„Bulletstorm” – recenzja gry

Ostra kpina

To zła gra, żerująca na najniższych instynktach, epatująca przemocą i głupotą głównych bohaterów, unurzana w rynsztokowym słownictwie, hołubiąca kiczowi i obficie polana hektolitrami krwi. Taki obraz Bulletstorma sprzedawał nam wydawca, gloryfikując wszystkie elementy, które pretendującym do miana dorosłych nastolatkom kojarzą się z „dojrzałą” rozrywką. Jak to ma się do rzeczywistości?

Tym razem, o dziwo, marketing okazał się niezbyt przesadzony. Gracze otrzymali do rąk dokładnie to, co im obiecano. Tyle tylko, że po kilku godzinach potrzebnych do ukończenia gry okazuje się, że dokładnie to samo znajdziemy w wielu produkcjach, które są zupełnie inaczej pozycjonowane przez wydawców. Wbrew pozorom bestsellerowe Call of Duty niewiele dzieli od Bulletstorma. W obu mamy pretekstową fabułę, obowiązkowe gadki o braterstwie broni i prawdziwej męskiej przyjaźni. W obu trup ściele się gęsto. Epickie walki są na porządku dziennym, a realizm ustępuje miejsca spektakularności i szeroko rozumianej rozrywce. Istnieje jednak znacząca różnica. Dzieło Polaków nie traktuje siebie serio. Bawi się z formą i nie stroni od autoparodii, podczas gdy w Call of Duty wszystko przykrywa ciężki amerykański patos.

Obie gry mają w sobie pokaźną dawkę kiczowatych scenek, sztampowych odzywek i fabularnych banałów. Twórcy Bulletstorma się ich jednak nie wstydzą. Wręcz przeciwnie, zdają się mówić na każdym kroku: „Spójrz jakie to głupie, sztuczne i kiczowate. Wiemy o tym i się tego nie boimy”. Wystarczy przyjrzeć się głównemu motywowi gry – zemście. Dzielni, choć nieokrzesani byli najemnicy metodą japońskich kamikadze taranują ogromny statek wojenny. Ten w płomieniach spada na pobliską planetę. W każdej innej produkcji gracz przeszedłby nad tym do porządku dziennego, uznając, że wyrównanie rachunków z podłym generałem (dowódcą zaatakowanego okrętu) jest czymś naturalnym, zgodnie z zasadą, że cel uświęca środki. Tutaj natomiast może poczuć się nieźle zaskoczony, gdy jego przeciwnik, przedstawiony jako maniakalny psychopata, zwraca uwagę na to, że w katastrofie zginęły setki żołnierzy, których jedynym grzechem było to, że służyli swojemu dowódcy. Zaśmiewając się do rozpuku generał opowiada o tym, jak odebraliśmy synów matkom, mężów żonom, a rodziców dzieciom. Przez moment nawet wydaje się, że ten napakowany adrenaliną wariat ma w sobie więcej empatii niż główny bohater, który teoretycznie powinien być „tym dobrym”.

Takich smaczków pojawia się więcej. Niestety, żeby je zauważyć, trzeba wykształcić w sobie filtr przesiewający zalewające nas z głośników wulgaryzmy, używane z inwencją przedszkolaków przerzucających się „brzydkimi słowami”. Oczywiście kosmiczny najemnik, kontynuator korsarskiej tradycji może, a nawet powinien, rzucać mięsem. Odpowiednio wykorzystane przekleństwa potrafią znacznie ubarwić dialogi, czego przykładem może być choćby Pulp Fiction. Tu jednak pozbawione ładu i składu obelgi są tak bezsensowne, że zamiast śmieszyć, wzbudzają co najwyżej uśmieszek politowania.

Wyczuwa się w tym zabieg celowy, choć nie do końca wiadomo, po co zastosowany. Obrońcy gry mogą dopatrywać się w tym odwołania do kampowej stylistyki, która bazuje właśnie na sztuczności, nieprawdopodobieństwie i przesadzie. Przeciwnicy dojrzą tu pożywkę dla niedojrzałych umysłów, które z radością rzucą się na wszystko, co odstaje od ogólnie przyjętych norm społecznych. Niezależnie od poglądów odbiorcy, natężenie fekalno-seksualnych obscenów w Bulletstormie jest mało strawne. Na szczęście wrażliwi mogą sobie wyłączyć przekleństwa z poziomu menu.

Na tym tle niesławne punkty za efektowne zabijanie przeciwników nie wydają się aż  takim wielkim pogwałceniem zasad. Owszem, w shooterach motyw ten nie był używany, sprowadzając się co najwyżej do wyższego punktowania strzałów w głowę, ale wystarczy sięgnąć do innego gatunku, by zobaczyć, że spektakularne rozprawianie się z przeciwnikami nie jest domeną Bulletstorma. Można przypomnieć sobie leciwego Mortal Kombat, albo historię Kratosa, nota bene również owładniętego chęcią zemsty, w God of War, wydanego na Wii Mad World czy także utrzymaną w kampowej stylistyce, a jednocześnie całkowicie odmienną Bayonettę. Agresywny marketing zrobił swoje, sprawiając, że media spojrzały na tę mechanikę rozgrywki Bulletstorma jak na przekroczenie kolejnych granic, które de facto nie nastąpiło.

Zupełnie inaczej przedstawia się strona techniczna i artystyczna gry. Choć sceny walk w Call of Duty, jak choćby płonący Waszyngton w Modern Warfare 2, potrafią zachwycić, bledną przy tym co pokazali twórcy z People Can Fly. Pierwszym szokiem dla przyzwyczajonych dla jednolitych palet większości współczesnych produkcji oczu jest feeria kolorów, która atakuje niemal od samego początku rozgrywki. Widok planety-kurortu jest naprawdę niezwykły. Odległe wzgórza oklejone przytulonymi do nich wiankami kompleksów wypoczynkowych,miasta rozpadające się na naszych oczach, przypominający dinozaura potwór wielkości kilkunastopiętrowego budynku czy pędząca niczym zerwany z uwięzi diabelski młyn maszyna górnicza robią ogromne wrażenie.

W jednej chwili przedzieramy się przez zawalające się budynki, by w następnej trafić do wraku statku, podziemi, a nawet, co jest szczególnie efektowne, do miniaturowego miasta, w którym czujemy się jak Godzilla. To wszystko, skąpane w miękkim świetle, dopieszczone grą cieni i efektami specjalnymi po prostu urzeka. Aż chciałoby się zatrzymać i podziwiać widoki. Niestety nie jest nam to dane, bo twórcy z wirtuozerią wprawnego dyrygenta serwują nam coraz to intensywniejsze doznania, zmieniając tempo i sposób rozgrywki.

Szybkie pościgi i ucieczki, błyskawicznie zmieniające się miejsca starć, walki z dzikimi atakami grup mutantów, zabawa w kotka i myszkę ze snajperami. Żadna z wydanych ostatnio gier nie potrafi dostarczyć tylu wrażeń. Pod względem designu do tej pory nie ukazała się w Polsce lepsza produkcja.

Twórcy Bulletstorma zrobili grę dla masowego odbiorcy, o czym wielokrotnie przekonywali nas w wywiadach i prezentacjach, i choć zapewniali o jej wyjątkowości i unikatowości, doskonale wpisującą się w obecne standardy. Bez trudu można by sobie wyobrazić produkcję, która na serio opowiada przedstawioną w grze historię, bez obecnego w dziele Polaków dystansu. Mało tego, taka historia zostałaby przyjęta przez społeczność graczy bez zmrużenia oka, bo swoim poziomem nie odbiega od tego, do czego przyzwyczaiły ich inne tytuły. Nie zapominajmy jednak, że Bulletstorm celuje w kampowo-kiczowatą estetykę. Porównanie go z innymi grami naprawdę daje do myślenia, a wnioski z tego płynące nie są zbyt optymistyczne.

Artur Falkowski

Ocena: 75% 0% 100% Zalety: doskonale zaprojektowana rozgrywka, malownicze krajobrazy, oryginalna kolorystyka, spore dawki autoironii. Wady: wulgarne, przesadzone słownictwo. Dla rodziców: Pegi 18+ Gra jest zdecydowanie przeznaczona dla odbiorców dorosłych. Nagromadzenie przemocy i wulgaryzmów czynią ją nieodpowiednią dla młodszych graczy. „Bulletstorm”, gra FPS, od 18 lat (Pegi 18+). Producent: People Can Fly, Epic Games; wydawca: EA; cena wersji PC: około 130 zł.