedopracowany tryb multiplayer, irytujący głos komentatora. Warto wspomnieć też o niezwykle irytującym błędzie: w niektórych momentach gra pyta, czy chcemy w danejs scenie zagrać jako jeden z bohaterów; niestety, przyciski „tak” i „nie” należy wskazać niewidzialnym kursorem – pojawia się on tylko w momencie najechania dokładnie na któryś z napisów. Dla rodziców: Kategoria wiekowa „Od 16 lat” jest w pełni uzasadniona ogromną dawką przemocy. Ciężko znaleźć w tej mało ambitnej „rąbance” jakiekolwiek wartości poza zwyczajną rozrywką. Minimalne wymagania sprzętowe gry Władca Pierścieni – Podbój: System Windows XP/Vista, Procesor Core 2 Duo 2.4 GHz , 1 GB RAM, karta graficzna 256 MB (GeForce 7800 lub lepsza), 6 GB wolnego miejsca na dysku. „Władca Pierścieni – Podbój”, gra akcji (TPP), od lat 16 (PEGI 16+), w polskiej wersji językowej. Cena: 129 zł. Dystrybutor: Electronic Arts

 

Zobacz trailer gry: