Grzeczna dziewczynka nie chce do nieba

W dyskusji wokół Dante’s Inferno obok entuzjastów szykujących się do walki z Belzebubem wypowiadają się też sceptycy (nef, Szewczyk, louvette) zatroskani losem poematu Dantego, który bezceremonialnie wykorzystano jako pretekst do urządzenia w wirtualnym piekle kolejnej krwawej łaźni. Niektórzy drżącym głosem pytają, jakie jeszcze dzieła literackie twórcy gier zechcą wziąć na warsztat.

O ile wiem, następne w kolejce są Iliada i Odyseja, potem Hamlet oraz Romeo i Julia, później Moby Dick, no i oczywiście Biblia. Już parę lat temu na potrzeby projektu Great Books Games sporządzono stosowną listę lektur wartych „przerobienia”. Nie od dziś wiadomo, że z kulturowego wysypiska śmieci, na którym żyjemy, każdy może zbierać pasujące mu elementy i komponować z nich dowolne kolaże. I tak z Dantego przetrwały „dantejskie sceny”, a z Boskiej Komedii ostał się ideowy kikut w postaci Piekła, czyli lokacji o największym potencjale dramatycznym. O Paradiso powiedzieć tego samego się nie da; zero konfliktów, nie ma z kim walczyć, bo też i o co?

Tym bardziej zadziwia ambicja (desperacja?) twórców projektu z przeciwległego bieguna ideologicznego, którzy postawili na Niebo. W grze pt. Heaven wystąpią m.in.: Archanioł Michał, 24 królów (symbolizujących 12 apostołów oraz 12 plemion Izraela), aniołowie oraz… Almighty God himself, czyli Jezus. Główny bohater, komandor Joshua, wyruszył na pokładzie statku kosmicznego w stronę księżyców Jowisza, ale na skutek kolizji z asteroidą trafił… do Nieba, gdzie spotka ponoć własną babcię w postaci niebianki Axis.

Gdybym zasłużyła na takie Niebo, musiałabym tam zabrać ciemne okulary. Blask bije po oczach niczym w rezydencji nowobogackich, a gospodyni nieodparcie kojarzy mi się z wystylizowaną na lalkę Barbie podrzędną gwiazdką estrady. Dla mnie to szok estetyczny, nawet jeśli strona wizualna gry budzi powszechny zachwyt, a nad projektem pracują graficy tej miary co Stephen Martiniere (Myst 5, Uru) oraz Dylan Cole (Kroniki Riddicka, Powrót Supermana). Co tam graficy, mój marny gust rozmija się z upodobaniami wyższych autorytetów, skoro twórcy powołują się na wersety z Księgi Objawienia, wedle których Niebo (a właściwie Nowe Jerusalem) tak właśnie wygląda: ulice ze szczerego złota, perłowe bramy, jaspisowe mury itd.

Wieloznaczną metaforę, jaką zawsze wydawała mi się Apokalipsa św. Jana, odczytano tu dosłownie i wykorzystano niczym instrukcję budowy miasta. Z pierwszych testów wynika, że z Biblii zaczerpnięto nie tylko opis lokacji, albowiem Genesis Works rzeczywiście próbuje tworzyć gry stymulujące rozwój duchowy chrześcijan (interactive games that stimulate christian spiritual growth).

Na razie Heaven określa się jako adventure, ale do gry przygodowej nie pasuje mi zapowiadana rozgrywka na sześciu poziomach oraz porównanie takich właściwości postaci jak waga, wzrost, prędkość poruszania się. Z drugiej strony miło przeczytać, że ta pląsająca po rajskich ogrodach nimfa waży dobre 140 kg i dopiero w zestawieniu ze stutonowym archaniołem wydaje się filigranową kruszynką.

Niewykluczone, że ostatecznie powstanie z tego jakieś „Niebo-online”, gdzie będziemy mogli się schronić przed troskami codzienności. Gorzej, jeśli Heaven okaże się tzw. action adventure game, podobnie jak wspomniana wyżej Dante’s Inferno, która z grą przygodową ma jeszcze mniej wspólnego niż z Dantem.
 
 
tetelo