Assassin’s Creed – recenzja gry

HISTORYCZNA PORNOGRAFIA

Tak – gry mogą być szkodliwe. „Assassin’s Creed” zadaje gwałt wiedzy historycznej i zdrowemu rozsądkowi.

Akcja „Assassin’s Creed” toczy się jednocześnie w dwóch miejscach i dwóch różnych epokach – w XXI wieku, w laboratorium „bardzo złej korporacji”, gdzieś na zachodniej półkuli oraz pod koniec XII stulecia w Ziemi Świętej.

Twórcy scenariusza wykorzystali w grze teorię „pamięci komórkowej”, według której każda żywa istota nosi (rzekomo) w sobie zakodowane wspomnienia wszystkich swoich przodków. Korporacja, dysponująca urządzeniem o nazwie „Animus”, służącym do odczytywania pamięci komórkowej, porywa i zmusza do współpracy młodego Amerykanina – Desmonda Milesa, w prostej linii potomka XII-wiecznego asasyna o imieniu Altair.

Celem jest odnalezienie potężnego artefaktu, wykradzionego z rąk Templariuszy właśnie przez poddanych Starca z Gór. Zatem pan Miles, choć niechętnie, daje się umieścić w „Animusie” i odbywa podróż w czasie, wcielając się w postać swojego zabójczego przodka.

Sam Altair to zdegradowany za nieposłuszeństwo i sprzeniewierzenie się honorowemu kodeksowi (!) asasyn, pozbawiony na początku rozgrywki większości swoich umiejętności i uzbrojenia. Aby odzyskać utracona pozycję, Altair musi, rzecz jasna, wykonywać coraz trudniejsze zadania zlecane mu przez samego Starca z Gór.

Pierwszą rzeczą, jaka zwraca uwagę po rozpoczęciu „Assassin’s Creed” jest środowisko gry. Zadania wykonujemy w trzech miastach – Jerozolimie, Akce i Damaszku. Każde z nich podzielone jest na dzielnice, do których dostęp uzyskujemy w miarę postępów bohatera (choć słowo „bohater” nie bardzo tu pasuje).

Screen z gry

Miasta, różniące się architekturą, układem ulic i dominującą barwą zastosowaną przez grafików, zamieszkują dosłownie setki postaci niezależnych – przechodnie, kupcy, robotnicy, „święci mężowie”, żołnierze, strażnicy itd. Takiego tłumu NPC-ów nie widziałem jeszcze w żadnej innej grze. Świetnie prezentują się budynki, fortyfikacje, świątynie różnych wyznań, wąskie i kręte uliczki typowe dla orientalnych metropolii, wszystko to ozdobione doskonale dobranymi detalami architektonicznymi.

Rzecz druga – i tu polskiemu dystrybutorowi należą się słowa pochwały – to pełna lokalizacja programu. W roli Altaira wystąpił świetny Jacek Kopczyński, Starcowi z Gór głosu użyczył Daniel Olbrychski, w grze usłyszeć też można Borysa Szyca i Krzysztofa Kowalewskiego, tego ostatniego niestety, tylko w epizodzie.

Rzecz trzecia – wymagania sprzętowe okazały się nie aż tak, nomen omen, zabójcze. Nawet na komputerze z 1 GB RAM i kartą pamięci 256 MB „Assassin’s Creed” działa płynnie i wygląda naprawdę nieźle. Dalej, niestety, nie będzie już tak miło.

W każdym z miast znajduje się ekspozytura sekty asasynów (bez drzwi, z wejściem na dachu, za to z wielkim „logo”, co z pewnością pomaga zadość uczynić wymogom konspiracji) w której Altair musi zameldować się przed rozpoczęciem zadania. Tam otrzymuje pierwsze wskazówki dotyczące „celu” – nieszczęśnika, którego przyjdzie mu zlikwidować. Aby przejść z etapu przygotowań do etapu realizacji, Altair musi przeprowadzić śledztwo (kogoś podsłuchać, kogoś okraść, kogoś innego zabić) oraz zaktualizować mapę, by nanieść na nią wszystkie kluczowe punkty.

Screen z gry

To ostanie jest szczególnie zabawne – asasyn wspina się na jeden z licznych punktów obserwacyjnych, zwykle bardzo wysokich wież strażniczych, minaretów czy kościelnych dzwonnic, by przyjrzeć się dokładnie okolicy. Następnie wykonuje efektowny „skok wiary” – odbija się i leci w dół, by bezpiecznie wylądować na, nieodmiennie postawionym w odpowiednim miejscu wozie z sianem.

Zamiast chodzić po ulicach, nasz asasyn porusza się głównie po dachach budynków, przeskakując zgrabnie nad wąskimi ulicami, co pozwala mu unikać kontaktów z patrolującymi miasto żołnierzami. Wszystko to robi, trzeba przyznać, z kocią zręcznością. Są też zadania dodatkowe – odwiedzenie wszystkich dostępnych punktów obserwacyjnych lub wdawanie się w walki z żołdactwem, napastującym spokojnych mieszkańców, co w przypadku skrytobójcy wydaje się być niezwykle wyrafinowana taktyką.

Po zakończeniu śledztwa Altair wykonuje zadanie główne, czyli likwiduje wskazany cel. Jeśli ktoś liczy, że w tym momencie „Assassin’s Creed” zmieni się w skomplikowaną „składankę” typu „Hitman”, to bardzo się rozczaruje. Altair nieodmiennie dopada swoje ofiary w biały dzień, ignorując zupełnie tłumy świadków, by następnie urządzić rzeź interweniujących strażników. Po wszystkim zaś omija zalegające ulice trupy, by wmieszać się w tłum i nie niepokojony oddalić się z miejsca wydarzeń.

Screen z gry

Jak mu się to udaje? To akurat proste – wystarczy że zwolni kroku, złoży ręce w małdrzyk i już (mimo miecza, sztyletu, kompletu noży do rzucania i kuszy na plecach) staje się niewidoczny dla poszukujących go żołnierzy. Żadnego planowania, żadnego myślenia, tylko szybkie klepanie w klawiaturę. A ponieważ wszystkie zadania wykonywane są wedle tego samego schematu (podróż, miasto, biuro, śledztwo, morderstwo) już za trzecim razem „Assassin’s Creed” zaczyna, po prostu, nudzić.

Walka, niestety, też rozczarowuje – chyba w żadnym innym elemencie programu nie widać tak dokładnie, że „Assassin’s Creed” jest konwersją z gry konsolowej. Po opanowaniu kilku, naprawdę banalnie prostych kombinacji, Altair staje się praktycznie niepokonany i nie ma znaczenia, z iloma przeciwnikami przyjdzie mu się mierzyć.

Reasumując, mimo medialnego szumu wytworzonego głównie przez dewelopera, jest to kolejna, dość przeciętna gra zręcznościowa, udająca zaawansowaną skradankę.

Screen z gry

Nie jest to jednak koniec krytycznych uwag recenzenta wobec „Assassin’s Creed”. Przy każdym uruchomieniu na ekranie pojawia się napis, którego, nawiasem mówiąc, nie możemy w żaden sposób przewinąć: „Gra powstała na kanwie wydarzeń historycznych. Jest to dzieło fikcji, zaprojektowane, opracowane i stworzone przez wielokulturowy zespół wyznający różne wierzenia i religie”. Czemu ma służyć ta deklaracja?

Tłem historycznym (jeśli w ogóle można użyć tu tego słowa) „Assassin’s Creed” są wydarzenia trzeciej krucjaty, rozgrywające się pomiędzy zdobyciem Akki a opuszczeniem Outremer przez Ryszarda Plantageneta, dla swych rycerskich przymiotów zwanego Lwim Sercem (lata 1191-1192).

Tło to dało twórcom scenariusza możliwość posłużenia się modnym ostatnio konceptem – stworzenia pseudo-antyreligijnej opowieści, w której wszelkie zło na świecie wywodzi się z, wynikającej wprost z wiary w Boga, chciwości, fanatyzmu i żądzy władzy. Gdzież znalazłoby się lepsze pole do zaprezentowania takich poglądów niż w historyjce stworzonej „na kanwie” dziejów Ziemi Świętej.

Choć scenarzyści udają, że rozdają ciosy sprawiedliwie, nie oszczędzając nikogo, to jednak łatwo zauważyć, że największą odrazę budzą w nich chrześcijanie i ruch krucjatowy, ucieleśnienie średniowiecznego brutalnego kolonializmu Europejczyków. Rolę szwarccharakterów pełnią tu, oczywiście, zakony rycerskie – Templariusze, pokazywani w grze w ten sam sposób, w jaki w popkulturze prezentuje się SS-manów (patrz trailer) i Szpitalnicy, których Wielki Mistrz (zlikwidowany oczywiście przez dzielnego Altaira), ubrany w skórzany fartuch poplamiony ludzką krwią prowadzi w Akce zbrodnicze eksperymenty medyczne (skojarzenia z doktorem Mengele oczywiste i nieprzypadkowe).

Pomysł, by jako jedynych sprawiedliwych zaprezentować Starca z Gór i jego podwładnych, to już prawdziwe kuriozum. Nie ma tu sensu ani miejsca opisywać historii i ideologii sekty asasynów (zainteresowanych odsyłam do artykułu Sławomira Leśniewskiego „Starcy bez serca„), dość powiedzieć, że nieprzypadkowo słowo asasyn stało się synonimem działającego skrycie mordercy.

Screen z gry

O tym, że zabójcy znajdowali się na samym dnie hierarchii sekty, ani o tym, że celowo uzależniano ich od narkotyków, scenarzyści nie raczyli już wspomnieć. Cała ta opowieść o szlachetnych mordercach i złych, bardzo złych rycerzach chrześcijańskich ignoruje nie tylko kontekst historyczny i elementarną wiedzę, ale nawet zdrowy rozsądek. Nie ma tu żadnej „kanwy historycznej”. To, po prostu, zwykła historyczna pornografia.

Wracając do światopoglądowej deklaracji twórców gry – jakiś czas temu w internecie pojawiła się informacja, że książkowa trylogia, mająca wspierać sprzedaż „Assassin’s Creed” nie zostanie wydana. Steven Barnes, jej niedoszły autor został odwiedzony przez kilku przedstawicieli sekty Ismaeli (spadkobierców asasynów), którzy „zasugerowali, by Ubisoft okazał więcej szacunku ich przodkom” oraz zażądali przedstawienia powieści do akceptacji swojemu duchowemu przywódcy.

Ubisoft, zgodnie z życzeniem Ismaeli, szacunek okazał. Nie okazał go za to, na przykład, wspomnianym Szpitalnikom. Czy dlatego, że od czasu opuszczenia Malty w 1798 roku zakon nie posiada już zbrojnego ramienia, zajmuje się głównie działalnością charytatywną i nie ma zwyczaju podrzynać gardeł swoim przeciwnikom? Myśl tę, po chwili zastanowienia, odrzucam z oburzeniem.

Wszystkie screeny pochodzą ze strony oficjalnej gry „Assassin’s Creed”.

Jan M. Długosz

Dla rodziców: W żadnym przypadku!

Wymagania sprzętowe „Assassin’s Creed”: Procesor dwurdzeniowy Intel 2.6 GHz lub AMD Athlon 64 X2 3800, karta grafiki 256 MB RAM obsługująca Shader 3.0, 1 GB pamięci RAM, 8 GB wolnej przestrzeni na dysku twardym.

„Assassin’s Creed”, gra akcji, pełna polska wersja językowa, od lat 18 (PEGI 18+). Cena: 99,90 zł. Dystybutor: Cenega.