Gry dla dorosłych będą w końcu naprawdę dla dorosłych?

Rzecznik Praw Obywatelskich, Irena Lipowicz, zwróciła w liście do premiera Janusza Piechocińskiego uwagę na problem sprzedaży brutalnych gier dzieciom i młodzieży. Jaki jest jej pomysł na poradzenie sobie z tym procederem?

Wciąż kojarzone z zabawką dla dzieci gry wideo są tak naprawdę tworzone w dużej mierze z myślą o dorosłych odbiorcach. Spora część dostępnych na rynku tytułów skierowana jest do osiemnastolatków, średnia wieku amerykańskiego gracza już dawno przekroczyła natomiast 30 lat. I nie ma w tym nic dziwnego ani tym bardziej złego – gry dołączyły po prostu do innych kierowanych do dojrzałych odbiorców mediów. Zła jest za to sprzedaż tych gier dzieciom i młodzieży.

Katalizatorem pomysłu Rzecznika Praw Obywatelskich było GTA V i zawarte tam sceny tortur

Obowiązujący w Polsce system oznaczeń wiekowych PEGI (Ogólnoeuropejski System Klasyfikacji Gier) pełni jedynie funkcję informacyjną. Z prawnego punktu widzenia oznaczone PEGI 18 GTA V, ze scenami seksu, tortur, powszechną przemocą i wulgarnym językiem bez przeszkód może zostać sprzedane dwunastolatkowi, a sklep czy konkretny ekspedient nie poniesie z tego tytułu żadnych konsekwencji. Co jest przeciwieństwem brytyjskiego ustawodawstwa, gdzie, jak zauważa w swoim liście Lipowicz, „na sprzedawców gier nałożony został obowiązek kontroli wieku kupujących, tak, aby nieodpowiednie dla zbyt młodego gracza pozycje, nie trafiły w jego ręce. Sprzedawcy w Wielkiej Brytanii mogą zostać ukarani grzywną w wysokości 5000 funtów lub do 6 lat pozbawienia wolności za sprzedaż gier oznaczonych PEGI 12, 16 lub 18 osobom nie spełniającym wymagań wiekowych”.

Warto tutaj podkreślić to, co umknęło sporej liczbie poruszających tę sprawę branżowych portali – Rzecznik Praw Obywatelskich nie dąży to wycofania ze sprzedaży brutalnych gier. Jej celem jest jedynie sprzedawanie ich odpowiedniej grupie odbiorców, co nie wydaje się złym pomysłem.

Jeżeli nawet Polska podążyłaby szlakiem wyznaczonym przez Wielką Brytanię, to pozostaje jeszcze kwestia cyfrowej dystrybucji – brak sprzedawcy to przecież brak możliwości sprawdzenia wieku klienta. A w internetowych formularzach wpisać można przecież wszystko. Mimo wszystko idea wydaje się słuszna, a prawne usankcjonowanie ratingu wiekowego gier może skończyłoby utyskiwanie mediów na wirtualną przemoc. Ta była, jest i będzie – tego nie zmienimy, zmienić można jedynie dostęp do niej.

Paweł Olszewski