World in Conflict – recenzja gry

LAWINA STALI I OGNIA

„World in Conflict” to wielkie wyzwanie. Przede wszystkim dla kart graficznych.

Nie powinno się zaczynać recenzji gry strategicznej od opisu jej graficznych możliwości, ale w przypadku „World in Conflict” nie ma innego wyjścia. To chyba najbardziej zaawansowany graficznie program, jaki powstał do tej pory na platformę PC. Możliwości silnika Masstech Game Engine są, po prostu, niesamowite. Przez kilka pierwszych godzin aż trudno zwrócić uwagę na takie elementy jak sterowanie, konstrukcja misji czy AI przeciwników.

Samo patrzenie na „World in Conflict” to prawdziwa rozkosz dla miłośnika gatunku: wielkie plansze o zróżnicowanej topografii, szczegółowo odtworzone elementy otoczenia (lasy, budynki, mosty) oraz oddane z największą precyzją modele uzbrojenia. Właśnie z ich powodu każdy powinien odwiedzić tutorial; kiedy rozpocznie się kampania, gwarantuję, że na podziwianie modeli nie będzie już czasu. Tutorial zatem to jedyna okazja w „World in Conflict”, by spokojnie obejrzeć z bliska wozy bojowe Bradley, F-16 czy transportowego Herkulesa.

 
Screen z gry

Budując warstwę fabularną gry programiści z Massive Entertainment posłużyli się metodą stosowaną przez znudzonych historyków, zajmujących się tak zwaną historią kontrfaktyczną. Jako niezbędnej cezury użyto roku 1989 – oto plan administracji prezydenta Ronalda Reagana pokonania „Obozu demokracji ludowej” z pomocą programu Gwiezdnych Wojen powiódł się znakomicie. Niewydolna gospodarka Związku Radzieckiego nie wytrzymała morderczego tempa wyścigu zbrojeń.

ZSRR stanął na skraju ekonomicznej przepaści. Nie doszło jednak do rozpadu obozu komunistycznego. Twardogłowi generałowie odsunęli od władzy zwolenników pierestrojki i w odruchu rozpaczy zaatakowali Europę zachodnią. NATO stanęło do walki, amerykańskie siły niemal w całości zostały zaangażowane w konflikt w Europie. I wtedy wydarzyło się coś, czego nikt się nie spodziewał – Rosjanie dokonali inwazji na Stany Zjednoczone, wyładowując z cywilnych frachtowców dywizje pancerne wprost w sercu Seattle.

Głównym bohaterem „World in Conflict” jest porucznik Parker (nigdy nie zobaczymy jego twarzy), który najpierw wyprowadzi swoje oddziały ze straconego Seattle, by, łącznie w czternastu misjach, walczyć w Stanach, okupowanej przez Sowietów Europie i Rosji.

Screen z gry

Gra nie jest klasycznym RTSem. Nie budujemy tu żadnych struktur, nie produkujemy jednostek, nasze oddziały nie zdobywają doświadczenia. Wszystkie dostępne jednostki (pojazdy opancerzone, czołgi, śmigłowce, piechotę) zostają zrzucone bezpośrednio na pole walki. To, ile ich otrzymamy, zależy od zdobytych punktów dowodzenia. Punkty za utracone jednostki własne powracają do puli (w nagrodę?) i już po chwili możemy zażądać powtórnego dostarczenia nowych. W czasie jednej misji takiej wymiany gracz dokonuje wielokrotnie; obie strony ponoszą w walce ogromne straty i szybko je uzupełniają.

Aby ukończyć misję, trzeba zająć wszystkie zaznaczone na mapie punkty taktyczne, oznaczone białymi (gdy są neutralne), zielonymi (przyjazne) lub czerwonymi (wrogie) kołami. Ich zdobycie umożliwia utworzenie „perymetru” – ciągłej pozycji, którą można ufortyfikować.

Tym, co wyróżnia „World in Conflict” od innych gier jest niesamowite tempo akcji. Oddziały Parkera są dosłownie zasypywane lawiną stali i ognia i na początku rozgrywki naprawdę trudno się zorientować, co należy zrobić. A trzeba odpowiedzieć pięknym za nadobne, czyli uderzyć z maksymalną mocą, nie bawiąc się nadmiernie w skomplikowane manewry taktyczne.

Miłośnikom RTSów w starym stylu się to nie spodoba, ale właśnie z powodu tempa „World in Conflict” należy sklasyfikować jako RTT (Real Time Tactical). Obie strony konfliktu mają możliwość wezwania pomocy taktycznej różnej skali, od ostrzału moździerzowego, ciężkiej artylerii, pocisków rakietowych, nalotów samolotów A10 aż po uderzenia taktycznej broni jądrowej (to naprawdę niesamowity widok).
 
Trailer gry:

Powyższe rozwiązania, które rażą nieco w trybie single, okazują się zaletą trybu multiplayer. Można tu zagrać klasycznie: 1 na 1 lub 2 na 2, ale największą frajdę daje granie zespołowe, w którym każdy z graczy wybiera jeden z rodzajów wojsk (piechota, lotnictwo, czołgi i lotnictwo) i współdziała z pozostałymi w zdobywaniu punktów taktycznych. Wszystkie rodzaje wsparcia, łącznie z bronią atomową, są tu dostępne. Jak wiadomo, tryb multiplayer w każdej grze jest tak dobry, jak dobrzy są gracze. A z tego, co zdążyłem zobaczyć, chętnych do walki po obu stronach nie brakuje…

„World in Conflict” ma, poza niewątpliwymi zaletami, kilka wad: zdarzają się przeźroczyste obiekty, „wiesza się” przy odtwarzaniu filmów i, co gorsza, ma tendencję do wyrzucania z serwerów w trakcie rozgrywki sieciowej. Ale i tak jest bez wątpienia jedną z najlepszych gier tego roku. Jednak pod warunkiem, że ma się bardzo szybką kartę graficzną i jeszcze szybsze palce.

Jan M. Długosz

Ocena: 5,5/6

Zalety: Niesamowita grafika, temat, świetny tryb multiplayer.
Wady: Wysokie wymagania sprzętowe, błędy informatyczne.

Dla rodziców: „World in Conflict” jest programem przeznaczonym dla graczy powyżej szesnastego roku życia, co jest w tym przypadku rozsądną granicą. Jedynym przeciwwskazaniem może być obecne w grze koszarowe słownictwo.

Zalecane wymagania sprzętowe: Procesor 2.5 GHz lub szybszy; 1 GHz RAM; karta grafiki z 256 MB RAM obsługująca DirectX 9.0c i Shader Model 3.0.

World in Conflict, strategia, od lat 16, polska wersja językowa, cena 99,90 zł. Dystrybutor: CD Projekt.