„Max Payne 3” – recenzja gry

Obawy

Baliśmy się tej gry. Z wielu powodów: bo nie robili jej oryginalni autorzy, bo miała dziać się nie w Nowym Jorku lecz Brazylii, bo akcja toczyła się za dnia, bo Max był łysy, bo zapowiadała się widowiskowa strzelanka bez klimatu. A nawet dlatego, że Rockstar jak do tej pory swoje gry na PC wydawał jako wielkie techniczne niedoróbki. „A co, jeśli będzie kicha, jak nowy Duke?”

Z drugiej strony – czekaliśmy na tę grę od 2003, gdy na końcu drugiej części pojawił się napis „Max Payne’s journey through the night will continue”. Czekaliśmy, bo nostalgia to właśnie robi z ludźmi, bo niewiele było dobrych pozycji typu noir, wreszcie – bo pierwsze dwie części były po prostu świetnymi grami ze świetnym bohaterem, i chcieliśmy więcej.

I co się okazuje – obawy się absolutnie nie sprawdziły. Max Payne 3 jest grą rewelacyjną, bez dwóch zdań.

Sao Paulo

To prawda, że akcja przeniosła się z deszczowego czy zaśnieżonego Nowego Jorku do słonecznego Sao Paulo. Ale wcale nie jest z tego powodu mniej mrocznie. To brazylijskie miasto jest najliczniejszym skupiskiem ludzkim w obu Amerykach i jednocześnie ośrodkiem paskudnej biedy. Odrapane nowojorskie kamienice były rajem w porównaniu ze skrajną nędzą, którą oglądamy w najnowszej grze Rockstar. Brazylia ma jeden z najwyższych wskaźników Giniego i tutaj to widać. Max porusza się między dwoma całkowicie różnymi światami, choć fizycznie odległymi od siebie zaledwie o kilka kilometrów. Od luksusowych przyjęć po absolutne niziny społeczne brazylijskich faweli.

Nie dajcie się zwieść screenshotom, na których ubrany w hawajską koszulę łysol spaceruje sobie beztrosko po słonecznym mieście – ta gra jest naprawdę mroczna i pełna drastycznie pokazanego zła. Przy czym to nie jest tak, że zły jest jeden, czy drugi boss mafijnego światka. W „Max Payne 3” zły jest cały świat, cały system, który doprowadza do istnienia takiego społeczeństwa, a potem je bezdusznie eksploatuje. Mało która pozycja elektronicznej rozrywki zawiera tak dosadny społeczno-polityczny komentarz.

Max. Pain to the max.

A bohater? Fabuła nie jest prowadzona liniowo, lecz z retrospekcjami, więc możemy prześledzić losy Maksa od New Jersey, gdzie ubrany w swój nieśmiertelny skórzany płaszcz i kolorowy krawat, spędza popołudnia upijając się do nieprzytomności w barze. Wyrzucony za brutalność i złe zachowanie z policji, nie ma przyjaciół, nie ma nikogo bliskiego, jest skończony. Może się tylko rozczulać nad własnym losem i przyjmować proponowane przez nieznajomych drinki. Prosząc się o kłopoty – a może o śmierć? – wdaje się w awanturę z lokalnymi mafiosami i musi uciekać z kraju. I wbrew pozorom te levele, których akcja toczy się w New Jersey, stanowią bardzo istotny element fabuły: wydaje wam się, że Max był na dnie w poprzednich częściach? Bo musiał wystrzelać jedną czy drugą mafię? To zobaczcie, co mu zaserwujemy w Brazylii. A Brazylia to zupełnie inne kręgi piekieł.

Max z policjanta zamienia się w ochroniarza, ale nawala na każdym kroku. Rozczula się jeszcze bardziej, pogrąża w rozpaczy i pije jeszcze więcej. Oglądamy wrak człowieka, który powoli staje się nie lepszy od tych, z którymi walczy. A przy tym, gdzieś tam pcha go do działania już tylko głupi upór, resztka sumienia i poczucia honoru.

Fabuła

Sama intryga nie jest specjalnie zaskakująca, zwłaszcza jak na kryminał, ale też – prawdę powiedziawszy – nie musi. Kto jest zły, domyślamy się od początku, a jedyne zagadki dotyczą tego, który ze sprzymierzeńców (i kiedy) wbije nam nóż w plecy. Ale mimo tego, opowieść wciąga na te 10-12 godzin rozgrywki (na poziomie łatwym). I jest poprowadzona w prześlicznym filmowym stylu. Samych nieinteraktywnych wstawek jest tu pewnie na jakąś godzinę albo dwie, a i w trakcie grania wszystkie fabularne elementy wydają się niezwykle dopieszczone. Co prawda „Max Payne 3” należy do gatunku „oskryptowanych strzelnic”, gdzie jeden poziom za drugim pokonujemy w wyreżyserowanej kolejności, ale nawet takie drobiazgi jak towarzysze czekający na nasz ruch są świetnie zrealizowane, a ich ponaglające okrzyki prawie się nie powtarzają.

A przy okazji – tutaj też widać kolejny plus przeniesienia akcji do Brazylii. Max nie zna portugalskiego (tak jak pewnie przytłaczająca większość graczy), a w grze praktycznie każda postać woła do niego właśnie w tym języku. To zwiększa poczucie odosobnienia, odrzucenia i niezrozumienia w tym strasznym świecie. Chociaż pewnie pod koniec fabuły każdy gracz będzie już znał przynajmniej kilka tych najważniejszych i najczęściej rzucanych do nas portugalskich zwrotów, z „filho de puta” na czele.

Rozgrywka

Co tu dużo mówić o samym strzelaniu – trzecia odsłona wykorzystuje ten sam motyw co dwie poprzednie: bullet time. I to jest jedna z cech charakterystycznych wszystkich „Maksów”. W najgorętszych momentach możemy spowolnić akcję, żeby uchylić się przed pociskami albo szybko władować kilka kul w większą ilość wrogów. Ciekawostka – nawet w tym spowolnieniu Max umie naciskać cyngiel jak szalony, a jego pociski sięgają wrogów natychmiast. Ale to drobnostka.

Poza tym, „trójka” łączy ze sobą dwa światy strzelanek: przedkonsolowy, gdy nadwyrężone „życie” nie odnawiało się samoczynnie, a grę trzeba było samodzielnie zapisywać i nowoczesny, gdy bohater po przyjęciu kilku porcji ołowiu kryje się na pięć sekund za płotkiem i „odzyskuje zdrowie”. Mamy więc wskaźnik ran, który nie wraca samodzielnie do zera, i trzeba się posiłkować znajdowanymi tu i ówdzie prochami, ale mamy też konsolowy system checkpointów, usprawniony o tyle, że jeśli gra nas złapie na takim checkpoincie w niekorzystnym momencie (np. ciężko rannego albo bez amunicji), to potencjalne kolejne podejścia będziemy startowali z ułatwieniami (wyleczeni, z dodatkowymi prochami itp). Mam wrażenie, że twórcy wybrali najlepsze elementy z obydwu systemów. Zamiast, po staremu, nosić po dziesięć sztuk broni, teraz Max może wybrać sobie dwie lub trzy, w zależności od wielkości. Zamiast wyłazić zza osłon, żeby móc strzelać, teraz może korzystać z systemu zniszczalnych osłon. Praktycznie wszystkie zmiany w stosunku do kanonu są więc na plus.

Gra ma też tryb multiplayer, który wydaje się nawet interesujący, ale powiedzmy sobie szczerze – to jest tytuł, w którym liczy się opowieść dla pojedynczego gracza, a nie deathmatche. Multiplayer jest tylko bonusikiem, a nie clou programu.

Technikalia

Na pececie gra wygląda bardzo szczegółowo, od zniszczonej przez alkohol twarzy i pomiętej marynarki Maksa po elementy scenerii i krajobraz w tle. Co prawda niektóre animacje (tańca!) nie są do końca naturalne, ale za to ruchy postaci w trakcie samej gry są bardzo płynne i robią dobre wrażenie. Dodajmy bardzo dobrą muzykę, w tym przeróżne aranżacje motywu przewodniego, dialogi i udźwiękowienie i zdecydowanie możemy polecić tę grę każdemu, kto szukałby jakiegoś tytułu do zaprezentowania różnic technologicznych między dzisiejszymi produkcjami, a tymi sprzed 10 lat (a przecież swego czasu Max Payne 2 też stał dość wysoko pod tym względem). Jedyną łyżkę dziegciu w całej tej beczce miodu związałbym z niepotrzebną i nadmierną brutalnością killshotów, ale powiedzmy, że jest to po prostu ukłon w stronę recenzentów i redaktorów gamingowych, którzy po prostu uwielbiają takie rzeczy na pokazach prasowych.

A co dla fanów poprzednich części?

„Have no fear, Max is here”, chciałoby się sparafrazować Vladimira Lema. Trójka jest godną następczynią i przypomina wiele aspektów poprzednich części, za które je uwielbialiśmy. Oczywiście bullet time jest wyróżnikiem, którego nie mogło zabraknąć. Ale podobnie jak poprzednio, pojawiają się i cyniczne uwagi z offu i drobne smaczki. Polecam zagrać na każdym pianinie i włączyć każdy dostępny telewizor. Gdy już żałowałem, że nie było odpowiednika genialnych seriali z „dwójki”, a zwłaszcza „Lords and Ladies”, za drugim przejściem trafiłem na… (prawie)stereotypową brazylijską telenowelę. To prawda, brakło troszkę komiksów pomiędzy rozdziałami, ale ich rolę świetnie zagrały wstawki filmowe, bardzo dobrze zrealizowane i chyba lepiej od komiksów wprowadzające w klimat gry.

Podsumowując, to będzie jedna z najlepszych gier w tym roku – ja prawdę powiedziawszy nie spodziewam się żadnego innego wielkiego tytułu, który mógłby przysłonić Maksa, zwłaszcza po przeniesieniu BioShock Infinite na przyszły rok. Polecam bez wahania.

Jakub Gwóźdź

Max Payne 3, gra akcji w perspektywie TPP, od lat 18 (PEGI 18+), na PC, PS3 i Xbox360. Deweloper i wydawca: Rockstar Games, polski dystrybutor: Cenega. Cena wersji PC: 139.90 zł.

Wymagania dla wersji PC: Procesor Quad Core i7 2.8 GHz, 2 GB pamięci RAM (3 GB RAM – Vista/7), karta grafiki z 1 GB (GeForce 480 lub lepsza), 35 GB HDD, Windows XP/Vista/7