Medal of Honor Airborne – recenzja gry

MEDAL OF HONOR – DESANT

Kolejna odsłona „Medal of Honor” – szybka, dynamiczna, klimatyczna.

Tak naprawdę istnieją tylko dwa shootery: „Call of Duty” i „Medal of Honor”. Oba, jak wszyscy wiedzą, są „osadzone w realiach drugiej wojny światowej”. Pozostałe programy FPS stanowią jedynie tło dla tego pojedynku, niemal tak zaciętego jak nadużywane fabularnie starcie na plaży Omaha.

Nic dziwnego, że pojawienie się któregoś z tych dwóch tytułów budzi wielkie zainteresowanie graczy, którzy zadają sobie pytanie: co tym razem wymyślili deweloperzy, żeby przebić konkurencję? No i wymyślili rozwiązanie, którego jeszcze nie było – skok na spadochronie, z możliwością (w miarę) swobodnego wyboru miejsca lądowania. Oczywiście, to nie jedyna atrakcja, jaka czeka na graczy w nowym „Medal of Honor Airborne”.

Sam skok spadochronowy nie jest aż taką wielką frajdą, na jaką wygląda. Trwa krótko, bowiem w celu uniknięcia rozproszenia wojskowi spadochroniarze skakali z małych wysokości (zwykle nie większych niż 800 metrów, w grze zdarza się skok nawet ze 150 metrów). Spadochronem kieruje się dość ciężko, choć po kilku próbach każdemu uda się wylądować mniej więcej tam, gdzie zakładał. Rozwiązanie to ma jedną podstawową zaletę – pozwala wybrać miejsce rozpoczęcia misji, dzięki czemu „Medal of Honor Airborne” jest znacznie mniej liniowy niż inne FPSy.
 

(przykładowy screen z gry)
 
Wybór strefy lądowania umożliwia atakowanie celów z różnych kierunków i przy użyciu różnych taktyk. Można, na przykład, lądować na dachach domów, które świetnie nadają się na stanowiska snajperskie, w bezpiecznych strefach, oznaczonych zielonymi flarami albo, jeśli ktoś ma odwagę, w samym ogniu walki, licząc na zaskoczenie przeciwnika (co zwykle się nie udaje).

Poza skokiem ze spadochronem nie znajdziemy w „Medal of Honor Airborne” wielu innowacji. Można w zasadzie powiedzieć, że w porównaniu z „Pacific Assault” – poprzednią częścią cyklu – „Airborne” jest krokiem w tył. Czyli – we właściwym kierunku. Nie znajdziemy tu ani opcji taktycznych (żadnych rozkazów wydawanych przez gracza drużynie), ani tak irytujących w „Pacific Assault” elementów zręcznościowych (zestrzelić z km-u dwanaście myśliwców Zero w ciągu 45 sekund). „Airborne” jest typowym, rasowym FPSem w starym stylu, w którym gracz stara się w pierwszej kolejności przeżyć, w drugiej wykonać zadanie.

Jedyną nowością, o której warto wspomnieć, jest system rozwijania umiejętności strzeleckich. Jeśli, na przykład, uda nam się wykonać serię wyjątkowo udanych trafień, gracz otrzymuje bonus, jednak tylko do broni, której właśnie użył, np.: podwójny magazynek do Tommy Guna czy przedni uchwyt poprawiający celność.
 

Zobacz trailer gry:

 

Każdy spadochroniarz w „Airborne” ma do dyspozycji trzy sztuki broni: podstawową, przeważnie pistolet maszynowy lub karabinek M1, dodatkową, np. karabin snajperski albo strzelbę gładkolufową oraz osobistego Colta M1911, który często pełni rolę ostatniej deski ratunku, ma bowiem, jako jedyny, nielimitowaną ilość amunicji. Znajdziemy w grze oczywiści i inne typy broni – niemieckie Gewehr 43, MP 40 i StG44 (to ten, który, najzupełniej przypadkowo, do złudzenia przypomina Automat Kałasznikowa) a nawet shotguna, bardzo użytecznego w walce na krótki dystans.

Najbardziej uniwersalną i najpotężniejszą bronią z tego zestawu jest, co wiedzą wszyscy miłośnicy serii „MOH”, pistolet maszynowy Thompsona. Jego jedyną wadą jest wielka szybkostrzelność (ponad 600 pocisków na minutę, dla porównania niemiecki MP 40 tylko 500 pocisków na minutę); zatem używać go trzeba bardzo oszczędnie, bo na planszach nie rozmieszczono zbyt wielu zasobników z amunicją. Podobnie z apteczkami – zawsze ich brakuje. Jest to tym bardziej uciążliwe, że w „Airborne” nie znajdziemy magicznego klawisza „quick save”; gra zapisuje się wyłącznie po osiągnięciu jednego z kilku punktów kontrolnych.

Esencją każdego FPSa nie są światła, cienie, jakość modeli, ale dobrze zaprojektowane plansze (choć światła, cienie i jakość modeli w grze są najwyższej jakości). Te z „Airborne” są po prostu świetne. Skomplikowane, obszerne, pozostawiające graczowi swobodę wyboru drogi i możliwość szukania innych rozwiązań niż „atak na wprost”, z doskonale rozmieszczonymi punktami taktycznymi – bunkrami, gniazdami karabinów maszynowych, różnego rodzaju „wąskimi gardłami”, bronionymi ze szczególną zaciekłością.

W grze występuje dziesięć rodzajów wirtualnych przeciwników, różniących się pomiędzy sobą uzbrojeniem i poziomem doświadczenia. Wrogowie dysponują niezłą AI. Podobnie jak i sojusznicy – osłaniają ogniem, czasem sami proszą o wsparcie, ostrzegają o niebezpieczeństwie – bez kolegów z plutonu nawet największy komputerowy zabijaka nie wykona żadnej misji w „Airborne”. Gra jest szybka, bardzo dynamiczna i niesamowicie klimatyczna. Właściwie aż szkoda pracy grafików, którzy napracowali się tworząc piękne obiekty, gdyż nie ma czasu na podziwianie widoków. Cisza na polu walki zalega jedynie wtedy, gdy oczyścimy całą lokację z żołnierzy przeciwnika.
 

(przykładowy screen z gry)

Czy „Airborne” ma jakieś wady? No cóż, znajdzie się kilka drobiazgów. Małe błędy informatyczne, np.: w polskiej wersji językowej pojawiają się czasem angielskie napisy, gdzieniegdzie celownik skierowany na przeciwnika zmienia się w znak „nie strzelać”, co może wywołać lekkie zamieszanie. Instrukcja do takiej gry mogłaby być obszerniejsza.

No, i jeszcze mapa Europy, na której możemy obserwować kolejne punkty na szlaku bojowym 82 dywizji powietrzno desantowej. Zwróćcie, proszę, uwagę na granice Polski i naszych sąsiadów – Ukrainy, Białorusi… Przypominam, gra toczy się w 1944 roku. Mała rada dla Electronic Arts: może facet odpowiedzialny za historyczny „background” „MOH” powinien skończyć jakieś studia? Tym bardziej, że to nie pierwsza taka wpadka w serii. Wszystko to jednak tylko szczegóły. Prawdziwym problemem są wymagania sprzętowe, szczególnie dotyczące kart graficznych, które muszą obsługiwać Pixel Shader 3.0. No, nie ma nic za darmo (dosłownie).

Tak czy inaczej, „Airborne” spycha „Call of Duty” na drugą pozycję w wyścigu o miano „najlepszego FPSa”. Dodajmy, „Airborne” wyszedłby na prowadzenie nawet gdyby konkurencja nie strzeliła sobie w stopę i wydała „Call of Duty 3” na platformę PC. Reasumując – świetna, dynamiczna i trudna gra FPS w starym stylu, pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika gatunku.

Jan M. Długosz
 

Ocena 5,5/6

Zalety: Dynamiczna, świetnie zaprojektowana, trudna gra FPS, grafika, dźwięk.
Wady: Wymagania sprzętowe.

Dla rodziców: Według systemu PEGI „Medal of Honor Airborne” jest programem przeznaczonym dla graczy co najmniej szesnastoletnich. Na korzyść gry przemawia fakt, że nie pokazuje ona wydarzeń historycznych w konwencji nadmiernie rozrywkowej, usunięto z niej też, czasem ze szkodą dla ścisłości historycznej, wszelkie symbole nazistowskie.

Medal of Honor Airborne, gra akcji, od 16 lat, polska wersja językowa, cena: 149,90 zł. Dystrybutor: Electronic Arts Polska.