„F.E.A.R. 2 – Project Origin” – recenzja gry

STRACH NIE MA OCZU DZIECKA

Zamiast logo Sierry z pierwszej części gry, na „F.E.A.R. 2 – Project Origin” widnieją dwie, coraz bardziej wszędobylskie, zdawało by się, literki „WB”, sygnalizujące udział w przedsięwzięciu medialnego giganta, który nabył Monolith jeszcze podczas pracy nad pierwszą częścią serii. Niezależnie jednak od poziomu zaangażowania Warner Brothers w opracowanie tytułu, poparcie niezbyt pomogło – „F.E.A.R. 2” jest zauważalnie gorszy od pierwowzoru, zaś blada dziewczynka o niezbyt miłym spojrzeniu, która dzięki japońskim horrorom na dobre zadomowiła się w naszej kulturze, tym razem nie jest sama w stanie uratować tytułu.

Fabuła „F.E.A.R. 2 – Project Origin” jest bezpośrednią kontynuacją pierwszej części gry – co ciekawe wątki zaznaczone w dodatkach „Extraction Point” i „Perseus Mandate” nie dają się z nią zintegrować. Akcja zaczyna się mniej więcej trzydzieści minut przed końcem „F.E.A.R.”, zaś gracz wciela się w postać Michaela Becketa, którego oddział Delta Force ma za zadanie pojmać Genevieve Aristide, prezydent niesławnej Armachem Technology Corporation.

Screen z gry F.E.A.R. 2 – Project Origin

Tego rodzaju „zakładka” fabuł jest sama w sobie zabiegiem interesującym, ale w praktyce nie ma żadnego znaczenia dla naszego doświadczenia historii, którą opowiada gra. I dokładnie to samo można powiedzieć o większości pozostałych jej elementów. Owszem, w drugiej połowie na gracza czeka kilka autentycznych niespodzianek (których nie będę zdradzał, bo chociażby dla nich warto przejść przez całość). Z drugiej strony, skrzętnie zbierane przez gracza informacje – w postaci raportów, plików, listów i podsłuchanych rozmów – nie są w stanie wykrzesać autentycznego zaangażowania w historię, przynajmniej ze mnie.

Widać, że developer gry bardzo chciał stworzyć możliwie najbardziej złożony obraz rzeczywistości, w której znajdują się Becket, Alma (to ta, co niemiło patrzy) i pozostałe postacie, ale góra danych dotyczących tajnych eksperymentów nad super-żołnierzami i korporacyjnych spisków nie wystarcza, aby wciągnąć w grę. Tworzenie tzw. „backstory” w ramach gatunku FPS jest na pewno zabiegiem wartym pochwał, ale tym razem się nie udało.

Screen z gry F.E.A.R. 2 – Project Origin 

Graczowi pozostaje więc przemarsz przez rozbudowane przestrzenie i eliminacja (prawie) wszystkiego, co się rusza. Generalnie rzecz biorąc, „F.E.A.R. 2 – Project Origin” radzi sobie na tym polu zupełnie przyzwoicie – okazji do strzelania jest tu aż nadto, chociaż mam wrażenie (nie, żeby dało się to jakoś zmierzyć), że w trybie normalnym gra jest odczuwalnie łatwiejsza od poprzedniczki – poszukiwacze mocniejszych wrażeń będą chyba musieli podkręcić poziom trudności. Niemniej jednak i na tym polu czeka nas kilka rozczarowań. Gra nie spada nigdy poniżej pewnego poziomu, ale po kilku etapach staje się jasne, że różnice pomiędzy wnętrzami są głównie kosmetyczne, zaś one same wymuszają tego samego rodzaju zachowania taktyczne.

Zobacz trailer gry:
 

Owszem, kilka razy gracz zostaje wyprowadzony z dusznych korytarzy i podziemi Armachemu na wolne powietrze (gdzie nasza trasa jest bardzo wygodnie ograniczona przez gruz i ruiny), do stacji metra czy budynku szkoły (która nie do końca jest tylko szkołą), ale takich urozmaiceń jest niewiele, zaś one same nie odbiegają od średniego standardu tego, co robią z nimi inne shootery. Krótko mówiąc – strzela się bardzo przyjemnie, ale rozkłady poziomów bardzo szybko stają się przewidywalne.

Z czysto technicznego punktu widzenia te ostatnie wydają się też nie do końca dopracowane. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda ok (tym bardziej, że częściej krążymy po dosyć ciemnych pomieszczeniach), ale uważniejsza inspekcja wizualiów wykazuje sporo niedoróbek. Tekstury w wielu miejscach są bardzo uproszczone i zdecydowanie nie umacniają poczucia realizmu.

Screen z gry F.E.A.R. 2 – Project Origin

Użycie światła i cienia jest bardzo niekonsekwentne – na niektórych poziomach najmniejsze źródło światła powoduje przepiękną grę profili, podczas gdy na innych nie otrzymujemy nawet najprostszego cienia na ścianie. Pozytywną stroną takiego niedopracowania są niezbyt wygórowane wymagania sprzętowe – gra chodzi zupełnie przyzwoicie z duża liczbą włączonych opcji nawet na systemach, które formalnie nie spełniają wymagań z pudełka.

Szereg niedociągnięć objawia się również w różnych elementach rozgrywki. Przeciwnicy nie należą do szczególnie wymagających – od czasu do czasu potrafią co prawdą zachodzić z boku i chować się za przewróconymi meblami, ale w innych sytuacjach podchodzą nam prosto pod lufę. Sam gracz może też używać stolików i podobnych jako barykady, o czym przypomina nam od czasu do czasu wiadomość na ekranie, ale dzieje się to w takich momentach, że znakomita większość graczy nigdy z tej możliwości nie skorzysta.

Screen z gry F.E.A.R. 2 – Project Origin

Najtrudniejszym przeciwnikiem okazuje się być natomiast sama Alma, która z biegiem czasu zaczyna atakować Becketa. Narzędzia walki, które dostajemy do dyspozycji też nie sprawiają wielkiego wrażenia. Standardowy zestaw karabinów, strzelb, miotaczy ognia i granatów (których wybuchy, trzeba przyznać, są bardzo ładnie zwizualizowane) nie odróżnia „F.E.A.R. 2 – Project Origin” od innych pozycji gatunku. Największym urozmaiceniem jest tu możliwość walki w mechu bojowym – żadnych zaskoczeń, jeśli chodzi o sterowanie bądź trudność, ale obrazy skali zniszczenia, do jakiego są one zdolne przynajmniej częściowo rekompensują sztampowość i tego elementu walki. Pojawiające się co jakiś czas dodatkowe, poboczne zadania typu „znajdź zawór odcinający gaz do rur” świadczą, o tym że developerzy zdają sobie sprawę z korzyści nielinearnej rozgrywki, ale jednocześnie porażają swoją banalnością.

Screen z gry F.E.A.R. 2 – Project Origin

Jedynym elementem, który tak naprawdę ratuje „F.E.A.R. 2 – Project Origin” przed kompetentną przeciętnością jest nastrój. Pomimo wspomnianych wyżej usterek z projektem graficznym, poruszanie się przez ciemne korytarze i świadomość osamotnienia gracza pozostaje doświadczeniem, które może wywołać dreszczyk. Co prawda spektakularnej grozy jest tu niewiele, zaś do przewijających się co jakiś czas przez nasze pole widzenia zjaw (znane z pierwszej części gry) można się niemal przyzwyczaić, ale i tak przynajmniej kilka razy – grając w ciemnym pokoju ze słuchawkami na uszach – podskoczyłem na krześle ze strachu. Na uwagę zasługują również atakujące Becketa wizje – ich zagadkowy surrealizm stanowi interesującą odskocznię od dosyć jednoznacznych labiryntów korytarzy.

Kapitalne znaczenie w budowaniu nastroju odgrywa warstwa dźwiękowa – jedyny bodajże aspekt gry, o którym nie da się powiedzieć ani jednego złego słowa. Nastrojowe, ale i groźne melodie, których okazjonalna nagła orkiestralność zawsze zapowiada nadciągające kłopoty, dalekie krzyki bólu czy bliżej niesprecyzowane odgłosy stworów, których wyglądu lepiej się nie domyślać na podstawie dźwięków, jakie wydają składają się na poczucie bezustannego zagrożenia. Bez wątpienia ścieżka dźwiękowa sprawia, że „F.E.A.R. 2 – Project Origin” chociaż trochę odstaje od bardzo średniackiego poziomu.

Screen z gry F.E.A.R. 2 – Project Origin

Podsumowując, „F.E.A.R. 2 – Project Origin” zdecydowanie nie dorównuje swojej poprzedniczce. Pomimo wszelkich starań, które rzeczywiście widać w konstrukcji samej gry i rozgrywki, gra sprawia wrażenie wysokobudżetowego przykładu do podręcznika „Jak robić sprawne FPS-y” – nigdy nie spada poniżej pewnego przyzwoitego poziomu, ale też jako całość nie oferuje najmniejszego nawet zaskoczenia. Fanom strzelanek grę mogę z czystym sumieniem polecić. Na brak radosnej rozwałki na pewno nie da się tu narzekać – ale sensacji i kultowości nie ma tu w ogóle.
 
 
Paweł Frelik

Ocena: 40%   0% 100% Zalety: Znakomita ścieżka dźwiękowa, dobry klimat, rzetelna próba stworzenia złożonej historii. Wady: Schematyczność poziomów, małe urozmaicenie zadań i typów interakcji z otoczeniem. Dla rodziców: Pozycja wyłącznie dla graczy dorosłych ze względu na przedstawienia przemocy oraz seksualności. Wymagania sprzętowe gry F.E.A.R. 2 – Project Origin: Windows XP, procesor Intel Pentium 4 2.4, 1 GB RAM (dla XP), grafika GeForce FX 6600 / ATI Radeon X700, DVD-ROM, 12 GB wolnego miejsca na twardym dysku, podłączenie do Internetu. F.E.A.R. 2 – Project Origin, gra FPS, od lat 18 (PEGI 18+), w polskiej wersji językowej. Cena: 129,90. Dystrybutor: CD Projekt