„The Sims 3” – pierwsze wrażenia

Dziś premiera jednej z najbardziej oczekiwanych gier tego roku. Do sklepów na całym świece (w Polsce też) trafiła właśnie trzecia część „The Sims”, choć właściwie pisząc o tym programie trudno użyć banalnego słowa „gra”. Simy są bowiem fenomenem – zjawiskiem kulturowym, psychologicznym i socjologicznym. Żaden program nie zrobił jeszcze tak zawrotnej kariery, jak ten prosty (pozornie) symulator ludzkiego życia.

Autorem tej genialnej i jakże prostej idei jest Will Wright, jeden z członków ekskluzywnego i zamkniętego już chyba klubu „game gods”. O popularności „The Sims” najlepiej świadczą liczby – na całym świecie sprzedało się dotąd ponad sto milionów kopii (z czego w naszym kraju ponad milion). Nowa odsłona z pewnością poprawi ten gigantyczny wynik.

Na pierwszy rzut oka w nowej grze nie zmieniło się wiele. Świat Simów tchnie spokojem niespotykanym jak na standardy elektronicznej rozrywki. Zamieszkują go zwyczajni ludzie, zajmujący się najzwyklejszymi rzeczami – pracują, bawią się, jedzą, odpoczywają, śpią. Dla kogoś przyzwyczajonego do ciągłego odpierania najazdów z kosmosu i ratowania ludzkości z wirtualnym karabinem w dłoni – nuda nie do wytrzymania. Ale kiedy bliżej przyjrzymy się życiu Simów okaże się, że może być ono tak fascynujące, jak nasze własne, z tą różnicą, że na egzystencję Sima mamy zdecydowanie większy wpływ, niż na własną.

 

W „The Sims 3” dostajemy najbardziej rozbudowany edytor postaci, jaki został kiedykolwiek stworzony na potrzeby gry komputerowej. Docenią go z pewnością panie, będące główną grupą odbiorców programu. Można wykreować własne wirtualne ciało w zupełnie dowolny sposób, ubrać je, przybrać i przyozdobić na tysiące przeróżnych sposobów. Potem czeka nas część znacznie ciekawsza – nadanie Simowi osobowości (wybieramy z pośród wielu pięć dominujących cech). Decydujemy o jego temperamencie, zainteresowaniach, aspiracjach (czyli – co uczyni go szczęśliwym – szczęście rodzinne czy kariera astronauty?) oraz, uwaga, o tym, czy nasz Sim będzie dobrym czy złym człowiekiem. Wszystko to,  oraz oczywiście nasze postępowanie, będzie decydować o interakcjach z innymi postaciami.

Sterowanie Simem przypomina nieco opiekowanie się dzieckiem (jeść, spać, nawet siusiu) i nie ma w sobie nic z boskiej potęgi znanej graczom rozmiłowanym w innych gatunkach. „The Sims 3” oferuje eskapizm doskonały, co może być nieco niepokojące, ale z drugiej strony nikt nie może zarzucić, że rozgrywka jest liniowa.

Trzeba pamiętać, by nasz podopieczny (Jaś Lebioda, dobry, mól książkowy, miłośnik sportu, policjant z zawodu) wstał rano do pracy, umył się i ładnie ubrał, zjadł śniadanie, pogawędził z kolegami, wyskoczył na siłownię czy basen, pożyczył książkę z biblioteki, umówił się na randkę (oj, strasznie się trzeba napracować, żeby polubiła nas jakaś Sim-dziewczyna). I wszystko to po to, by osiągnąć wyznaczony życiowy cel i… szczęście.

I mimo braku krwiożerczych potworów z kosmosu, wcale nie jest nudno w zjawiskowo pięknym Sunset Valley. Pierwsze wrażenia – zdecydowanie pozytywne.

Jan M. Długosz