„James Cameron’s Avatar: The Game” – recenzja gry

PUSZKA Z PANDORĄ

W dwóch słowach o „James Cameron’s Avatar: The Game”? Nie warto. Za krótko? Zatem w trzech. Naprawdę nie warto. Wciąż za mało? Otworzę więc, choć niechętnie, tę puszkę.

Jej zawartość stanowi liniowa jak wzór metra spod Paryża historia pozbawionego cech szczególnych bohatera zwanego Ryder, zmilitaryzowanej osoby płci męskiej lub żeńskiej (do wyboru gracza), który trafia na pokryty lasem deszczowym księżyc zwany Pandorą, by wykonać serię trywialnych zadań na rzecz RDA – korporacji wyzyskującej lokalne zasoby naturalne oraz gnębiącej tubylczą ludność Na’vich. Stopień złożoności owych questów (przynieś, podaj, pozamiataj) idzie w parze z charakterologicznym i werbalnym bogactwem postaci, które przyjdzie bohaterowi napotkać na swojej drodze. Szczęśliwie interakcja między nimi została sprowadzona do absolutnego minimum. Kiedy już interlokutorzy powiedzą, co skryptem zostało przewidziane, nawet posuwając się do użycia przemocy bezpośredniej zdesperowany bohater nie jest w stanie wybudzić ich ze stanu somnambulicznego otępienia.

Skoro o skryptach mowa – gdyby je zebrać, ułożyłyby się w swoiste kuriozarium. Mamy więc dzikie bestie, które jednych bohaterów gryzą, innych bez widocznego powodu oszczędzając; widzimy Nav’ich we wściekłym szale atakujących wraki porzuconych pojazdów (czasem szarżujących też w jakże ułatwiającym sprawną ich eliminację równym szeregu); zastępy niezabijalnych, jak również pojawiających się i znikających jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki postaci (przypadłość ta dotyczy również przedmiotów, dużych i małych) czy wreszcie samochody zapalające się w kontakcie w wodą (tak, tak – H2O). Te i liczne inne fenomeny wirtualnej Pandory podsuwają myśl, że gdyby natura posługiwała się algorytmami choćby minimalnie zbliżonymi do tych, których użyli deweloperzy „Avatara”, nawet Darwin by się w niej nie rozeznał.

 

Techniczny niedorozwój „Avatara” znajduje dopełnienie w grubo ciosanym i odbierającym wszelką frajdę z rozgrywki systemie sterowania bohaterem, mniej niż umiarkowaną możliwością jego kształtowania, oraz żenująco niskiej jakości animacji całości dzieła. Analogicznie jest z poziomem sztucznej inteligencji oponentów. Zachowują się oni tak, jak gdyby instynkt samozachowawczy czy myślenie strategiczne nie były na Pandorze czynnikami wpływającym na zdolność przetrwania.

Gdyby tylko nośność ogólnego zamysłu była na tyle duża, by utrzymać ciężar tych najbardziej podstawowych błędów… Ale tak nie jest. Wprawdzie w pewnej chwili gracz ma możliwość dokonania nacechowanego moralnie wyboru, przedstawicielem której rasy (człowiekiem, czy swoim błękitnym avatarem) będzie kontynuował grę, ale potem nie otrzymuje już żadnej szansy na to, by dać wyraz swym – oczywistym w kontekście rozwoju rozgrywki – wątpliwościom natury etycznej. Mamy więc jednoznacznie cnotliwych Na’vich oraz przedstawicieli Homo sapiens, do których jak ulał pasują słowa prezesa największej obecnie partii opozycyjnej: „Nasi przeciwnicy to strasznie mali ludzie, marni pod każdym względem – intelektualnym i moralnym”. Przystąpienie do dowolnej ze stron oznacza wejście na tę samą w zasadzie ścieżkę, której celem będzie wytępienie napotkanych przeciwników.

Gdyby pokusić się o spisanie grzechów głównych branży gier wideo, „Avatar” dostarczyłby nie poszlak, a twardych dowodów jej winy. Lista jest długa: chciwość, cynizm w wykorzystaniu sprzyjającej koniunktury, niedbałość wykonania, pretensje intelektualne w połączeniu z prymitywizmem ich zobrazowania. Przede wszystkim zaś oburzająco wręcz bezczelny stosunek do tych graczy, którzy ośmieliliby się mieć pytania związane z miałkością rozgrywki. Jak symptomatycznie rzecze jedna z pobocznych postaci gry – pytana przez głównego bohatera o istotę wykonywanej przez niego misji: „Nie przejmuj się szczegółami, nie mamy czasu!” Czyżby te właśnie słowa posłużyły producentom tego kosmicznego bubla – prawdopodobnie usiłującym w pośpiechu ukończyć „Avatara” przed premierą filmu – za myśl przewodnią? 

 

„Avatar” w wersji kinowej stanowi wprawdzie kolejny remake poprawnościowej historii zespolonej ze środowiskiem naturalnym Pocahontas oraz zacnego reprezentanta najeźdźców Johna Smitha (dowód tutaj), i boleśnie uświadamia ograniczenia ludzkiej wyobraźni, która – choć imponująca – stwarzając nowe światy zwykle jedynie ekstrapoluje te dobrze już znane, ale bezsprzecznie wysiłek Jamesa Camerona zwiastuje technologiczną rewolucję w kinie.

Produkt Ubisoftu niczego nie zwiastuje – może poza (oby!) ofensywą producentów niezależnych, którzy, wykorzystując powiększającą się niszę, poza naturalną chęcią zrobienia pieniędzy będą kierowali się również chęcią zrobienia czegoś tak, po prostu, jak należy.

Karol Jałochowski

Ocena: 30% 0% 100% Zalety: Nietuzinkowy świat Pandory, który nie jest jednak dziełem twórców gry, a reżysera filmu. Wady: Wszystkie grzechy główne producentów gier wideo. Pytanie za 10 punktów: Co podkusiło Jamesa Camerona do opatrzenia tego produktu swoim nazwiskiem. Dla rodziców: PEGI 12+. James Cameron’s Avatar: The Game”; gra akcji; platforma: PSP, PS3, Xbox 360; produkcja i dystrybucja: Ubisoft; cena wersji Xbox 360: około 220 złotych.

Polecamy także:

„Assassin’s Creed II” – recenzja gry

„Red Faction: Guerrilla” – recenzja gry

„Batman: Arkham Asylum” – recenzja gry (PC)