„Borderlands” – recenzja gry

GRANICE MARNOTRASTWA

Łączenie cech różnych gatunków gier jest doskonałym sposobem na tworzenie nowej jakości. Czasami jednak to, co dobrze wygląda na papierze, nie sprawdza się w praktyce. „Borderlands” niestety potwierdza tę prawdę, jednocześnie drażniąc nie wykorzystanym potencjałem.

Tym dobrze wyglądającym w teorii pomysłem było połączenie konwencji strzelanki FPP z rozwojem postaci rodem z gier RPG. Niestety studio Gearbox sięgnęło po najbardziej rozwodnione cechy gatunku, prosto z internetowych światów MMO: uproszczone statystyki postaci, szczątkową fabułę, prostackie zadania typu przynieś-zabij-pozamiataj oraz mnóstwo biegania w tę i we w tę. Są to cechy, za które miliony ludzi pokochało „World of Warcraft” czy „Guild Wars”, ale nie sprawdzają się one już tak dobrze w grze akcji widzianej z perspektywy pierwszej osoby.

Screen z gry Borderlands

W typowej grze FPP poziomy są tak skonstruowane, aby każdy z nich różnił się nieco od poprzedniego i przynosił graczowi nowe wyzwania. A przynajmniej go nie nudził. Podobnie jest z dostępnym arsenałem – wiadomo, że na początku będzie strzelał z prostego pistoletu, aby pod koniec dostać ręce błyszczącą armatę miotającą Ostateczne Pioruny Śmierci. Niestety, przez większość czasu spędzonego w „Borderlands” gracz ugania się za bandytami po tym samym, wielokrotnie skopiowanym, obozowisku złożonym z trzech chatek i kilkunastu skrzyń. Na dodatek zmuszony jest do używania tej samej broni. Teoretycznie każda z czterech klas postaci może używać dowolnego rodzaju uzbrojenia, ale przez to, że bonusy otrzymuje jedynie do dwóch z nich, to kończy się to tak, że Łowca od początku do końca będzie wszystkich zabijał karabinem snajperskim, a Żołnierz karabinem szturmowym – sięganie po cokolwiek innego będzie znacznie mniej efektywne.

Screen z gry Borderlands

Jaśniejszym punktem systemu walki są zadające więcej obrażeń trafienia krytyczne – w większości gier RPG są one najzupełniej losowe. W „Borderlands” wymagają od nas wycelowania w określoną cześć ciała przeciwnika. O ile w przypadku humanoidów trafianie w głowę jest oczywistym rozwiązaniem, o tyle skuteczna eliminacja okazów innych gatunków niezbyt urozmaiconej pandoriańskiej fauny wymaga już odmiennych taktyk. Daje to sporo satysfakcji, zwłaszcza w przypadku gry Łowcą, kiedy jednym celnym strzałem snajperki osiągamy to, co Żołnierz mógłby uzyskać opróżniając cały magazynek swojego karabinu.

Wbrew marketingowym zaklęciom o „milionach spluw”, tak naprawdę można na planecie Pandora znaleźć zaledwie siedem ich odmian, w kanonicznych dla FPP rodzajach, m.in. pistolety, snajperki, strzelby, karabiny, wyrzutnie rakiet itd. W obrębie danego typu broń oczywiście różni się statystykami zadawanych obrażeń czy celności, czasem oferuje bonusy w postaci ataków kwasem lub elektrycznością. Cechy te generowane są losowo, ale tak naprawdę snajperką A, o pojemnym magazynku i możliwością podpalenia przeciwnika, będzie się grało niemalże tak samo jak snajperką B, o magazynku mniejszym, ale rażącą wrogów kwasem. Kiedy więc licznik zastrzelonych przeciwników zaczyna pokazywać wynik czterocyfrowy, można odczuć pewne znużenie.

Kolejnym zawodem okazały się być walki z bossami, które polegają na monotonnym uchylaniu się przed ciosami wroga i wyczekiwaniu na odpowiedni moment do oddania celnego strzału. I tak przez kilka minut, bo wiadomo, że poważniejszy przeciwnik dysponuje wyższą liczbą punktów życia. Apogeum jest walka z szefem szefów, która jest najbardziej wypranym z emocji starciem w całej grze.

Screen z gry Borderlands

Czy mimo to „Borderlands” przykuwa do ekranów telewizora? Zdecydowanie tak, ale w ten niedobry sposób, kiedy czuję, że tak naprawdę nie bawię się dobrze i mógłbym ten czas spożytkować inaczej, ale coś pcha mnie naprzód. Jest to tym bardziej dziwne, że gra jest dosyć oszczędna w nagradzaniu gracza za jego trud. „Diablo” czy „World of Warcraft” co chwila zarzucają go a to nowym hełmem, a to mieczem lub pierścieniem, tymczasem „Borderlands” poza bronią daje jedynie tarczę energetyczną, wzmacniacz granatów lub czip modyfikujący pasywne umiejętności postaci. Jak na grę polegającą na walce z hordami przeciwników jest to rozwiązanie wyjątkowo niesatysfakcjonujące. Podobnie jest z umiejętnościami wybranej przez nas klasy postaci – aktywna jest tylko jedna, podstawowa, jak berserkerski szał Bricka, wieżyczka Żołnierza czy tresowany jastrząb Łowcy, ale reszta to już tylko pasywne bonusy, które dają wyraźny efekt dopiero gdy zainwestujemy w nie więcej punktów.

Screen z gry Borderlands

Pech chciał, że równolegle z testowaniem „Borderlands” grałem w demo nowej produkcji Runic Games – „Torchlight”, grę stworzoną przez ekipę odpowiedzialną za pierwsze „Diablo”. I okazuje się, że Gearbox w dostarczaniu frajdy nie dotrzymuje tempa małej, utrzymanej w staromodnej konwencji gry dostępnej na pecetach wyłącznie w cyfrowej dystrybucji. W „Pograniczu” nie ma żadnego wizualnego potwierdzenia rozwoju postaci – od początku do końca wygląda ona tak samo, a nawet najbardziej zabójcza broń może do złudzenia przypominać jej słabszę wersję. A przecież jest coś satysfakcjonującego w widoku zaawansowanego awatara w „Diablo” czy „World of Warcraft” – wielkie świecące miecze, potężne zbroje – czuło się jego moc i siłę.

Screen z gry Borderlands

Ta monotonia walki i uzbrojenia dałaby się jeszcze obronić, gdyby autorzy poświęcili więcej uwagi stworzonemu przez siebie światu. „Borderlands” początkowo kusi klimatem futurystycznego dzikiego zachodu – stonowaną paletą barw, dobrą muzyką, czasem świetnie zaprojektowanymi lokacjami – ale szybko okazuje się, że fabuła jest szczątkowa i sztampowa.  Oczyma wyobraźni widzę, co mogłoby się stać, gdyby za scenariusz odpowiadał Joss Whedon, twórca kosmicznego westernu „Firefly”. Niestety próżne nadzieje. Warto wszakże zauważyć, że Pandora jest ślicznie i stylowo wyrenderowaną górniczą planetą, którą warto zwiedzić, choćby po to, aby zobaczyć kanion, w którym ukrywa się Krom czy wielką koparkę, w której rezyduje Baron Flynt.

Screen z gry Borderlands

Poczucie wszechogarniającej nudy i zażenowanie miałkością fabuły „Borderlands” znikają po podzieleniu ekranu na pół i zaproszeniu do gry znajomej osoby. Wtedy okazuje się, że opowieść nie ma znaczenia, bo liczy się walka, a ta – prowadzona wespół z kilkoma osobami – wreszcie zaczyna być ciekawa i emocjonująca. Przeciwnicy stają się o wiele bardziej wytrzymali, więc trzeba ze sobą ściśle współpracować, właściwie od samego początku gry. „Borderlands” oferuje możliwość przemierzania pustkowi Pandory w towarzystwie maksimum trzech osób, co może dawać pewne wyobrażenie o natężeniu rozgrywki. Jeżeli więc macie duży telewizor albo grupę znajomych, którym znudziło się „Left 4 Dead”, to warto zastanowić się nad tym tytułem. Tym bardziej, że na horyzoncie majaczy płatny dodatek, który ma przynieść nowe lokacje i możliwość postrzelania do zombie.

Grze „Borderlands” zabrakło iskry geniuszu, która spięłaby zaczerpnięte z różnych konwencji elementy w całość interesującą dla wszystkich typów graczy, którzy po nią sięgną. Pojedynczy gracz nie ma czego na Pandorze szukać.

Konrad Hildebrand

Ocena: 60% 0% 100% Zalety: interesująca oprawa graficzna, emocjonująca rozgrywka w trybie dla wielu graczy. Wady: całość niestrawna w trybie dla pojedynczego gracza. Dla rodziców: Dla graczy pełnoletnich (PEGI 18+). Borderlands, gra akcji (FPS), od lat 18 (PEGI 18+). Producent: Gearbox Software, dystrybutor: Cenega. Cena wersji Xbox 360: około 220 zł.

Polecamy także:

„ArmA 2” – recenzja gry

„Bioshock” – recenzja gry

„HALO 3: ODST” – recenzja gry