„Mirror’s Edge” – recenzja gry

RUN FAITH, RUN!

Na rynku gier wideo nie znajdziemy wielu pozycji tak innowacyjnych jak „Mirror’s Edge”. Szczególnie dziś, kiedy wydawcy starają się unikać ryzyka związanego z wszelkimi nowatorskimi pomysłami.

W niedalekiej przyszłości (niezbyt sprecyzowanej przez twórców), w pewnej metropolii, gdzie każda informacja podlega cenzurze, media pełnią rolę propagandowej tuby, a odrzucenie wolności osobistej jest gwarancją wygodnego bytowania, poza granicą prawa żyją ludzie, którzy powiedzieli „nie” totalitarnemu ustrojowi. Jedną z nich jest Faith, „Sprinterka”, pełniąca rolę posłańca i łączniczki pomiędzy komórkami opozycjonistów. Jej funkcja jest tyleż ważna, co niebezpieczna. Niełatwo jest bowiem przemycać wiadomość w mieście, gdzie każdy krok śledzą oczy Wielkiego Brata.

Pewnego dnia, Kate, bliźniacza siostra Faith (nota bene policjantka, stojąca po przeciwnej stronie barykady) zostaje niesłusznie oskarżona o morderstwo. Bohaterka porzuca wszystkie dotychczasowe obowiązki na rzecz ratowania swojej jedynej rodziny. Pomaga jej Merc, kolega i haker z ruchu oporu, przedzierzgając się w miejskiego nawigatora. To jego głos będziemy słyszeć przez większą część rozgrywki.

Screen z gry Mirror’s Edge

Ciekawy i pomysł, i (do pewnego stopnia) realizacja. W grach typu FPP z reguły wcielamy się w wojownika niosącego zagładę  przeciwnikom. W „Mirror’s Edge”, choć strzelanin nie brak, to jednak  my jesteśmy zwierzyną, a przeciwnik myśliwym.

Electronic Arts trafiło w dziesiątkę, wykorzystując fabularnie coraz  popularniejszy „Le Parkour”. „Sztuka przemieszczania się” jest sportem ekstremalnym, polegającym na błyskawicznym poruszaniu się po zurbanizowanych przestrzeniach z wykorzystaniem wszelkich dostępnych elementów otoczenia.  Parkour został stworzony w latach ’70 ubiegłego wieku przez Francuza  Davida Belle’a,  sam zaś termin ukuł jego przyjaciel Hubert Koundé w 1998 roku. Pojawienie się w następnych latach filmów „Yamakasi – współcześni samurajowie” oraz „13 dzielnica” sprawiło, że ten element kultury francuskich blokowisk został wpuszczony do globalnego obiegu.

Screen z gry Mirror’s Edge

„Parkourowcy” (z franc. „traceurs”) dążą do opanowania sztuki przemieszczania się w każdej sytuacji na terenie ośrodków miejskich (ale i wiejskich). David Belle stworzył bowiem  swą „sztukę” bazując na „Parcours du Combattant”, wojskowej metodzie treningowej na torze przeszkód. 

Celem sprintera w świecie „Mirror’s Edge” jest przetrwanie i wykonanie zadania, można by się zatem spodziewać, że nie ma tu miejsca ani czasu na zbędne popisy. Trzeba jednak przyznać, że Faith porusza się z wielką gracją, a jej zdolność do wyplątywania się z największych nawet tarapatów została pokazana bardzo efektownie. Co ważne, sterowanie w komputerowej wersji „Mirror’s Edge” (wcześniej bowiem ukazała się na konsole Xbox360 i Playstation 3) zostało rozwiązane w kapitalny sposób. Pad nie jest potrzebny, a trzeba mieć na względzie fakt, że podczas rozgrywki musimy często łączyć kilka manewrów.

Screen z gry Mirror’s Edge

W miejskiej gęstwinie czyhają na naszą antylopę różne drapieżniki. Wśród myśliwych znajdują się m.in. policjanci (najmniej groźni) i funkcjonariusze CPF (City Protection Force) chodzący w lekkich białych pancerzach. Najbardziej groźne są elitarne oddziały łudząco podobne do jednostki SWAT. Osobnicy ci noszą na sobie nie tylko ciężki pancerz, ale i używają różnych ciężkich broni, zaczynając od karabinów szturmowych, a kończąc na CKM-ach.

Ucieczki nie ułatwiają również pojawiający się snajperzy, rywalizujący ze sobą o fraga, jakim ma być Faith. Jeśli dodamy do tego często pojawiające się helikoptery, to  wysoki poziom dynamiki rozgrywki mamy zagwarantowany. Gdy wszystkie siły wroga zawodzą, totalitarny reżim jest zmuszony wyciągnąć ostatniego asa w rękawie. Nie będę zdradzać czym jest tajna broń CPF, bo warto to ujrzeć ją na własne oczy.

Screen z gry Mirror’s Edge

Faith prócz tego, że jest świetnym parkourowcem, to jeszcze potrafi się bronić. Umie walczyć wręcz i strzelać. Najsłabszych przeciwników powali kilkoma celnymi uderzeniami pięści lub kopnięciami, a nawet z łatwością ich rozbroić. Wiadomo, że w przypadku zaatakowania od tyłu jest to bułka z masłem, ale w przypadku frontalnej szarży musimy wyczuć moment, gdy przeciwnik będzie chciał nas odepchnąć od siebie. Z reguły na ułamek sekundy broń wroga „zapala się” na czerwono – wtedy szybkim kliknięciem myszki efektownie obezwładniamy prześladowcę. Nie jest to proste, w przypadku nieudanej próby (zwykle po dwóch podejściach) jesteśmy okładani kolbą,  tracimy sporą część energii i ostatecznie zostajemy powaleni na ziemię.

Twórcy gry pokusili się o wprowadzenie trybu bullet time – Faith przez krótką chwilę „koncentruje się”, spowalniając tym samym czas, co daje nam większą szansę na sukces w starciu z wrogiem. Przydatne tylko przy rozbrajaniu. Z reguły przed wrogiem musimy uciekać, lecz niekiedy jesteśmy zmuszeni do zmierzenia się z nim. Nie mamy szans w starciu z grupą funkcjonariuszy CPF – wykorzystując teren musimy odseparować od siebie poszczególnych przeciwników i rozprawić się z nimi indywidualnie.

Screen z gry Mirror’s Edge

Fani FPS-ów z pewnością poczują się pewniej, gdy Faith zdobędzie broń. Nie jest ona mistrzynią w strzelaniu, co jednak nie znaczy, że nie wie jak się to robi. Umie nawet posługiwać się ciężkim karabinem maszynowym, a wtedy – drżyjcie przeciwnicy. Są jednak minusy – broń znacząco ogranicza naszą mobilność i zwinność. O ile z pistoletem da się jeszcze pobiegać bez problemów, to w przypadku cięższych gnatów nie jest to już możliwe. Poza tym Faith nie zbiera amunicji – w momencie opróżnienia magazynku dziewczyna automatycznie  pozbywa się broni.

Z błędnego przekonania trzeba wyprowadzić tych, którzy sądzili, że „Mirror’s Edge” zaoferuje klimat cyberpunkowy. Fakt,  nieco ekscentryczny wygląd bohaterki, design „białych” funkcjonariuszy CPF czy sama wizja totalitarnego świata w społeczeństwie informacyjnym mogła wywrzeć takie wrażenie. Ale nic podobnego – technologia, z jaką mamy do czynienia w grze, jest znana w czasach obecnych.

Screen z gry Mirror’s Edge

Zaskakuje nastomiast klimat gry. Wizualnie miasto przezentuje się na nieskazitelne. Pomijając już piękne panoramy, same ściany budynków, podłogi, a nawet bruk są nieskalanie czyste. Pomieszczenia sterylne, bez grama zanieczyszczeń. Nawet podczas walki zbytnio nie zabrudzimy otoczenia – rozbite szkło co prawda rozsypie się, ale rozstrzelany przedstawiciel aparatu ucisku nie zapaskudzi podłogi.

Przyczyna jest prosta – krew została całkowicie wyłączona! Gra cukierkowymi i jasnymi kolorami czyni miasto pozornie ciepłe w odbiorze. Jego piękno  jest oczywiście iluzją, fałszywym zwierciadłem. Ruch oporu żyje na jego krawędzi i zna prawdziwą, mroczną naturę metropolii. W całej tej nieskazitelnej otoczce pojawiają się również elementy bardziej wyraziste, np. komiksowe cut scenki. Dobór bardziej mrocznej kolorystyki dobrze kontrastuje z tym, z czym mamy do czynienia w głównej osi rozgrywki.

Screen z gry Mirror’s Edge

Niestety, scenariusz nie jest tak dobry, jak można by się spodziewać. Proste i oczywiste błędy w rozwiązaniach fabularnych typu „zabili go i uciekł”, tej zmory hollywoodzkich produkcji, dotknęły i „Mirror’s Edge”. Scenariuszową pustkę potęgują papierowe postacie, co w połączeniu z przesadnie sterylnym klimatem jest drażniące.

Bohaterowie są jak wycięci z jednego szablonu – wyluzowani i obojętni. Irytację pogłębia fatalny polski dubbing, tym bardziej, że nie mamy możliwości wyboru wersji językowej.

Brak dramatyzmu przez lwią część rozgrywki producent próbuje zrekompensować dynamiką. Niestety – chwilami i ona ulega zawieszeniu. Przykładowo podczas „wielkich ucieczek”, gdy pojawiamy się w pomieszczeniu i zastanawiamy się, jak dostać się do szybu wentylacyjnego ustawionego tak, że z instynktownie i z marszu tego nie wykonamy. Faith usłyszy ponaglenia swego pomagiera by się ruszyła, bo zaraz policja wpadnie, a my wciąż kontemplujemy gdzie mamy się wspiąć a następnie odbić od ściany i tak dalej.

Screen z gry Mirror’s Edge 

W takich nerwowych sytuacjach, gdy wielokrotnie podejmujemy akrobatyczne próby pokonania przeszkód, uwidaczniają się drobne, ale jednocześnie drażniące błędy programu. Faith na przykład nie chwyci się czegoś, co ma lekkie zaokrąglenie na brzegach i przez to odrobinę mniejszą średnicę niż jej korpus.

Electronic Arts jest wydawcą na światowym poziomie. Kampanie promocyjne swych produktów przeprowadza w mistrzowski sposób, a ich jakość prezentuje się z reguły całkiem dobrze. Co ważniejsze – ma wiele ciekawych pomysłów, których wielu innych wydawców nie odważyłoby się zrealizować.

Screen z gry Mirror’s Edge

Niestety, zespół EA często swych idei nie potrafi zrealizować w satysfakcjonujący sposób. W „Mirror’s Edge” również to zagubienie i nacisk na formę są łatwo zauważalne. Intensywna rozgrywka i po macoszemu potraktowana fabuła uczyniła grę krótką i bardzo liniową. Fakt, bardzo dobrze rozwiązane sterowanie oraz dynamika rozgrywki znacząco uatrakcyjniają zabawęgrę, ale co z tego?

Nie powrócimy do programu, w którym większość plansz można przejść tylko w jeden sposób. Nie nasycimy się również dodatkowym trybem jej trybem, oferującym wyścig na czas na pojedynczych planszach lub w całej kampanii. Chodzi jedynie o mistrzowskie opanowanie poziomów i ich błyskawiczne przechodzenie. Wszystko to sprawia, że proponowana cena w stosunku do zawartości jest zbyt wygórowana.
 

Aaron Welman

Ocena: 67% 0% 100% Zalety: Pomysł, proste i intuicyjne sterowanie, dynamiczna rozgrywka, samouczek, ścieżka dźwiękowa, grafika, projekty poziomów, design postaci i lokacji, specyficzny klimat. Wady: Liniowa, zbyt krótka, niedocięgnia w fabule, płaskie postacie, chwilami irytujące błędy w mechanice, gra tylko w pełnej polskiej wersji językowej i fatalny dubbing, tryb rzekomo przedłużający rozgrywkę, cena, na dodanej płycie ze ścieżką dźwiękową znajdziemy tylko motyw przewodni i kilka jego remiksów. Dla rodziców: Gra otrzymała klasyfikację PEGI 16+. Choć w grze rzeczywiście nie brakuje brutalności, to nie uświadczymy w niej ani grama krwi. Za to są walory rozwijające – pojawia się wiele elementów zręcznościowych, co poddaje próbie refleks oraz wymusza koncentrację. Nie ma przeciwskazań by zagrała młodsza młodzież, jednakże dzieci będą mieć problemy z dość wysokim poziomem trudności. Minimalne wymagania sprzętowe gry Mirror’s Edge: Procesor 3,0 Ghz, 1 GB RAM, 8 GB HDD, Karta graficzna 256 MB z Pixel Shaderem 3.0 (GeForce 6800, ATI Radeon X1300 lub lepsze). „Mirror’s Edge”, gra akcji (FPS), od lat 16 (PEGI 16+), w polskiej wersji językowej. Cena: 127 zł. Dystrybutor: Electronic Arts

 Zobacz trailer gry: