„Assassin’s Creed Brotherhood” – recenzja gry

Igraszki z historią

Istnieją teorie spisku, które trudno obalić. Ich twórcy z uporem maniaka drążą temat, szukają wszelkich dziur i znajdują wygodną „prawdę”, którą łatają ubytki. W efekcie ciężko zanegować wewnętrzną logikę misternie utkanej teorii wykładanej przez osobę, która ma gotową odpowiedź na każde pytanie. Gorzej, gdy za taką teorię biorą się dyletanci, próbujący wymieszać prawdę z fikcją, losowo żonglować faktami historycznymi, podciągając je na siłę pod swoją tezę. Tak stworzony domek z kart runie, gdy ruszymy choćby jeden element. Tym właśnie jest historia Assassin’s Creed Brotherhood – chwiejną konstrukcją, opartą na niepewnych filarach. Jeśli potraktować ją na poważnie, nie utrzyma się i rozpadnie w oczach. Nie da się też spojrzeć z przymrużeniem oka, bo pełno w niej siermiężnego patosu.

Fabuła, która już w pierwszej części irytowała swoją naiwnością, a w drugiej zaskakiwała  spiskiem na miarę danikenowskich wymysłów, w trzeciej odsłonie nie posuwa się za bardzo do przodu. Służy jedynie usprawiedliwieniu kolejnych, podobnych do siebie misji. Akcja rozpoczyna się tam, gdzie zakończyła się poprzednia część, czyli w podziemiach Kaplicy Sykstyńskiej. Papież Aleksander VI podnosi się po porażce jaką odniósł w walce z florenckim skrytobójcą, należącym do tajnego stowarzyszenia asasynów. Tymczasem nasz bohater po arcyciekawej rozmowie z boginią-kosmitką umyka z Watykanu. Wraca do domu zadowolony z dobrze wykonanego zadania. Niestety, na miejscu czeka go kolejna walka. Willa zaatakowana przez przeważające siły pod przywództwem Cezara Borgii upada, a Ezio wraz z najbliższymi salwuje się ucieczką.

Trafia do Rzymu, który popadł w ruinę pod rządami Borgiów. Dzielny asasyn postanawia się zemścić. A robi to z właściwą skrytobójcom subtelnością: obalając władzę panującego rodu, odnawiając Wieczne Miasto i organizując przewrót niemalże na skalę francuskiej rewolucji. W tym celu poszerza szeregi swojej organizacji, rekrutując adeptów z ulicznej łapanki. Wychodzi z założenia, że każdy, kto walczy ze strażnikami, jest wrogiem Borgiów, gotowym oddać swe życie za mętne ideały asasynów (wszystko jest kłamstwem, wszystko jest dozwolone). Przy okazji zajmuje się renowacją zabytków, a wszystkiego dokonuje biegając w ubraniu, które sprawia, że przy mieszkańcach Rzymu wygląda jak paw wśród gołębi. Jego poczynania nie pozostają niezauważone. Wystarczy zrobić nieco zamieszania, by na ścianach i dachach (sic!) pojawiły się listy gończe. Zerwanie ich to najprostszy sposób na powrót do statusu incognito.

 

Przygody Ezio śledzone są z kolei przez Desmonda, który z odległej przyszłości (2012 rok) niejako cofa się w czasie, korzystając z machiny odtwarzającej pamięć komórkową zawartą w genach współczesnego bohatera. Co ciekawe, spędzając większość czasu na kozetce bohater przejmuje odruchy i kondycję fizyczną swego dalekiego przodka, co pozwala mu skakać po dachach i wspinać się po ścianach niczym szympans.

Z czasem w grze pojawia się coraz więcej niedorzeczności, które trzeba nauczyć się ignorować chcąc dotrwać do napisów końcowych. Jeśli to się uda, można spędzić z nowym Assassinem przyjemnych kilka, kilkanaście godzin. Warunkiem jest jednak odłożenie logicznego myślenia na półkę.

W zamian otrzymujemy nieskomplikowaną zręcznościówkę, w której walki z przeciwnikami przeplatają się z misjami skrytobójczymi. Do dyspozycji oddano nam spory arsenał, począwszy od wysuwanych z rękawa ostrzy, przez miecze, sztylety, a na kuszy, a nawet praprzodku pistoletu skończywszy. Daje to sporo możliwości zabawy, choć z czasem zaczyna nużyć. Po części spowodowane jest to powtarzalną walką, która opiera się głównie na kontrowaniu ciosów przeciwników, po części niewygodnym sterowaniem, które sprawia, że zamiast gonić uciekiniera, wdrapujemy się na płoty czy okoliczne ściany.

Ciekawiej wyglądają elementy platformowe. Szczególnie te, w których musimy odnaleźć drogę w plątaninie słupów, przejść, drabin i wnęk ściennych. Te etapy modelem rozgrywki mocno przypominają serię Prince of Persia. Z tą różnicą, że tam nie musimy ukrywać się przed wrogami, a tu skradanie się za ich plecami jest dodatkowo premiowane.

 

Większość elementów rozgrywki jest jednak doskonale znana fanom serii, ponieważ występowały już w poprzedniej części. Tu je ulepszono lub poddano lekkim modyfikacjom, na przykład pozwalając strzelać z pistoletu w trakcie szermierczych pojedynków albo nieco utrudniając walkę. Nie jest to jednak skok jakościowy, jaki dzielił pierwszą i drugą odsłonę serii. Zmiany są głównie kosmetyczne, choć grze jako całości zdecydowanie wyszły na lepsze. Całkiem nieźle jak na produkcję określaną mianem Assassin’s Creed 2,5.

Trudno jednak oczekiwać rewolucji, skoro gra ukazała się zaledwie rok po premierze poprzedniczki. Twórcy nie mieli czasu na większą ingerencję w silnik ani mechanikę rozgrywki. Dokonali jedynie kilku usprawnień, stworzyli nowe miasto i – to nowość w serii – tryb multiplayer, który wymieniano na pierwszym miejscu mówiąc o najnowszych przygodach Ezio.

O dziwo tryb rozgrywki wieloosobowej nie okazał się stworzonym na siłę. Opracowany jako wirtualne szkolenie agentów Templariuszy – głównych przeciwników Asasynów, wpisuje się w fabułę przedstawioną w kampanii dla jednego gracza. Wykonujemy w nim zabójstwa na zlecenie. Naszym zadaniem jest niezauważone podkradnięcie do sterowanej przez żywego człowieka ofiary i przeprowadzenie egzekucji. Musimy jednak uważać, bo sami jesteśmy celem dla innego gracza. W akcji sprowadza się to nieźle i daje wiele frajdy, może nawet więcej niż sama zabawa Ezio.

Na tle żenującej fabuły i przyzwoitej rozgrywki zadziwiająco dobrze wypada świat przedstawiony. Rzym cieszy oko wąskimi zaułkami, monumentalnymi budowlami i panoramą rozpościerającą się ze szczytów siedmiu wzgórz. Odwiedzając ruiny starożytnego imperium można poczuć się jak w prawdziwym Wiecznym Mieście, nieskażonym jeszcze współczesnością. Przechadzka szczytem Koloseum czy wspinaczka na Łuk Konstantyna dostarczają wiele radości, szczególnie miłośnikom starożytności. Twórcy dość wiernie starali się oddać miejską architekturę renesansowego miasta stojącego na antycznych fundamentach. Nie obyło się jednak bez uproszczeń – na przykład teksty inskrypcji na rzymskich łukach triumfalnych pochodzą z łuku ku czci Trajana, stojącego w rzeczywistości w Benewencie. Abstrahując od tych nieścisłości, żadna inna gra nie pozwala nam odbyć spaceru po historycznym mieście oddanym w takiej skali i z taką liczbą detali.

Miłośnicy wirtualnej turystyki i wielbiciele zręcznościówek z pewnością odnajdą w nowym Assassin’s Creed coś dla siebie, ale ci, którzy wymagają interesującej, wiarygodnej fabuły, dobrze zbudowanych postaci i ciekawych dialogów, poczują się rozczarowani. Szczególnie, że do zdemaskowania nieścisłości wręcz piramidalnych wystarczy zaledwie podstawowa znajomość historii.

Artur Falkowski

Ocena: 70% 0% 100% Zalety: Możliwość odbycia fascynującej wirtualnej wycieczki do renesansowego Rzymu; dobrze zaprojektowane elementy platformowe. Wady: Naiwna fabuła; dość szybko wyczuwalna monotonia starć z przeciwnikami; momentami irytujące sterowanie. Dla rodziców:  PEGI 18+.  Assassin’s Creed Brotherhood, zręcznościowa gra akcji/TPP na konsole na PS3 i Xbox 360, PEGI 18+. Deweloper: Ubisoft, polski dystrybutor: Ubisoft. Cena: około 200 zł.

Polecamy także:

„Assassin’s Creed II” – recenzja gry

Wywiad z producentem „Assassin’s Creed 2”

Assassin’s Creed – recenzja gry