„Need For Speed SHIFT” – recenzja gry

Paradigm SHIFT

Historia Need For Speed, serii liczącej kilkanaście już odcinków, to historia syna marnotrawnego, który zapowiadał się wspaniale – co tam zapowiadał, w latach 90. w swojej kategorii po prostu był wspaniały, – ale potem zjechał na manowce, drogą kupna nabył dresy, kark obwiesił łańcuchami, fabryczny zestaw stereo zastąpił tym, co w lesie spadło z kontenera i tak dalej. Z prostej, ale będącej źródłem wielkiej radości ściganki, NFS zamienił się w przykościelny odpust, gdzie zamiast Ducha obecne są tylko zezujące jezusiki – na tak odległy plan zepchnięto istotę samego ścigania, starając się zaspokoić maniakalne skłonności bliżej nieokreślonego grona graczy do gromadzenia nużąco podobnych w prowadzeniu aut i niczemu nie służącego tuningu. Po latach błądzenia NFS wraca jednak na jedyną słuszną drogę.

Elektronicy oddali SHIFT w ręce Slightly Mad Studios, wierzących i praktykujących (ponoć nie tylko wirtualnie) miłośników wyścigów, autorów klasycznego cyklu symulatorów GTR. Formalnie rzecz biorąc jest więc SHIFT dziełem rąk jego własnej konkurencji. Logicznie i historycznie na sprawę patrząc – SHIFT jest konkurentem siebie samego. I w tych paradoksalnych (logika rynku niewiele ma wspólnego z nauką normatywną) zawodach bezkonkurencyjnie wygrywa.

Screen z gry Need For Speed SHIFT 

Wygrywa, po pierwsze, dojrzałym, rzetelnym stosunkiem do rzemiosła prowadzenia wyścigowego auta. Samochody mają wyraźnie różne charakterystyki, wręcz charaktery. Podobnie jak tory, które odtworzono starannie, ale bez aptekarskiej dokładności (dodając tu i ówdzie nieco pieprzu), korzystając ponoć z setek fotografii i zapisów wideo – co, powiadam wam, znakomicie czuć.

Screen z gry Need For Speed SHIFT

Po drugie, wygrywa sprytnym – kierowanym przez jakąś nie do końca przejrzystą, ale sensowną logiką rozmytą – systemem oceny umiejętności zawodnika. We wpływającej na przebieg kariery ocenie kierowcy uwzględniane są więc zarówno mierzalne sukcesy (miejsca punktowane), ale i jego wrodzone bądź rozwijane zdolności. Nagrodzeni zatem zostaną zarówno ci, którzy starannie obliczają optymalne tory pokonywania zakrętów, jak i skore do demolki uliczne drapieżniki. Jest to ewidentny kompromis wobec realizmu świata rzeczywistego (tym większy, że nieskomplikowany i uniemożliwiający samozagładę model uszkodzeń SHIFT nijak się ma np. do arcywyrafinowanego modelu drugiej części DiRT). Ten rodzaj komiksowego uproszczenia oddziaływań pojazdu ze środowiskiem to zapewne jakaś genetyczna skaza całej serii NFS.

 

Szczęśliwie SHIFT ma jeszcze coś, czego konkurencja (jeszcze) nie posiadła. Tylko jak to coś nazwać? System upośledzania percepcji? Model zakłócania postrzegania? Mechanizm przekonywająco symulujący wrażenia, jakich doświadcza prawdziwy kierowca w prawdziwym samochodzie – którego pole widzenia zawęża się dramatycznie wraz ze wzrostem prędkości, kogo siły bezwładności wciskają w fotel podczas przyspieszania, wyrzucają przy hamowaniu i ogłuszają podczas zderzeń. Podziwu godne rozwiązanie, pierwszorzędna realizacja! Zaryzykuję też stwierdzenie, że SHIFT jest pierwszą wyścigownicą, w której widok z kabiny gwarantuje miażdżąco więcej wrażeń i kolosalnie większą kontrolę nad pojazdem niż w przypadku jazdy w każdej innej opcji, pogłębiając wrażenie przysłowiowej immersji.

Screen z gry Need For Speed SHIFT

Tyle kadzenia. Pozostając pod wrażeniem umiejętności i pomysłowości panów ze Slightly Mad Studios należy bowiem przyznać, że w dążeniu do realizmu rozgrywki zatrzymali się wpół (ostatniego) słowa, jakby obawiając się, że tryb dla prawdziwych hardkorów wystraszyłby dotychczasowych miłośników serii. Noszący wiele znamion symulatora SHIFT symulatorem nie jest i basta. Nawet po odłączeniu wszelkich systemów wspomagania, po wyłączeniu podpowiadającego tor jazdy HUD’a, auta pozostają daleko bardziej przyjazne dla użytkownika, niż ma to miejsce w rzeczywistości. Niby drobiazg, ale jednak „zimy żal”… Radość i satysfakcja, których źródłem bywa trywialny zdawać by się mogło akt ruszenia z miejsca bryką z tysiąckonnym motorem – o nie, one w nowym enefesie nie będą naszym udziałem.

Screen z gry Need For Speed SHIFT

Poza tym SHIFT ma tylko jedną zasadniczą, ale za to wielce niepokojącą wadę. Jego kolejne odsłony ładują się skandalicznie wręcz długo, jakby sugerując że jest to cena za miliony linijek kodu do odczytania, megabajty realizmu do skompilowania? Czyżby SHIFT jechał już po bandzie możliwości sprzętu i cierpliwości gracza?

Screen z gry Need For Speed SHIFT

Ale i tak jest dobrze. Powstała solidna, uczciwa, warta swej ceny ściganka – wierna realiom nie tylko na poziomie mechaniki, fizyki i topografii, ale dająca graczowi poczucie pełnego zanurzenia, uczestnictwa w rozgrywce daleko wykraczającej poza prostackie zdobywanie punktów. W kategoriach całego gatunku trudno to uznać za rewolucję, ale spojrzawszy na kręte dróżki, którymi kluczył NFS w przeszłości, jest prawdziwy „paradigm shift”. Wniosek? Odwieczny – niech żywi nie tracą nadziei.

Karol Jałochowski
 
(wszystkie screeny pochodzą ze strony oficjalnej gry)

Ocena: 85%   0% 100% Zalety: Zerwanie z plastikową tradycją serii. Fizyka rzeczywistości. System upośledzania percepcji. Rozmyta logika systemu oceny umiejętności kierowcy. Zdroworozsądkowa wierność odwzorowania pojazdów i torów. Wady: Kaaaaaaaarygodnie długi czas oczekiwania między wyścigami. Brak trybu dla prawdziwych hardkorów. Średniej klasy system zniszczeń. Dla rodziców: Bezpieczna przyjemność dla każdego (Pegi 7+).  Need For Speed: SHIFT: gra (prawie) symulacyjna; od lat 3; platformy – Xbox 360, PC, PS3, PSP; wydawca – Slightly Mad Studios; producent i dystrybutor – Electronic Arts; cena wersji Xbox 360 – około 200 zł.

Polecamy także:

„Colin McRae: DiRT”

„Fuel„

„Pure”