Orcs Must Die – recenzja gry

Ogrzyna, mięso jak każde inne…

Orki – wiadomo. Pełnią w świecie gier wideo niemal tę samą rolę co zastępy zombie – przeciwnika na tyle antropomorficznego, by jego radosna eksterminacja dawała frajdę, na tyle zielonoskórego, by dać alibi wpojonej nam zasadzie, że (nawet w grach) czujących istot masowo i bezrefleksyjnie krzywdzić nie wypada. Co innego takie właśnie orki – paskudne, zielone, muskularne, obślinione – ich ewidentna odmienność daje nam pretekst do beztroskiej zabawy w palenie, nabijanie, strzelanie, miażdżenie, trucie, rażenie piorunem… Można tak jeszcze długo. Orki mają jeszcze przynajmniej dwie przewagi nad nieumarłymi – są groźniejszym i używającym broni przeciwnikiem, no i w zabawny sposób potrafią komentować niełatwą dla nich codzienność pola bitwy.

Najpierw kilka zdań wyjaśnienia, dotyczących okoliczności wyżej wspomnianej masakry. Bohater, którym przyjdzie nam sterować, jest kimś w rodzaju ucznia czarnoksiężnika, no może raczej bitewnego maga, członka coraz bardziej nielicznego zakonu, broniącego magicznych szczelin. Szczeliny są jedynym łącznikiem pomiędzy zdegenerowanym światem orków, a tym, którego bronią magowie – sielskim, słonecznym, z malowniczymi wioseczkami i ślicznymi miastami, w których mieszkają nadobne dziewice a wróbelki ćwierkają wesoło. Orki, rzecz jasna, usiłują przeleźć przez szczeliny, by siać zniszczenie i pożogę. Na drodze stoją im strzegące szczelin fortece, bronione przez magów bojowych. Bardzo to wszystko bohaterskie i szlachetne, jest tylko jeden haczyk – nasz konkretny mistrz-mag prowadzi narrację zza kadru i zza… grobu, bo, jak wyjaśnia, po tysiącu wygranych bitew poślizgnął się na krwi kobolda i rozbił czaszkę o kamienne schody. Zatem ostatnią zaporą pomiędzy hordami orków a pięknym światem jasnej magii (wróbelki, dziewice) został niespodziewanie jego uczeń, który, zdaniem mistrza, jest po prostu dardanelskim osłem do ósmej potęgi i skończonym kretynem (co potwierdzą dalsze wydarzenia i komentarze naszego bohatera). No i się zaczyna…

Orcs Must Die jest, zgodnie zresztą z zapowiedziami twórców, użytkową hybrydą szlachetnego gatunku Tower Defense i mniej szlachetnego trybu hordy. Rozgrywka na dwóch pierwszych poziomach trudności (trzeci jest początkowo niedostępny) wymaga od nas dwóch aktywności. Po pierwsze, musimy wybrać i rozstawić pułapki (to część TD) w taki sposób, by zadać jak największe straty naszym zielonym przyjaciołom. Oczywiście, ogranicza nas budżet i dostępne sloty, których przybywać będzie w trakcie gry.

Panowie z Robot Entertainment wykazali się wielką kreatywnością w tworzeniu rozmaitych śmiercionośnych wynalazków. Znajdziemy w zestawie rzeczy proste i użyteczne, jak wyskakujące z podłogi kolce czy sadzawki ze spowalniającą orki smołą, wyrzutnie strzałek, ścienne maszynki do orczego mięsa, sprężynowe wyrzutnie, przysłowiowe beczki z prochem… Oczywiście, pułapki można i należy łączyć ze sobą w (jeszcze) bardziej śmiercionośne zestawy. Zresztą, chodzi nie tylko o skuteczność – w Orcs Must Die liczy się także styl.

Po rozstawieniu pułapek uwalniamy hordę, i tu możemy polegać już na naszej zręczności, robiąc użytek z dwóch rodzajów broni (kuszy i miecza) oraz kilku magicznych umiejętności. Nie jest to część gry, która skusić może poważnych strategów – to raczej radosna sieczka lub, wedle preferencji, strzelanina, wymagająca od nas precyzji i szybkości. Tym bardziej, że przeciwnicy z każdym poziomem stają się coraz bardziej wymagający, a poza orkami zaczynają nas atakować potężne trolle (zwykłe, opancerzone, ogniste, lodowe), szybkie choć mało wytrzymałe koboldy, a najwięcej krwi napsują nam ziejące ogniem piekielne nietoperze (tu niezastąpione okażą się sojusznicze elfy uzbrojone w łuki). Naprawdę trzeba się tu uwijać. Na marginesie – na najwyższym poziomie trudności nie ma przerw pomiędzy falami i czasu na rozstawienie pułapek, zatem gra traci tu walor „TD”, zwielokrotniając za to współczynnik „horda”.

Jak zapewne już się zorientowaliście, Orcs Must Die nie jest grą całkowicie serio; prawdę mówiąc, w ogóle nie jest serio. Dość makabryczne (o ile ktoś ma czas się zastanawiać) w swej istocie zadanie zostało przedstawione w konwencji całkowitej zgrywy, i to, co najbardziej zaskakuje, wcale zabawnej, przy czym siłą komiczną popisuje się nie tylko nasz bohater, ale i masowo eksterminowane orki. W potrzymaniu komediowego nastroju wielce przysłużyli się dubbingujący głosy aktorzy (gra jest w pełni spolonizowana), kapitalnie dobrani i wyreżyserowani. Wielkie brawa dla wydawcy, który zdystansował w konkurencji lokalizacji kilka znacznie większych aktualnych premier.

Orcs Must Die, mimo niezależnej proweniencji, prezentuje się więcej niż dobrze. Całość, utrzymana w charakterystycznym, nieco kreskówkowym stylu jest koncepcyjnie spójna, pomysłowa i zwyczajnie ładna, a sam program, niespodziewanie lekki, co może mieć znaczenie dla klientów sklepów elektronicznych, działa bez zarzutu. Gdybym miał koniecznie znaleźć jakieś wady tej znakomitej i zabawnej gry, wskazałbym dwie. Po pierwsze, Orcs Must Die aż się prosi o tryb kooperacji. Po drugie, dwadzieścia cztery zamki-levele to zdecydowanie za mało, by się ogrzyną nasycić. Ale po takim sukcesie można się chyba spodziewać bardziej rozbudowanych DLC, jak i pełnoprawnej kontynuacji. Jedna z największych niespodzianek tego roku i naprawdę świetna zabawa za bardzo rozsądne pieniądze.

Jan M. Długosz