Beowulf – recenzja filmu

PIER(W)SI W 3D

„Beowulf” Roberta Zemeckisa: tak może (ale nie do końca powinna) wyglądać przyszłość kina.

Zemeckis (Oskar za „Forresta Gumpa”) postanowił zrealizować film na dwa sposoby – normalnie, czyli w dwóch wymiarach oraz w wersji trójwymiarowej, która jest wyświetlana w sieci kin IMAX (głębia sprawia, że czasami aż trudno spokojnie usiedzieć w fotelu, szczególnie, gdy widzimy lecące z ekranu strzały).

Fabuła filmu powstała w oparciu o najstarszy staroangielski poemat, pochodzący z ok. VII w., jednak scenarzyści – pisarz Neil Gaiman i Roger Avary, współtwórca oskarowego scenariusza do „Pulp Fiction” – potraktowali historię Beowulfa dość swobodnie.

W efekcie otrzymujemy przerobioną historię wikinga, który przypływa do Danii, by pokonać Grendela, potwora mieszkającego nieopodal siedziby króla Hrothgara. Kiedy Beowulf zabija potwora, jego matka zaczyna się mścić. Wojownik postanawia i jej stawić czoła. A co dzieje się dalej, lepiej zobaczyć w kinie (mimo, że trailer już sporo wyjaśnia).

Trailer filmu:


Jednak to nie fabuła jest najważniejsza w tym filmie, lecz doznania trzeciego wymiaru. „Beowulf” jest bowiem w pełni animowany, aktorzy – m.in. Ray Winstone, Anthony Hopkins, John Malkovich, Angelina Jolie – grali ubrani w specjalne kostiumy, z czujnikami m.in. na twarzy, które rejestrowały wszelkie ich ruchy.

Na podstawie zebranych informacji można było stworzyć cyfrowe postaci. Nie trzeba było również tworzyć prawdziwej scenerii i rekwizytów. To wszystko powstało później w komputerze.

Kadr z filmu

Technologia przechwytywania ruchu – performance capture (pierwszy raz użyto ją w 2004 r. w „Ekspresie polarnym” również w reżyserii Zemeckisa) – przez niektórych uważana jest za przyszłość kina, m.in. dlatego, że pozwala decydować o każdym szczególe (np. zmianie kąta widzenia kamery w danej scenie) na każdym etapie produkcji filmu.

Na ekranie widać jednak sztuczność wykreowanych postaci, ich ruchów, mimice. Dotyczy to zarówno przetworzonej gry Anthony’ego Hopkinsa, jak i ciała Angeliny Jolie (chociaż i to cyfrowe robi spore wrażenie). Niewątpliwie jednak dzięki technice przechwytywania ruchu łatwiej zdynamizować akcję, gdyż postaci z łatwością wykonują akrobacje, na które w rzeczywistości nie mogliby sobie pozwolić.

Kadr z filmu

Mimo, że opowieść jest sprawnie i logicznie poprowadzona, nie wiadomo, dla kogo właściwie stworzono ten film. Nie dla dzieci – ze względu na kilka naprawdę krwawych scen, i nie dla dorosłych – bo nieskomplikowana fabuła może ich znudzić. Powstał więc obraz, który pozostawia uczucie niedosytu.

Jednak ze względu na zastosowaną technologię warto obejrzeć „Beowulfa” na dużym ekranie i koniecznie w „trójwymiarze”. W „płaskiej” wersji niczym specjalnym was nie zauroczy. Chyba że cyfrowym biustem Angeliny Jolie.

Wojciech Krusiński
 

Poniżej prezentujemy drugi trailer filmu: