Tomb Raider Anniversary – recenzja gry

ZWYCIĘSKI POWRÓT LARY

Trawestując znane powiedzenie Marka Twaina można stwierdzić, że pogłoski o śmierci panny Croft okazały się nieco przesadzone.

„Tomb Raider Anniversary” to już trzeci ostatnio wydany (po „The Settlers” i „Another World”) program „rocznicowy”. Co prawda w przypadku „Tomb Raider” obchodzimy właśnie okrągłą, jedenastą rocznicę, ale nie bądźmy drobiazgowi… Nie jest to klasyczny remake, raczej gra inspirowana pierwszą częścią przygód panny Croft.

Fabuła jest taka sama jak w pierwowzorze: Lara Croft zostaje wynajęta przez tajemniczą kobietę o imieniu Natla w celu odnalezienia potężnego, starożytnego artefaktu pochodzącego z Atlantydy. Lara, osoba pozbawiona „akademickich uprzedzeń” (nie wymyśliłem sam tego sformułowania – to cytat z gry), udaje się na poszukiwania trzech części artefaktu.

By je odnaleźć, Lara odwiedzi lokacje w Peru, Grecji i, jakżeby inaczej, Egipcie. Po pokonaniu niezliczonych przedstawicieli ginących i całkiem wymarłych gatunków (wilki, pantery, nietoperze, najemnicy, mumie, centaury a nawet stary znajomy T-rex!) i złożeniu w całość „Dziecięcia Atlantydy” panna Croft odnajdzie wyspę i, oczywiście, uratuje świat od zagłady. W tym miejscu kończą się podobieństwa z pierwszym „Tomb Raiderem”.

Wszystkie poziomy zaprojektowano na nowo – inne są drogi przejścia, sposób poruszania się bohaterki, zagadki i sposób walki. Akcja tradycyjnie rozgrywa się w grobowcach, ukrytych pod ziemią ruinach i skalnych korytarzach, ale na każdej planszy znajdziemy też rozległe i dobrze oświetlone przestrzenie, służące głównie jako areny do walki.

Po wybiciu wszystkich przeciwników warto się tam na chwilę zatrzymać i popodziwiać efekty pracy grafików – kryształowo czystą wodę, grę świateł i mnóstwo architektonicznych detali. Najskromniej pod tym względem wypadają surowe budowle inkaskiej Vilcabamby, najbardziej okazale, oczywiście, Egipt, ze swoimi płaskorzeźbami, posągami i obeliskami. Ale najciekawsze koncepcje graficy Crystal Dynamics zastosowali w greckiej (!) świątyni św. Franciszka (St. Francis Folly – w odniesieniu do architektury słowo to oznacza budowlę ekstrawagancką i frywolną). Czegóż tam nie znajdziemy – romańską bryłę, attyckie kolumny, doryckie bramy, podziemne, zalane wodą bazyliki i bizantyjskie mozaiki – czyli żadnych „akademickich uprzedzeń”.

Sposób poruszania się panny Croft najbardziej przypomina ostatnie części „Perskiego Księcia” – Lara skacze i wspina się po ścianach, wykorzystując gzymsy, szczeliny w murach i skalne półki, do pokonywania dłuższych skoków używa linki z kotwiczką, potrafi biegać po ścianach i świetnie pływa, a robi to wszystko z wielkim wdziękiem. Drogi przejścia z każdym ukończonym levelem stają się coraz bardziej skomplikowane, by pod koniec gry osiągnąć poziom trudności niemal niedostępny dla osobnika posiadającego tylko dziesięć palców u rąk. Do tego na każdej planszy znajdują się miejsca złożone prawie z samych pułapek, które, oczywiście, można dostrzec dopiero, kiedy się w nie wpadnie.

Do walki z licznymi przeciwnikami Lara używa przede wszystkim dwóch słynnych niklowanych pistoletów z niewyczerpanym zasobem amunicji. W trakcie gry można zdobyć inne rodzaje broni palnej: pistolety kaliber 50, dwa Uzi i, jakże by inaczej, shotguna. Pokonanie wrogiej „drobnicy” licznie zamieszkującej plansze „Tomb Raidera” nie sprawia żadnego kłopotu, za to cztery pojedynki z bossami to już zupełnie inna kategoria – bez zrozumienia pewnej zasady, rządzącej tymi walkami, pokonanie ich jest niemożliwe. W całej grze występują tylko dwa rodzaje lokacji: trudne i bardzo trudne. Ale nie ma się co dziwić – „Tomb Raider: Anniversary” to przecież tytuł adresowany głownie do weteranów serii.

„TR: Anniversary” to jedna z najstaranniej wyprodukowanych gier, z jaką miałem do czynienia. Wszystkie elementy: grafika, projekt poziomów, dźwięk i muzyka są najwyższej jakości i pasują do siebie doskonale. Programiści dopracowali kod gry; nie dość, że nawet w wyższych rozdzielczościach program działa bez zacięć, to jeszcze save’y i poziomy ładują się błyskawicznie (co w nowych grach jest raczej wyjątkiem niż regułą).

„Anniversary” – trudna, długa i piękna – nie jest w żadnym wypadku „rocznicową” ramotą. „Tomb Raider” powrócił w wielkim stylu, znów dystansując konkurencję o kilka długości.

Jan M. Długosz

Ocena: 6/6

Zalety: Doskonały, doprowadzony do perfekcji produkt.
Wady: ?

Dla rodziców: „TR: Anniversary” w systemie PEGI został sklasyfikowany, może nieco zbyt ostrożnie, jako program dla graczy co najmniej szesnastoletnich. Czternastolatek poradzi sobie z nowym „TR” bez kłopotu, nie znajdzie też w nim zbyt wielu nieodpowiednich treści. Jednak młodszym odradzam „TR: Anniversary” ze względu na obecne w grze elementy horroru.

Tomb Raider Anniversary, gra akcji, od 16 lat, z polskimi napisami, cena 129,90 zł. Dystrybutor: Cenega.

NARODZINY LARY CROFT

Pierwszy „Tomb Raider” – tytuł, który miał zrewolucjonizować gatunek gier video – ukazał się na rynku w listopadzie 1996 roku. Programiści ze studia Core Design wpadli na pomysł stworzenia gry zręcznościowej, przypominającej platformowe przeboje w stylu pierwszego „Perskiego Księcia”, ale zrealizowanej w pełnym 3D. Coraz większe możliwości komputerów PC i wchodzące właśnie w użycie karty z akceleratorem grafiki umożliwiły realizację tego ambitnego projektu.

Po trzech latach pracy Core Design zaprezentowało coś, czego dotąd nie było – trójwymiarową grę zręcznościową, w której gracz sterował postacią głównego bohatera widzianą z perspektywy trzeciej osoby(TPP). Ten bohater potrafił nie tylko biegać i strzelać, ale też skakać, wspinać się na obiekty, pływać i nawet nurkować. A wszystko to nie w ciasnych, klaustrofobicznych korytarzach, będących standardową scenerią ówczesnych gier, ale w rozległych, obfitujących w szczegóły lokacjach.

Scenarzyści gry szukali inspiracji głownie w przygodach Indiany Jonesa, chcą zatem uniknąć oskarżeń o plagiat głównym bohaterem „Tomb Raider” uczynili angielską arystokratkę, kobietę archeologa – seksowną pannę Croft. Dodajmy – seksowną tylko na pudełku, bo wirtualna panna Croft stworzona została z tak niewielkiej liczby polygonów, że gdyby nie imponujących rozmiarów trójkątne piersi trudno byłoby rozpoznać, jakiej jest płci…

Lara Croft szybko stała się fenomenem, jedyną naprawdę rozpoznawalną wirtualną postacią, uwielbianym przez graczy (zarówno mężczyzn, jak i młode dziewczęta) oraz feministki (mające do panny Croft stosunek często ambiwalentny) symbolem cybernetycznej seksualności oraz… „girls power”. Trzeba przyznać, że trochę to niespójne – jak na przykład pogodzić pogląd o mizoginii twórców postaci Lary Croft z faktem, że jest ona w stanie dokopać (najzupełniej dosłownie) każdemu napotkanemu mężczyźnie?

„Tomb Raider” szybko doczekał się kontynuacji: już w 1997 ukazała się druga część przygód Lary Croft („TR: The Dagger of Xian”), a rok później rozszerzenie do pierwszego „TR”: „Unfinished Bussines” (w USA sprzedawane jako „Tomb Raider Gold”). Następne odsłony realizowano według powyższego wzoru – kolejna część, a rok później rozszerzenie do poprzedniej.

Dziś seria liczy, bez rocznicowego „Anniversary”, siedem tytułów i trzy dodatki. Oczywiście nie wszystkie zostały przyjęte tak dobrze jak część pierwsza. Najgorsze recenzje zebrała „Tomb Raider VI: The Angel of Darkness” (2003), rozgrywająca się nie w grobowcach, ale w podziemiach Paryża i Pragi. Odejście od korzeni serii i ogromna liczba błędów sprawiły, że zaczęto mówić o końcu serii „TR”. Co prawda nie po raz pierwszy…

W efekcie klapy „The Angel of Darkness” Eidos, właściciel praw do „Tomb Raider” odebrał tytuł Core Design i przekazał go nowemu deweloperowi – studiu Crystal Dynamics. Serii ta zmiana wyszła na dobre. W 2006 roku ukazała się, ciepło przyjęta przez fanów „Tomb Raider: Legend”, zaś „Anniversary”, korzystająca z tego samego silnika, to jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza część cyklu. A prace nad „Tomb Raider VIII” już trwają.