Linia oporu

Paweł miał sześć lat, gdy zniszczył flotę i planetę Robali. Osiem, gdy pociągnął komando elfów do najgłębszych lochów Mordoru. Dwanaście lat, gdy zbudował korporację multigalaktyczną.

Kiedy nie chodził do szkoły – a nawet kiedy chodził, duchem i tak będąc na lekcjach nieobecny – prowadził wojny, stawiał miasta-twierdze, przewodził radom nadzorczym, negocjował pokój między państwami, planował strategie szturmu przez czarne dziury i szczeliny czarnej magii.

W lutym 2010 pani Jane McGonigal mówiła na konferencji TED o tym, jak świat może stać się lepszy dzięki grom komputerowym. Z niemal identycznym pomysłem zmierzył się Jacek Dukaj w „Linii oporu”, powieści otwierającej nowo wydany tom „Król Bólu”.

Oto mamy społeczeństwo wychowane w internecie, na przeróżnych fejsbukach i mmo. Społeczeństwo ludzi, którzy nawet myślą kategoriami gier i społecznościówek.

Popełnił właśnie faux-pas? 10min Social Penalty.
Je jajecznicę przygotowaną przez matkę? Friendly Spells +7.
Współczuje właśnie komuś? +5 Sympathy Link.

A cały czas (gdy o czymś rozmyśla, gdy w czymś uczestniczy, gdy coś się wokół dzieje) zwraca uwagę, jaki soundtrack powinien właśnie mu w duszy zagrać.

I ja, czytelnik, nie mogę nawet rzucić kamieniem, bo przecież też zdarzyło mi się powiedzieć na głos „LOL”, zamiast się zaśmiać (albo chociaż skwitować coś wzruszeniem ramion). Och, już dawno zrobiłem pierwszy krok do piekła „Linii oporu”.

Prywatność? Intymność? LOL. Relikty poprzedniej epoki, w powieści Dukaja życie dzieje się w sieci – w duchu – gdzie w ciągu sekundy od poznania kogoś wiemy o nim wszystko: z kim się zadawał, z kim spał, komu pieniądze dawał, a od kogo brał. A wszystko okraszone zdjęciami, filmami, komentarzem autorskim.

Tymczasem życie w realu – w gnoju – niczego już nie wymaga, ale też niczego już nie jest w stanie zaoferować. Wobec tego ucieka się w ducha, w szlaje – gry fantasy, sf, historyczne, takie, siakie, owakie. Bo tam, w grze, wszystko jest realniejsze, pełniejsze, achievementy bardziej satysfakcjonujące. Może tam chociaż będzie po co żyć?

Zaprawdę, wizja tego, gdzie doprowadzą nas gry komputerowe, jest w „Linii oporu” niepokojąca, nawet przerażająca. Być może przesadzona i miejscami nierealistyczna, na pewno jednak ciekawa i warta poznania.

Fragmenty powieści do przeczytania na oficjalnej stronie Autora: 

Jakub Gwóźdź